Η Κατερίνα Ζαρίφη, σε συνέντευξή της στο περιοδικό ΟΚ!, μοιράστηκε την συγκινητική ιστορία της απώλειας του πατέρα της, ο οποίος διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα και έφυγε από τη ζωή μέσα σε τέσσερις μήνες, χωρίς να γνωρίζει την ασθένειά του. Η Ζαρίφη περιέγραψε την δύσκολη περίοδο που πέρασε, πηγαίνοντας τον πατέρα της για χημειοθεραπείες, ενώ προσπαθούσε να διατηρήσει μια χαρούμενη εικόνα για να τον στηρίξει ψυχολογικά. Παρά την απώλεια, εκφράζει την ευγνωμοσύνη της που πρόλαβε να πει στον πατέρα της ότι τον αγαπά, και αναγνωρίζει τη σημασία της αναζήτησης του νοήματος στη ζωή, κάτι που την κρατά σε εγρήγορση.
Πιο αναλυτικά
Η Κατερίνα Ζαρίφη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και στον δημοσιογράφο Αστέρη Κασιμάτη, κατά την οποία προχώρησε σε μία συγκινητική εξομολόγηση για μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής της.
Πιο συγκεκριμένα, μίλησε αναλυτικά για την απώλεια του πατέρα της, το διάστημα που πέρασε μπαινοβγαίνοντας μαζί του στο νοσοκομείο, αλλά και τον τρόπο που κατάφερε να ξεπεράσει τον χαμό του, καιρό μετά.
Η εξομολόγηση της Κατερίνα Ζαρίφη για τον θάνατο του πατέρα της
«Ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα στις 25 Μαρτίου 2013, μια μέρα πριν από τα γενέθλια του. Έφυγε από τη ζωή τέσσερις μήνες μετά, στις 20 Ιουλίου. Εκείνη την περίοδο έπρεπε να φεύγω από την εκπομπή της Ελένης και να τον πηγαίνω για χημειοθεραπείες. Ο πατέρας μου δεν ήξερε από τι νοσούσε. Δεν έπρεπε να το μάθει. Η καλή ψυχολογία θα τον βοηθούσε.
Ήθελα να βγαίνω στο γυαλί και να με βλέπει χαρούμενη. Έπρεπε να παίζω θέατρο. Ο μόνος χρόνος που είχα να παθαίνω συντριβή ήταν στον θάλαμο αναμονής της χημειοθεραπείας. Έχουν περάσει 12 χρόνια από όταν έφυγε από τη ζωή. Τους ανθρώπους όμως που αγαπάς βαθιά τους έχεις κάθε μέρα μέσα σου. Ο πόνος γλυκαίνει αλλά δεν εξαφανίζεται ποτέ», εξομολογήθηκε αρχικά.
Πρόλαβες να του πεις όσα ήθελες;
«Είχα μεγάλη αδυναμία στον πατέρα μου. Ήμασταν η κλασική ελληνική οικογένεια, όχι σαν αυτές που βλέπουμε σε διαφήμιση αμερικανικού βουτύρου, που τώρα μαθαίνει να απενοχοποιεί την αγκαλιά και το χάδι. Οι ελληνικές οικογένειες είναι πολύ δεμένες αλλά δεν είναι τόσο τρυφερές. Ένιωθα ενοχή να λέω “σ’ αγαπώ” στην οικογένεια μου. Τα παλαιότερα χρόνια πίστευαν ότι το “σ’ αγαπώ” είχε μόνο ερωτική διάθεση. Χαίρομαι, γιατί πρόλαβα και είπα στον μπαμπά μου “σ’ αγαπώ”.
Του το έδειξα και το κατάλαβε. Ήταν ένας άνθρωπος χορτασμένος από τη ζωή. Τον ρώτησα αν θα άλλαζε κάτι και μου είχε πει ότι θα έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Για μένα αυτοί είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι, που έχουν βρει το νόημα στη ζωή τους. Εγώ ακόμα ψάχνομαι. Αυτό βέβαια με κρατά σε εγρήγορση. Η υποκριτική που ήρθε στη ζωή μου συμπεριλαμβάνεται στο κομμάτι της δικής μου αναζήτησης».
