Η Μαρία Αντωνά, μέσω ενός Q&A στο Instagram, εξέφρασε τον θαυμασμό της προς μια διαδικτυακή φίλη που μεγαλώνει μόνη της την κόρη της, τονίζοντας τη δύναμη και την αφοσίωσή της. Παράλληλα, σε συνέντευξή της στο περιοδικό ΟΚ, μοιράστηκε τη συγκινητική εμπειρία της από την απώλεια της μητέρας της, αναφέροντας πως ο θάνατος την έκανε να βλέπει τη ζωή διαφορετικά και να εκτιμά κάθε στιγμή ως δώρο, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε.
Πιο αναλυτικά
Η Μαρία Αντωνά πραγματοποίησε ένα Q&A στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram και μέσα από αυτό οι διαδικτυακοί της φίλοι μοιράστηκαν μαζί της τις ερωτήσεις που έχουν για την ίδια αλλά και τις σκέψεις τους.
Μια διαδικτυακή της φίλη προχώρησε σε μια πολύ τρυφερή εξομολόγηση, λέγοντας πως σκέφτεται συνεχώς την κόρη της, την οποία μεγαλώνει μόνη της. Η Μαρία Αντωνά απάντηση στη follower της, γράφοντάς της πως αυτό που κάνει δεν είναι εύκολο και τη θαυμάζει για τη δύναμη και την αφοσίωσή της.
Η απάντηση που έδωσε η Μαρία Αντωνά στη διαδικτυακή της φίλη
«Θέλω να σου πω ότι σε θαυμάζω για τη δύναμη και την αφοσίωσή σου. Δεν είναι εύκολο αυτό που κάνεις, και όμως τα καταφέρνεις. Το παιδί σου θα είναι πολύ περήφανο για εσένα στο μέλλον, γιατί του δίνεις αγάπη και στήριξη με όλες σου τις δυνάμεις. Αν ποτέ χρειαστείς κάτι, ακόμα και απλά να μοιραστείς μια στιγμή, είμαι εδώ», έγραψε η Μαρία Αντωνά στη διαδικτυακή της φίλη.
Η συγκινητική εξομολόγηση της Μαρίας Αντωνά για τον θάνατο της μαμάς της
Σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στο περιοδικό ΟΚ, η Μαρία Αντωνά προχώρησε σε μια πολύ συγκινητική εξομολόγηση για τον θάνατο της μαμάς της.
«Όταν ζεις τον θάνατο του πιο αγαπημένου σου προσώπου αρχίζεις και βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Δεν βρίσκω πλέον λόγο να μιζεριάζω, να είμαι πεσμένη. Οτιδήποτε μου δίνεται στη ζωή, το βλέπω πια σαν δώρο. Είτε είναι μια συνεργασία είτε μια δουλειά, μια καλή παρέα ή μια ωραία στιγμή.
Εκεί που είχα πάει να βρω ξανά τον εαυτό μου, ήρθε κάτι που ταρακούνησε συθέμελα όλες τις ισορροπίες που είχα βρει. Παρότι δεν το εξωτερίκευσα αρκετά, πέρασα πολύ δύσκολα. Δεν είχα την επιλογή ούτε την πολυτέλεια να κλειστώ. Ήταν μια ενεργή περίοδος, έπρεπε να είμαι παρούσα. Γιατί αν δεν ήμουν εγώ εκεί, ποιος θα ήταν; Θεώρησα ότι έπρεπε να επιστρέψω κατευθείαν στην καθημερινότητά μου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν θρήνησα. Μου κόστισε πάρα πολύ αλλά έχω μάθει να κρύβω τα συναισθήματα μου – ή έστω να προσπαθώ να τα διαχειριστώ».
