Ο Γιώργος Λιάγκας συγκινήθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής "Πρωινό" όταν φιλοξένησε μέσω skype τον Νίκο Πλακιά, ο οποίος έχασε τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά του στο δυστύχημα των Τεμπών. Ο κ.
Πλακιάς εξέφρασε την απογοήτευσή του για την τροπολογία που αφορά το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και την πρόθεση της κυβέρνησης να σβήσει τα ονόματα των θυμάτων.
Επίσης, επέκρινε την πολιτική εστίαση σε δευτερεύοντα θέματα αντί για την ουσία της δικαιοσύνης για τα θύματα. Ο Λιάγκας, εμφανώς συγκινημένος, δήλωσε ότι λειτουργεί σαν να είχε και ο ίδιος χάσει δικό του άνθρωπο στο δυστύχημα.
Πιο αναλυτικά
Ο Γιώργος Λιάγκας υποδέχτηκε μέσω skype στο Πρωινό τον Νίκο Πλακιά, τον πατέρα που έχασε τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά του στα Τέμπη. Ο κ. Πλακιάς, σχολίασε την τροπολογία για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, με την Κυβέρνηση να θέλει να σβήσει τα ονόματα των 58 θυμάτων.
«Ξέρεις κάτι στο τέλος της ημέρας δεν θέλουμε να μας πούνε κρίμα, να μας λυπηθούν και για μας η ζωή συνεχίζεται. Βέβαια δεν συνεχίζεται αρτιμελής, θα συνεχίζεται πάντα χωρίς αυτά τα 3 τα κορίτσια που βλέπουμε. Που τα βλέπω μόνο όταν βγαίνουν στις εκπομπές γιατί σπίτι μου δεν έχω ούτε φωτογραφίες. Συγγνώμη αλλά δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε ακόμα, τι έχουμε χάσει, τι μας έχει συμβεί», είπε ο Νίκος Πλακιάς.
«Έχει σπαστεί η δικογραφία σε τρία μέρη κι εμείς καθόμαστε και ασχολούμαστε με το εάν πέρασε η τροπολογία χτες του Μητσοτάκη για το να μη γίνονται συναθροίσεις στο Σύνταγμα. Λες και θα προσφέρει κάτι. Αντί να καθίσουν να ψηφίσουν μια άλλη τροπολογία, την κατάργηση του άρθρου 86 και να έρθει ο Καραμανλής και ο κάθε Καραμανλής στο φυσικό δικαστήριο που είμαι εγώ και οι άλλοι συγγενείς, κάθονται και ψηφίζουν αν μπορείς να πάς να γράψεις τα ονόματα, αν μπορείς να κάνεις μια διαδήλωση στο Σύνταγμα. Φεύγουμε από την ουσία», είπε σε άλλο σημείο.
Τα δάκρυα του Γιώργου Λιάγκα
Όταν η κουβέντα τους έφτασε στο τέλος και πριν ο Γιώργος Λιάγκας τον αποχαιρετήσει, του είπε με δάκρυα στα μάτια: «Νίκο, θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ και θέλω να σου πω ότι έτσι λειτουργώ δυόμιση χρόνια, σαν να είχα κι εγώ δικό μου άνθρωπο μέσα στο τρένο».