Η Τάνια Μπρεάζου, σε μια ειλικρινή συνέντευξη στο podcast Legit, μοιράστηκε τις προκλήσεις που αντιμετώπισε λόγω της διαφορετικής εθνικότητάς της και του bullying που υπέστη στην Ελλάδα.
Παρά τις δυσκολίες, η μητέρα της υπήρξε το μεγαλύτερο στήριγμά της, ενώ η αγάπη της για τη μουσική της έδωσε τη δύναμη να ξεπεράσει τα σύνδρομα κατωτερότητας.
Αν και ένιωθε μειονεκτικά στην καθημερινότητά της, στη σκηνή μεταμορφωνόταν, εκφράζοντας την αυτοπεποίθηση και το πάθος της. Η μουσική έγινε για εκείνη όχι μόνο επάγγελμα, αλλά και μέσο αυτοέκφρασης και αποδοχής της διαφορετικότητάς της.
Πιο αναλυτικά
Η Τάνια Μπρεάζου μίλησε ανοιχτά στο podcast Legit της Δάφνης Καραβοκύρη, αποκαλύπτοντας στιγμές που έχουν καθορίσει τη ζωή και την πορεία της.
Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια με οικονομικές στερήσεις και bullying, μέχρι την αγάπη της για τη μουσική και την αποδοχή της διαφορετικότητας, η τραγουδίστρια άνοιξε την καρδιά της χωρίς φίλτρα.
Η Τάνια Μπρεάζου για τις μνήμες από τη Ρουμανία και το bullying στην Ελλάδα
Όπως εξήγησε, υπήρξε πάντα αυστηρή με τον εαυτό της και ότι το μεγαλύτερο στήριγμα ήταν η μητέρα της: «Τα “μπράβο” τα άκουσα από τη μητέρα μου. Είμαι μοναχοπαίδι. Δεν θα ήθελα να έχω αδέρφια… τώρα θα ήθελα έναν μεγάλο αδερφό. Ο Γιώργος (σ.σ. Αμούτζας) είναι λίγο απ’ όλα, έχει πάρει και το ρόλο του μεγάλου αδερφού». Παρά τις δυσκολίες, η οικογένειά της στάθηκε στο πλευρό της, ακόμα κι αν δεν μεγάλωσε σε συνθήκες ευμάρειας.
Η Τάνια Μπρεάζου γεννήθηκε στη Ρουμανία και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία δύο ετών. Αν και γρήγορα ένιωσε τη χώρα μας σαν πατρίδα της, δεν έλειψαν οι δυσκολίες: «Ήταν λεκτική η βία, υπήρχαν βρισιές του τύπου “να πας από εκεί που ήρθες, δεν παίζουμε με μία Ρουμάνα”. Καταλήγω πάντα στο συμπέρασμα ότι εφόσον τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γονιών, οι γονείς φταίνε». Όπως τόνισε, οι καθηγητές ήταν εκείνοι που την αγκάλιασαν και την προστάτεψαν, αλλά αυτό την έβαλε στο στόχαστρο άλλων παιδιών που την αποκαλούσαν «καρφί».
Το bullying, όπως αποκάλυψε, της άφησε σημάδια: «Τα τραύματα είχαν να κάνουν με το bullying. Αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο και είναι πεποιθήσεις που κουβαλάμε μέχρι σήμερα, ότι έχω άλλη εθνικότητα και δεν αξίζω, είμαι κατώτερη απ’ τους άλλους». Παρόλο που οι γονείς της την ενθάρρυναν λέγοντάς της ότι όλοι είναι ίσοι, εκείνη κουβαλούσε μια ενοχικότητα που την έκανε να αμφισβητεί τον εαυτό της.
Αν και στην καθημερινότητά της ένιωθε μειονεκτικά, στη σκηνή ήταν άλλος άνθρωπος: «Είμαι πολύ ενοχικός άνθρωπος, το βράδυ πριν κοιμηθώ μπορεί να σκεφτώ “μήπως έκανα κάτι; Μήπως μου μίλησαν έτσι, επειδή εγώ φταίω;”. Μια ενοχικότητα και ένα σύνδρομο κατωτερότητας που δεν το είχα πάνω στη σκηνή. Στο δρόμο ήμουν πολύ down, ενώ στη σκηνή μου έβγαινε τόση αυτοπεποίθηση. Έλεγα ότι θα με κοιτάξουν και θα με θαυμάσουν, γιατί θα τους δώσω την ψυχή μου». Η μουσική για την Τάνια Μπρεάζου έγινε όχι μόνο επάγγελμα, αλλά και τρόπος να νικήσει τα σύνδρομα κατωτερότητας και να δείξει ποια πραγματικά είναι.
