«Στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία -χωρίς να το έχουμε προβλέψει, άλλοι, βλέπετε, φρόντισαν γι’ αυτό- γιορτάζουμε τα 100 χρόνια του Μίκη, όπως εκείνος θα το ‘θελε. Τραγούδι και αγώνας θα γίνουν ένα. Δύο έννοιες, απόλυτα συγχωνευμένες σε μια ιστορική συναυλία που, αντικειμενικά, παίρνει το νόημα μιας ιστορικής διαδήλωσης, ενός ιστορικού λαϊκού συλλαλητηρίου, για την καταδίκη του πολέμου και των δυνάμεων που πουλάνε τους λαούς “στο παζάρι του ληστή” και “του φονιά”. Των δυνάμεων που “παίζουν ζάρια τις ζωές μας”, “στα παζάρια όλης της γης”, για να θυμηθούμε το τόσο επίκαιρο τραγούδι των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Ελευθερίου τόνισε ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στην αποψινή ομιλία του στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο στη μεγάλη συναυλία που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ και η οικογένεια του μουσικοσυνθέτη για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Μ. Θεοδωράκη.

«Η σημερινή συναυλία, με τον μεγάλο όγκο και τον παλμό της, από τα πράγματα, αποκτά διάσταση διατράνωσης της απαίτησης να μπει τέλος στην απανθρωπιά των χιλιάδων ξεριζωμένων, πνιγμένων, αφανισμένων των πολέμων που οι περισσότεροι είναι στη γειτονιά μας. Να μπει τέλος στην κτηνωδία απέναντι στους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης και της μαρτυρικής Γάζας.

Να σταματήσουν, έστω την ύστατη στιγμή, αυτές οι αλυσιδωτές εκρήξεις πολεμικών συρράξεων και επεισοδίων, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στον όλεθρο ολόκληρη την ανθρωπότητα» πρόσθεσε.

«Η σημερινή συναυλία είναι μια νίκη του πολιτισμού, των πραγματικά πολιτισμένων ανθρώπων που δεν μπορούν να μένουν αδιάφοροι, όταν η αδικία αλωνίζει και το ψέμα θριαμβεύει, που δεν μπορούν να κοιτάζουν τη δουλειά τους, όταν γύρω τους υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που βογκούν, ταπεινώνονται, πεινούν, τσακίζονται, βομβαρδίζονται» υπογράμμισε.

Ο Δ. Κουτσούμπας επισήμανε ότι «αυτό που ξεχωρίζει τον Μ. Θεοδωράκη από τους άλλους κορυφαίους δημιουργούς μας, είναι η συνείδηση του χρέους που ένοιωθε ότι έχει ο καλλιτέχνης απέναντι στον λαό, να τον βοηθήσει, να γίνει μπροστάρης και οδηγητής του στον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Κι αυτό όχι μόνο με την τέχνη του, αλλά και με τη δράση του μέσα στο λαϊκό κίνημα».

Ο Δ. Κουτσούμπας μίλησε, στη συνέχεια, εκτενώς για την αγωνιστική δράση του Μίκη Θεοδωράκη που ήταν αναπόσπαστα δεμένη με το δημιουργικό του έργο σε όλη του τη ζωή.

Επισήμανε, ότι «ούτε η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και η επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες στάθηκε ικανή να αποστρατεύσει τον Μίκη. Το αντίθετο.

Ένοιωθε περήφανος γιατί μείναμε όρθιοι τονίζοντας πως “αυτό το οφείλουμε στα δάκρυα και τις θυσίες των χιλιάδων και χιλιάδων πρωτοπόρων αγωνιστών, που έπεσαν ακολουθώντας τις σημαίες και τα λάβαρα με το κόκκινο αίμα. Τα λάβαρα που φλόγιζαν κι εξακολουθούν να φλογίζουν τις καρδιές όσων πάλευαν και παλεύουν για την ελευθερία, την ειρήνη, το δίκαιο, τα δικαιώματα του λαού μας και όλων των λαών της Γης”».

Ανέφερε ότι ο Μ. Θεοδωράκης καταδίκασε «τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο της ΕΕ που εξομοιώνει ανιστόρητα τον φασισμό με τον κομμουνισμό», ήταν μάρτυρας κατηγορίας «κατά της εγκληματικής ναζιστικής Χρυσής Αυγής» και παρών «στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία προωθούσε νέα μνημόνια, για την κατάργηση όλων των μνημονίων και των αντεργατικών εφαρμοστικών τους νόμων».

«Με το μεγαλειώδες έργο του, απαθανάτισε όλο το έπος της λαϊκής πάλης του 20ου αιώνα στη χώρα μας κι έκανε έναν ολόκληρο λαό να νιώθει περηφάνια για την αγωνιστική κληρονομιά του και θαυμασμό για εκείνους που με πράξεις την τιμούν και τη διαιωνίζουν» είπε ο Δ. Κουτσούμπας.

«Έτσι και σήμερα που “οι λύκοι οι διψασμένοι για αίμα σεργιανίζουν στις γειτονιές μας και τα τσακάλια του αντικομουνισμού ξανασηκώνουν κεφάλι” -σύμφωνα με τα δικά του λόγια στα 90χρονα του κόμματός μας- αναζητούμε και πάλι την ορμή και τη φλόγα του μυαλού και της καρδιάς του» πρόσθεσε.

