Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας για την πρόληψη κατά του καρκίνου του μαστού και με αφορμή το γεγονός αυτό, η Γωγώ Βασιλάκου, η οποία πάλεψε και νίκησε τη νόσο, παραχώρησε συνέντευξη στην κάμερα της εκπομπής του MEGA, Buongiorno, προχωρώντας σε μία εξομολόγηση για τις δύσκολες στιγμές που βίωσε από τη διάγνωση μέχρι και σήμερα, αφού ξεπέρασε τον καρκίνο, έχοντας κάνει διπλή μαστεκτομή.

Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Γωγώς Βασιλάκου για τη μάχη της με τον καρκίνο του μαστού

«Τότε δεν λύγισα ποτέ, τώρα συγκινούμαι γενικώς όταν συζητάω γι’ αυτό. Τότε επειδή “λύγισαν” οι υπόλοιποι, μάλλον έπρεπε να είμαι η δυνατή. Δεν έκλαψα τότε καθόλου, επειδή διαγνώστηκα μετά από 10 μήνες, το είχα δουλέψει μέσα μου ότι κάτι έχω.

Μια μέρα εντελώς τυχαία ψηλάφησα κάτι στο στήθος μου και πήγα την άλλη μέρα να κάνω έναν υπέρηχο να δούμε τι είναι και μου είπαν ότι ήταν πολύ μικρό, 5,5 χιλιοστά, σαν μία φακή μικρή. Μου είπαν ότι δεν ήταν κάτι και να το δω ξανά σε έξι μήνες. Σε έξι μήνες πήγα στον γυναικολόγο μου για το ετήσιο check up και του ζήτησα να δει κι αυτό. Μου είπε ότι δεν φαινόταν κάτι, αλλά μου είπε να κάνω και μία μαστογραφία για να είμαι σίγουρη.

Έκανα τη μαστογραφία ανήμερα των γενεθλίων μου, 1η Ιουνίου, και μου λένε “δεν έχετε τίποτα, είστε μια χαρά”. Εμένα όμως μου είχε κολλήσει και επειδή το έπιανα συνέχεια και το ένιωθα ότι μεγαλώνει, φτάνει Οκτώβρης του 2020 και και λέω σε μία φίλη μου που είναι ακτινοδιαγνώστρια να το δούμε πάλι και με το που είδε τον υπέρηχο μου είπε να ετοιμαστώ να πάμε στο νοσοκομείο.

Έχασα πολύ χρόνο. Είχα επιθετικό καρκίνο, 40% αύξηση καθημερινά, και όταν διαγνώστηκα ήμουν στο τρίτο στάδιο. Δηλαδή όταν το έπιασα μπορεί να ήμουν 0-1%. Μέσα σε δέκα μήνες είχε προχωρήσει πάρα πολύ!», είπε αρχικά και πρόσθεσε:

«Εμένα οι πιο δύσκολες μέρες ήταν όταν τα τελείωσα όλα. Έχεις ταλαιπωρηθεί και σκεφτόμουν τι θα μου συνέβαινε. Όταν μπήκα σε αυτή τη μάχη δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα πεθάνω και όταν τελείωσε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα και να έχω πεθάνει. Δεν θα το έλεγα σε κανέναν, απλά για να μη με ενοχλούν, γιατί οι άνθρωποι σκέφτονται ότι όποιος έχει καρκίνο θα πεθάνει και σου μιλάνε λίγο πιο ιδιαίτερα, αισθάνεσαι ότι σε λυπούνται… Οπότε δεν ήθελα να το πω σε κανέναν.

Το είπα όμως κανονικά και στα παιδιά μου και στον άντρα μου. Νομίζω ότι πιο πολύ πείραξε τον γιο μου. Ήταν και μικρός, ήταν 8 χρονών. Με στήριζε απλά τον πείραξε πολύ γιατί έχασε αυτή τη σταθερότητα που είχαμε μέσα στο σπίτι. Η αλλαγή στην εικόνα μου δεν του άρεσε, ντρεπόταν. Δεν ήθελε ούτε να τον παίρνω από το σχολείο, αν ερχόταν κανένας φίλος του μου έλεγε να φοράω σκουφί, αλλά ήταν για λίγο, μετά το συνήθισε».

«Εγώ κυρίως φοβήθηκα για τα παιδιά μου που ήταν μικρά», ανέφερε ακόμη.

«Σωματικά στην πρώτη χημειοθεραπεία δεν ήμουν καλά. Στις υπόλοιπες σαν να έκανε κλικ το μυαλό μου και ήμουν καλά και σωματικά και ψυχικά. Δηλητηριάζεσαι, αλλά είναι για το καλό σου. Πέφτουν τα μαλλιά σου, εγώ είχα μύκητες σε όλο μου τον λαιμό από την αρχή για ένα 1,5 χρόνο», εξομολογήθηκε επίσης.

«Προσωπικά δεν το ξεχνάω. Αν έχω πονοκέφαλο συνεχόμενο, πάντα εκεί θα πάει το μυαλό μου. Δεν σου φεύγει, είναι πληγή. Δεν την κλείνω, απλά μόνη της ανοίγει και κλείνει. Άλλαξε η ζωή μου μετά τον καρκίνο. Ο Θεός μου τα έδωσε όλα για να μπορέσω να είμαι σε αυτό τον αγώνα πολύ δυνατή. Δεν είπα ποτέ “γιατί σε εμένα;”. Νομίζω ότι προκάλεσα μόνη μου στον εαυτό μου το να αρρωστήσω. Από το πολύ στρες…», κατέληξε.