Το απόγευμα της Παρασκευής 10 Οκτωβρίου, στην εκπομπή της ΕΡΤ, Στούντιο 4, βρέθηκε ως καλεσμένος ο Γιώργος Σαμπάνης, ο οποίος μίλησε για την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τον τραυματισμό που τον «τσάκισε», αλλά και την απώλεια που βίωσε την ίδια χρονιά. Αναφέρθηκε, επίσης, και στην καριέρα του στη μουσική και τη στιγμή που ξεκίνησαν όλα.

Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις του Γιώργου Σαμπάνη

«Δεν ξέρω αν ονειρευόμουν τον αθλητισμό ή τη μουσική. Ο αθλητισμός ήρθε στη ζωή μου πολύ νωρίς περισσότερο επειδή ήθελα να κάνω κάτι να μοιάσω στον μπαμπά μου. Ο μπαμπάς μου ήταν αθλητής, εγώ ήθελα να βρω ένα τρόπο να προσεγγίσω την σημασία του πατέρα μου, να του δείξω ότι μπορώ και εγώ. Ήταν χωρισμένοι οι γονείς μου. Τώρα το εξηγώ έτσι. Αλλά τυχαία έγινε κι αυτό… Ήμουν γεννημένος γι’ αυτό. Η μουσική ήταν ο τρόπος να εκφράζομαι, ο στίβος ήταν μια ταυτότητα που πήρα από πολύ νωρίς. Ήμουν ο τύπος που τρέχει γρήγορα και αυτό με βοήθησε να έχω μία ταυτότητα στην κοινωνία. Ήξερα ποιος είμαι, τι κάνω και που ανήκω», είπε αρχικά.

Και έπειτα εξήγησε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την συμμετοχή του σε αυτούς: «Το 2004 ήταν μια περίεργη χρονιά για εμένα. Ήμασταν στην χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Όλοι ονειρευόμασταν ότι θα πιάσουμε ένα οποιοδήποτε όριο να τρέξουμε με την ομάδα της σκυτάλης ή να είμαστε σαν αναπληρωματικοί στο Ολυμπιακό χωριό. Είχα ένα ατύχημα εκείνη τη χρονιά και δεν θα έτρεχα στους Ολυμπιακούς. Χτύπησα το πόδι μου και ουσιαστικά έσπασα το μετατάρσιο κάτω. Οπότε αυτός ο τραυματισμός έκλεισε κάθε πιθανότητα συμμετοχής μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχε πεθάνει ο παππούς μου τότε, ο οποίος ήταν ήρωας για εμένα και μεγάλη επιρροή στη ζωή μου. Οπότε μπήκε σε δεύτερη μοίρα το αίσθημα της πίκρας, γιατί γίνανε την ίδια ημέρα, ο τραυματισμός και ο θάνατος του παππού μου. Τυχαία…».

«Από αφέλεια και χαζομάρα δεν ήθελα να συμμετάσχω. Στον Παπαϊωάννου δεν μπορείς να πεις εύκολα όχι. Είχα πει ότι υπολογίζω ότι θα είμαι στην ομάδα και ότι θα τρέχω. Τελικά ήρθε ο τραυματισμός και ήταν ευγενέστατος και μου έδωσε μια ευκαιρία παρότι ήμουν τραυματίας. Κάτι είδε. Μου έδωσε το χρόνο της προσαρμογής και πήρε το ρίσκο ότι μπορεί να έτρεχα μετά από ένα μήνα…», πρόσθεσε, ωστόσο τόνισε: «Είναι κάτι που θα το δείξω στα παιδιά μου. Είμαι περήφανος που συμμετείχα σε αυτή την τελετή. Είναι και η πιο όμορφη τελετή».

Στη συνέχεια, μιλώντας για την απόφασή του να ασχοληθεί με την μουσική, εξομολογήθηκε: «Η μάνα μου μου είπε μια μέρα ότι πρέπει να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Ήταν ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου, γιατί δεν πήγαινε τίποτα καλά. Είχα έναν τραυματισμό και είχα χάσει τον κλειστό στίβο, χρωστούσα πολλά μαθήματα στα ΤΕΦΑΑ λόγω της προπόνησης, δουλειά δεν είχα βρει, φαντάρος δεν είχα πάει…».

Και εξήγησε πως δύο χρόνια αργότερα, αφού έδωσε τέλος στην καριέρα τους ως αθλητής, έβγαλε ένα cd με τα τραγούδια του και αφού τα άκουσαν τα κατάλληλα πρόσωπα, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

«Στην πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση τραγούδησα με του Onirama, σε νυχτερινό μαγαζί της Αθήνας, 18 Γενάρη 2009. Το θυμάμαι γιατί εκείνη την ημέρα πέθανε ο παππούς μου. Την πρώτη φορά που πήγα να τραγουδήσω, παιδιά, είχε πεθάνει ο παππούς μου την ίδια ημέρα. Ήταν ό,τι χειρότερο στη ζωή μου.

Απίστευτο. Απίστευτο! Τραγούδησα όμως κανονικότατα, δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Ήταν η πρώτη μου δουλειά. Δεν είχα άλλη επιλογή. Πολύ άγριο πράγμα, βαρύ πολύ, πολύ άσχημη εμπειρία αλλά τι μπορείς να κάνεις; Είχα δουλειά, ήταν η πρώτη μου δουλειά, η πρεμιέρα. Τι να έλεγα “όχι δεν έρχομαι, πέθανε ο παππούς μου”;

Επίσης, ήμουν ένας πανάγνωστος που απλά άνοιγε πρόγραμμα. Δεν ήμουν δηλαδή κάποιος που κουνάει τις αλυσίδες για να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλει ή κινεί τα νήματα, που λέμε. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα για πολλούς λόγους», αποκάλυψε ακόμα.