Ο Μάνος Πίντζης βρέθηκε καλεσμένος στο διαδικτυακό podcast «#50 λεπτά» της Μαντώ Γαστεράτου το οποίο προβάλλεται μέσα από το κανάλι της στο Youtube, και παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη. Ο ηθοποιός μίλησε για μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες που είχε όταν ακόμη ήταν μικρός, ενώ, εξέφρασε την άποψή του για τους ηθοποιούς στην Ελλάδα.

Τι αποκάλυψε ο Μάνος Πιντζής για την παιδική του ηλικία

«Παθαίνω σοκ γιατί βλέπω την εισβολή στην Κύπρο και βλέπω κόσμο καμένο»

Αρχικά, μίλησε για το σοκ που βίωσε όταν είδε εικόνες στην τηλεόραση με την εισβολή της Κύπρου όταν ακόμη ήταν πολύ μικρός, λέγοντας: «Το 73, που ήμουν 3 ετών, παθαίνω σοκ γιατί ήμουν μικρούλης τότε, και είχαμε την τηλεόραση ανοιχτή, ήταν ασπρόμαυρη. Παθαίνω σοκ γιατί βλέπω την εισβολή στην Κύπρο και βλέπω κόσμο καμένο. Βλέπω όλες αυτές τις εικόνες και παθαίνω τεράστιο σοκ. Δεν μπορούσα να συνέλθω, έκλαιγα συνέχεια. Είχα φοβηθεί τόσο πολύ που έπρεπε να με πάρει αγκαλιά η κυρία Αντωνία, η μητέρα μου», περιέγραψε ο Μάνος Πίντζης.

«Φοβερή εμπειρία αυτή. Από τότε μου έχει μείνει αυτή η ασπρόμαυρη εικόνα, η αγκαλιά της μητέρας μου κι εγώ να κλαίω φοβισμένος, γιατί είδα αυτές τις εικόνες. Εξ ου και με τρομάζουν πλέον οι εικόνες από τους πολέμους, γιατί μου φέρνουν στο μυαλό όλο αυτό που είδα σαν μωρό και βίωσα, πραγματικά με σκοτωμένους ανθρώπους. Με τρομάζει. Η ιδιοσυγκρασία μου είναι κατά των πολέμων και της βίας γενικά. Ρομαντικό; Ρομαντικό. Τι να κάνουμε;» συνέχισε ο ηθοποιός.

«Πάντα είχα ένα ζιζάνιο μαζί μέσα μου που μου έλεγε ότι “δεν σου αξίζουν αυτά που κάνεις”»

Ο Μάνος Πίντζης μάλιστα, προχώρησε σε μια προσωπική εξομολόγηση για τον εαυτό του, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να απολαύσει ποτέ τις επιτυχίες του καθώς θεωρούσε ότι δεν τις αξίζει: «Πλέον αισθάνομαι άνετα να το πω, μπορεί να συμβαίνει και σε άλλο κόσμο αυτό. Ενώπιος ενωπιού. Σου συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, νιώθεις “τι γίνεται; τι μου γίνεται εδώ;” γιατί και για εμένα ήταν πρωτόγνωρα αυτά που μου συνέβαιναν. Η τρίτη μου δουλειά στο θέατρο ήταν με τον Μαρίνο, η τρίτη μου δουλειά στο θέατρο, και έγινε πανικός. Πάντα είχα ένα ζιζάνιο μαζί μέσα μου που μου έλεγε ότι “δεν είσαι εσύ γι’ αυτά δεν σου αξίζουν αυτά που κάνεις”. Δεν ξέρω γιατί. Πάντα ερχόταν ένα ζιζάνιο που μου έλεγε η φωνούλα του “δεν σου αξίζουν, δεν ισχύει αυτό”.

Ώπα, να και back στο σοκ που έπαθα μικρούλης. Κρατούσα τον εαυτό μου πίσω ενώ θα μπορούσα αν ήμουν άλλος χαρακτήρας, να κάνω φοβερό άλμα, να κατακτήσω περισσότερα πράγματα από ό,τι μπόρεσα, να το χρησιμοποιήσω σαν μοχλό για να φτάσω πιο πάνω. Η κυρία Αντωνία δεν πίστευε τις επιτυχίες μου, η κυρίς Αντωνία ήταν και εκείνη προγραμματισμένη ότι ο γιος της πρέπει να γίνει δημόσιος υπάλληλος, ο γιος μου ήθελε να γίνω αστυφύλακας. Πήγαινε σε πολιτικό να ζητάει να γίνω αστυφύλακας πριν πάω στρατό. Οι περισσότεροι γονείς δεν πίστευαν ότι το θέατρο και η τηλεόραση στην Ελλάδα είναι ένα επάγγελμα που επαρκεί. Ότι “εντάξει το χόμπι του κάνει”» κατέληξε σχετικά με την άποψη της μητέρας του για το επάγγελμά του.

Τέλος, μιλώντας για τους ηθοποιούς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα, είπε: «Στο εξωτερικό που είχα πάει, είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα, υπάρχει σεβασμός στον καλλιτέχνη. Είναι η βιομηχανία τους έτσι. Εδώ δεν είναι έτσι και έχουμε φοβερούς ηθοποιούς και παραστάσεις. Δεν ασχολείται κανείς με τους καλλιτέχνες. Κανείς μα καμία κυβέρνηση δεν ασχολείται με τους καλλιτέχνες, δεν τους ενδιαφέρει».