Η Κάτια Δανδουλάκη, σε συνέντευξή της στην εκπομπή Buongiorno του MEGA, μίλησε για την αγάπη της για το θέατρο και την απώλεια του συζύγου της, Μάριου Πλωρίτη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2006. Αναφέρθηκε στη βαθιά σχέση της με το θέατρο, το οποίο θεωρεί σπίτι της, και την αλλαγή της προσέγγισής της στη δουλειά, καθώς πλέον δεν αισθάνεται την ίδια βουλιμία για εργασία όπως στο παρελθόν. Η Δανδουλάκη εξομολογήθηκε ότι ο Πλωρίτης ήταν ο μοναδικός στη ζωή της και δεν μπορεί να αντικατασταθεί.
Πιο αναλυτικά
Η Κάτια Δανδουλάκη, σήμερα, Δευτέρα 13 Οκτωβρίου, βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή Buongiorno του MEGA και παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, η σπουδαία ηθοποιός μίλησε για την αγάπη της για το θέατρο, αλλά και, έκανε μια σπάνια εξομολόγηση για την απώλεια του συζύγου της, Μάριου Πλωρίτη, ο οποίος έφυγε από την ζωή το 2006 μετά από την μάχη του με μια σοβαρή ασθένεια.
Ο Μάριος Πλωρίτης ήταν Έλληνας δημοσιογράφος-επιφυλλιδογράφος, κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης και θεατρικός σκηνοθέτης, και είχε κάνει τρεις γάμους: Έναν με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη το 1950 (χώρισαν το 1953), δεύτερο με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη το 1964 και τρίτο το 1996 με την Κάτια Δανδουλάκη (με την οποία ήταν ήδη ζευγάρι για πολλά χρόνια, και έζησαν μαζί συνολικά 35 χρόνια). Σύντροφός του, επίσης, υπήρξε και η δημοφιλέστατη Ελληνίδα ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Η Κάτια Δανδουλάκη καλεσμένη στο Buongiorno
«Ήμουν βουλιμική στην δουλειά, τώρα δεν έχω κάτι να χάσω, δεν είναι κάτι που πρέπει να πάω τρέχοντας»
Αρχικά, η Κάτια Δανδουλάκη μίλησε σχετικά με το πώς βλέπει το θέατρο μετά από τόσα χρόνια επιτυχίας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Έχω κάνει οικογένεια μέσα στο θέατρο, όλα είναι θέμα επιλογών. Αυτά που κραυγάζονται πολλές φορές δεν ισχύουν. Σε ποια δουλειά αγαπιούνται όλοι μεταξύ τους; Δεν απάντησα ποτέ σε τίποτα, εκτός αν κάτι βλάπτει την ψυχή μου, θα του πω ότι με βλάπτει και πρέπει να φύγει από την μέση, το έχω πει και το λέω αμέσως. Κράτησα πολύ καλά προφυλαγμένη την ψυχή μου, τις αγάπες μου. Μακριά, δεν μπορώ καμία βιαιότητα, θέλω αγκαλιά, θέλω ηρεμία και πολύ αγάπη. Ντρέπομαι που το λέω ότι έκανα τρίμηνες διακοπές, έτσι πέρασε όλο το καλοκαίρι. Λίγο βαριόμουν, λίγο ταξίδευα, αυτό το συναίσθημα το υπέροχο το ένιωσα όμως. Είχα να κάνω 50 χρόνια διακοπές, έκανα 10 μέρες συνήθως, που δεν είναι τίποτα 10 μέρες όταν δουλεύεις συνέχεις.
Ήμουν βουλιμική στην δουλειά, τώρα δεν έχω κάτι να χάσω. Δεν είναι κάτι που πρέπει να πάω τρέχοντας. Ό,τι έκανα μέχρι τώρα το έκανα τρέχοντας, έχει πάψει να είναι αυτή η βουλιμία, στο θέατρο τρέχω γιατί διαλέγω εγώ. Εγώ έχω μέτρο και στην ματαιοδοξία και στην βουλιμία μου. Νιώθω ότι αν δεν δουλεύω είναι σαν να μην ζω, πάω στο θέατρο και λέω πάω σπίτι να ξεκουραστώ. Τι να ξεκουραστώ που έχω διπλές παραστάσεις. Το σπίτι μου είναι το θέατρο. Φύγανε οι φίλοι μου αλλά είναι το σπίτι μου οι φίλοι μου. Έχω μια διαφορετική σχέση με τους νέους, με παίρνουν να με ρωτήσουν για το τι πρέπει να διαλέξουν, δεν τους λέω τι θα έκανα εγώ, αλλά τι θα έκαναν εκείνοι στην θέση τους».