Η Νίκη Λάμη βρέθηκε ως καλεσμένη στο vidcast LEGIT, της Δάφνης Καραβοκύρη, και παραχώρησε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Προχώρησε, μάλιστα, σε μία σπάνια εξομολόγηση για την οικογένειά της, για τα παιδικά της χρόνια και την σχέση της με τους γονείς της.

Η εξομολόγηση της Νίκης Λάμη

Ξεκίνησε να μιλάει για την ψυχοθεραπεία σε πρώτο επίπεδο, αποκαλύπτοντας πως πήρε την απόφαση να κάνει συνεδρίες: «Η αφορμή ήταν ένας χωρισμός, γιατί όλα εκεί προβάλλονται. Ήταν το timing, δηλαδή δεν θεωρώ ότι ήταν ο ίδιος ο χωρισμός σαν χωρισμός. Ήταν ότι εγώ εκείνη τη στιγμή μέσω αυτής της σχέσης άρχισαν να μην καταλαβαίνω πού πατάω και που βρίσκομαι. Δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο που ήμουν, απλά τότε μου χτύπησε κάτι μέσα μου, ότι όλα δεν είναι ρόδινα στη ζωή… Ήμουν 23 – 24 ετών», ανέφερε.

Μιλώντας για όλα όσα «ξεδιπλώθηκαν» στην ψυχοθεραπεία της στη συνέχεια, έφτασε να εξομολογείται για τους γονείς της: «Οι γονείς μου ήταν δύο άνθρωποι που με έκαναν σε πάρα πολύ μικρή ηλικία. Η μαμά ήταν 19 και 20 ο μπαμπάς, οπότε μεγαλώναμε ουσιαστικά 3 παιδιά μαζί. Όλα πήγαιναν ψάχνοντας. Δεν υπήρχε πρόγραμμα, στόχος… Είχαν καλές προθέσεις σίγουρα, αλλά όταν μιλάμε για γονείς, μιλάμε για κύκλους. Ό,τι πήραν από τους γονείς τους, έδωσαν κι εκείνοι. Δεν ήξερα τι πήραν από τους γονείς τους και τα παιδιά είναι πολύ σκληρά…».

Και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Όλο αυτό το ταξίδι εμπεριέχει τεράστιο θυμό. Έχω περάσει μήνες και χρόνια που να θέλω να τους βάλω στον τοίχο. Τους το έχω πει, φυσικά και τους είπα ότι θα ήθελα να αισθάνομαι ότι “δεν είστε τόσο απασχολημένοι να μεγαλώσετε” και “να ασχοληθείτε με το να μεγαλώσετε εμένα”. Στερήθηκα τον μεγάλο, που ξέρει και δεν το ανακαλύπτει τώρα μαζί μου.

Δεν υπήρχε πρακτική αβεβαιότητα ή ότι με παρατάνε και με αφήνουν. Δεν υπήρχε αυτό. Ήταν και οι ίδιοι χαοτικοί μέσα τους, μεγαλώνοντας και οι ίδιοι. Αυτό που λέω είναι ότι γράφουν διαφορετικά στον καθένα. Τότε δεν έδιναν άδεια λοχείας, όπως κάνουν τώρα και ευτυχώς το κάνουν. Η μαμά μου, ούτε στις 40 μέρες (σ.σ. από τη γέννησή μου) ξαναγύρισε στη δουλειά, με μειωμένο ωράριο. Ανακάλυψα ότι αυτός ο αποχωρισμός τόσο σύντομα ήταν καθοριστικός, αλλά είναι κάτι το οποίο δεν μπορώ να της το χρεώσω.

Εννοείται ότι την κατηγορούσα χρόνια αλλά τώρα βλέπω ότι δεν μπορώ να την κατηγορήσω, γιατί υπήρχε μια κοινωνική κατάσταση, μια σύμβαση ότι πρέπει να δουλέψουμε για να βγάλουμε λεφτά και να μεγαλώσουμε το παιδί. Αυτό από την πλευρά της είναι η ένδειξη αγάπης, δεν είναι ότι τα παρατάω όλα για να κάτσω με το παιδί. Δεν ξέρω πώς το λένε τα βιβλία, αλλά όλα αυτά καλά είναι, αλλά υπάρχουν και άλλα προβλήματα μέσα στην οικογένεια που τρέχουν και όλα αυτά δημιουργούν φόβο και απελπισία και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Όταν είσαι σε μία τόσο μικρή ηλικία, υπάρχουν και για τον γονιό πράγματα που δεν έχει περάσει».

Κάνοντας αναφορές στην οικογένειά της και στο μεγάλωμά της, απάντησε σε άλλο σημείο και για το ενδεχόμενο να αποκτήσει δικό της παιδί. Συγκεκριμένα, εξομολογήθηκε: «Θέλω παιδάκι. Καταλαβαίνω ότι τώρα ήθελα παιδάκι από μικρή, επειδή αυτό ξέρω, αλλά τώρα νιώθω γιατί θέλω παιδάκι. Γιατί τώρα αισθάνομαι ότι μπορώ να ακούσω τις ανάγκες μου και ό,τι είχα σε μεγάλο βαθμό έχει κατέβει σε μεγάλο βαθμό και μπορώ να συναισθανθώ και να δώσω κάτι άνευ όρων. Το άνευ όρων μπορούν να το κάνουν μόνο οι γονείς και μπορείς να το ζητάς μόνο από τους γονείς».