Επισήμανε την αλληλεγγύη του Μίκης Θεοδωράκη στον Παλαιστινιακό λαό, τονίζοντας «αναλογιζόμαστε την πίεση που θα ασκούσαν διεθνώς οι γεμάτες πάθος και έμπνευση πρωτοβουλίες του, για να μπει τέλος στη θηριωδία του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ. Για να ανοίξει ο δρόμος στη λευτεριά του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, που τόσο πόνεσε και τόσο αγάπησε, έχοντας μάλιστα γράψει τη μουσική του ύμνου της Παλαιστίνης και λάβει τιμητικά το 2015 την Παλαιστινιακή ιθαγένεια».

«Ο Θεοδωράκης δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει ότι τα ιδανικά της ειρήνης, του δίκιου, της ελευθερίας είναι κατορθωτά. Το έργο του είναι μια διαρκής σύγκρουση με την αδικία, αλλά και με την ηττοπάθεια, την παραίτηση. Είναι ένα σάλπισμα για πάλης ξεκίνημα, ώσπου να μυρίσει η Ανάσταση και να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση» είπε ο Δ. Κουτσούμπας, προσθέτοντας «όσο ρωμαλέα και στιβαρά αναμετριέται η τέχνη του με την αδικία, τόσο τρυφερά και απαλά αγκαλιάζει την ομορφιά της ζωής».

Ο Δ. Κουτσούμπας αναφερόμενος στο δημιουργικό έργο του Μ. Θεοδωράκη είπε ότι «πίστευε πώς μόνο ο λαός είχε την ικανότητα να εισχωρήσει στις ανώτερες μορφές της ανθρώπινης δημιουργίας, αρκεί να του δώσει κάποιος τα κλειδιά. Αυτός το πέτυχε. “Έφερε την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του”, όπως έγραφε ο Ρίτσος».

«Όμως ο Θεοδωράκης, που το μεγάλο καλλιτεχνικό του όραμα, ήταν να εναρμονίσει δημιουργικά τους δύο κόσμους, της συμφωνικής και της λαϊκής μουσικής, σε έναν και μοναδικό, δεν έμεινε μόνο σ’ αυτό. Βαθύς γνώστης και σπουδαίος συνθέτης συμφωνικής μουσικής καθώς ήταν, μαζί με την ποίηση διεκδίκησε να φέρει στα χείλη του λαού, ολοένα και πιο δύσκολους και απαιτητικούς ηχητικούς κόσμους. Όπως, το ορατόριο “‘Αξιον Εστί” σε ποίηση του Ελύτη, το “Πνευματικό εμβατήριο” του Σικελιανού, το μεγαλειώδες “Κάντο Χενεράλ” του Νερούντα, το “Επιφάνεια-Αβέρωφ” του Σεφέρη» πρόσθεσε.

Συμπλήρωσε πως ο Μ. Θεοδωράκης «είχε απόλυτη επίγνωση ότι στο σπουδαίο καλλιτεχνικό του επίτευγμα αντανακλούσαν οι σπουδαίες πράξεις του λαού κι ότι η δική του συμμετοχή στη λαϊκή δράση, παρότι τον αποσπούσε σε κάποιον βαθμό από τη δημιουργία του, ήταν το οξυγόνο της τέχνης του».

«Η μουσική του έσπασε τα σύνορα της χώρας, καθώς έχει την οικουμενικότητα από τα κοινά βάσανα, τις ελπίδες, τους οραματισμούς των λαϊκών ανθρώπων όπου γης» είπε ο Δ. Κουτσούμπας και πρόσθεσε: «Η παγκόσμια αναγνώριση της καλλιτεχνικής και κοινωνικής προσφοράς του επισφραγίστηκε με το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη. Δίχως άλλο, χωρίς τον Μίκη ιδρυτή και πρωτεργάτη αυτής της νέας Τέχνης, η μουσική θα ήταν αλλιώς. Χωρίς την παλλόμενη, άγρυπνη και ακατασίγαστη προσωπικότητα του Μίκη κι εμείς θα ήμασταν αλλιώς. Μπορεί ως Κομμουνιστικό Κόμμα να μη συμφωνούσαμε πάντα με τις πολιτικές πρωτοβουλίες του, όμως το καταστάλαγμα που μένει, είναι η τεράστια παρακαταθήκη του έργου του. Όπως και η πολιτική διαθήκη που μας άφησε, “σβήνοντας τις λεπτομέρειες” και κρατώντας τα “Μεγάλα Μεγέθη”».

«Ξέρω, έλεγε, “πως τελικά η συντριπτική πλειονότητα του λαού μας θα ‘ρθει κάποτε στις γραμμές μας, θ’ ακολουθήσει τις σημαίες μας… Και τότε, πάνω από τις σκαλωσιές και μέσα από τους κάμπους η πατρίδα μας θα γεμίσει τραγούδια… τραγούδια χαράς, δημιουργίας και ελευθερίας”. Αυτή τη μεγάλη μέρα λαχτάρησε, γι’ αυτή τη μέρα πολέμησε, μάτωσε, τραγούδησε σε όλη του τη ζωή. Κι ως να ‘ρθει αυτή η Λαμπρή, με τα τραγούδια του θα πολεμάμε κι εμείς. Μα κι “άμα τελειώσει ο πόλεμος”, εκεί που θα “κοκκινίζουν τα όνειρα”, δεν θα τον ξεχάσουμε.

Με τη δική του πάλι μουσική θα τραγουδήσουμε μαζί οι λαοί στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Κύπρο, στην Παλαιστίνη, στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, παντού στη Γη, το τραγούδι της Ειρήνης και της πανανθρώπινης φιλίας. Με όλο το ελληνικό τραγούδι να είναι απόψε εδώ» κατέληξε στην ομιλία του ο Δ. Κουτσούμπας.