Σε μια από τις πιο συγκλονιστικές συνεντεύξεις του, ο Δημήτρης Ουγγαρέζος μίλησε ανοιχτά στη Νάντια Μπουλέ μέσα από το podcast της, WellBe, πολλά χρόνια μετά τον χωρισμό τους, ανοίγοντας την καρδιά του για τον θάνατο των γονιών του, την «κωλο-αρρώστια» -όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τον καρκίνο- και το δύσκολο ταξίδι του πένθους.

«Δεν είναι μόνο τα στάδια του πένθους, τα συναισθήματα και η διάρκειά τους. Τα διάβασα, τα είδα σε ταινίες, αλλά μετά το 2ο-3ο δεν ταυτίζονταν με αυτό που ένιωθα. Το μόνο που σίγουρα βίωσα είναι η επανεξέταση των γεγονότων, με σκοπό να καταλάβω αν μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό και οι γονείς μου, που έφυγαν με διαφορά έξι μηνών, θα μπορούσαν να κερδίσουν έστω και μία ώρα ζωής», είπε αρχικά ο Δημήτρης Ουγγαρέζος.

Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος για τον θάνατο του πατέρα του

Με λόγια που ραγίζουν καρδιές, περιέγραψε τη στιγμή που ο πατέρας του παραδέχτηκε ότι έφτασε στα όριά του: «Κάποια στιγμή μου το είπε ότι κουράστηκε. Μου είπε “Κουράστηκα Δημήτρη”. Ήταν Χριστούγεννα και μετά από έναν μήνα έφυγε. Σαν να μου έλεγε “δεν αντέχω άλλο να προσπαθώ”. Θεωρώ ότι ο Θεός μας έχει δώσει τη δύναμη να το παρατήσουμε. Στο φευγιό έχουμε μια μικρή δικαιοδοσία».

Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος θυμήθηκε και τη μητέρα του, τη γυναίκα που χαρακτήρισε «τον συνδετικό κρίκο της οικογένειας»: «Η μαμά μου κρατούσε τις ισορροπίες. Αν έφευγε εκείνη πρώτη, θα έπρεπε με τον μπαμπά να αποκαταστήσουμε μια επικοινωνία που γέμιζε εκείνη. Μια γέφυρα που λεγόταν μαμά».

Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος για τον καρκίνο και τις τελευταίες στιγμές της μητέρας του

Με συγκλονιστική ειλικρίνεια παραδέχτηκε ότι η ασθένεια των γονιών του τον γονάτισε: «Αυτή η κωλο-αρρώστια σε κάνει να δεις τον άνθρωπό σου και να λες “αν δεν γίνεται να γίνει καλά, ας φύγει για να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει”. Τον βλέπεις να λιώνει, να γίνεται σκιά του εαυτού του. Ο πόνος ήταν μέρος της ύπαρξής μου».

Περιέγραψε ακόμη τις τελευταίες στιγμές της μητέρας του: «Σταμάτησε να μιλάει, να επικοινωνεί. Μόνο όταν μπήκα εγώ στο δωμάτιο έβγαλε μια κραυγή, αυτό. Δεν κατάλαβα τίποτα, σαν να φόρεσα μια πανοπλία και έκανα ό,τι έπρεπε να γίνει. Ήμουν κρυμμένος μέσα μου».

Όπως εξομολογήθηκε δεν έκλαψε ποτέ: «Δεν είχα την πολυτέλεια να καταλάβω τι έγινε. Υπέπεσα, μια εβδομάδα έτρωγα comfort food, τρώω συναισθηματικά. Ήταν χειρότερο το συναίσθημα, το πρωί ήμουν σκ@τα. Μετά άρχισα να πίνω. Ωραία ήταν όταν έπινα, από ένα σημείο και μετά δεν με έπιανε. Το πρωί, συν ότι αισθανόμουν άθλια, ήθελα να το ζήσω, δεν μου άρεσε που το είχα νεκρώσει και συν τοις άλλοις μου δημιουργήθηκαν τύψεις, οι οποίος όμως δεν ήταν απόρροια του πένθους, αλλά του αλκοόλ. Δεν πάλεψα τίποτα. Δεν έκλαψα ποτέ. Τώρα, τον τελευταίο χρόνο σπάω, αλλά μερικά πράγματα δεν θέλω να τα εκθέτω».