Στο Πρωίαν σε Είδον βρέθηκαν καλεσμένοι το πρωί της Τετάρτης 3 Σεπτεμβρίου ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος μαζί με την ανιψιά του, Στέλλα. Οι δυο τους μίλησαν για τη μεγάλη συναυλία που ετοιμάζουν στο Θέατρο Άλσος στις 15 Σεπτεμβρίου, αλλά και για τη μουσική τους πορεία.

Ο γνωστός ερμηνευτής θυμήθηκε τα χρόνια που εμφανιζόταν σε μεγάλα πανηγύρια και γλέντια, μοιράστηκε ιστορίες από εκείνες τις στιγμές και αναφέρθηκε τόσο στις όμορφες εμπειρίες όσο και στις πιο δύσκολες πλευρές που είχαν μερικές από αυτές τις εκδηλώσεις.

Όσα εξομολογήθηκε ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος

«Ήμουν 15 ετών και γινόταν ένας γάμος στην Αλυκή της Πάρου. Η ορχήστρα ήμουν εγώ, ο αδελφός μου ο Γιώργος, ο συγχωρεμένος, και ένας μουσικός από την Πάρο, ο Νίκος Βιτζιλαίος, που έπαιζε κλαρίνο. Κρατήσαμε το πρόγραμμα για 60 ώρες, κάναμε όμως διάλειμμα για φαγητό και καφεδάκι, για ύπνο όμως όχι. Στο τέλος, επειδή εγώ έπαιζα λαούτο-κιθάρα και για ώρες δεν σταμάταγα, τα δύο μου δάχτυλα τα είχα δέσει με λευκοπλάστ. Είχαν λιώσει από τον ιδρώτα και το παίξιμο», ανέφερε αρχικά ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος.

«Στο γλέντι παλιά ο χορός γινόταν με σειρά προτεραιότητας, κάθε παρέα έπαιρνε σειρά με ένα νούμερο. Το ανακοινώναμε εμείς ότι όποια παρέα θέλει να χορέψει να έρθει να πάρει νούμερο. Το πρόγραμμα το κανόνιζε η παρέα που χόρευε. Αυτό όμως έφερνε πολλά πράγματα», πρόσθεσε ο Βαγγέλης Κονιτόπουος, ενώ παράλληλα εξήγησε γιατί η συγκεκριμένα διαδικασία προκαλούσε εντάσεις στα γλέντια.

«Όταν κάποιος είχε πιει, δεν μπορούσε να περιμένει τη σειρά του ή υπήρχαν παρέες που δεν κατέβαιναν κάτω, ήθελαν να κάνουν φιγούρα. Είχαν λεφτά και τα πετούσαν κάτω κι εκεί άρχιζε η άσχημη πλευρά. Εγώ τα έβλεπα με τον πατέρα μου ακόμα, γίνονταν έκτροπα με βρισιές και τα λοιπά. Αυτά με πλήγωσαν πάρα πολύ και είπα στον αδελφό μου το 1975 ότι δεν συνεχίζω έτσι πια».