Η Μαρία Αντωνά, σε μια ειλικρινή συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ!, μίλησε για την απώλεια της μητέρας της και τη στήριξη που έλαβε από τον σύντροφό της, Γιώργο Λιάγκα, και μια στενή της φίλη. Η γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός και παρουσιάστρια αναφέρθηκε στη σημασία της υποστήριξης από ανθρώπους που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις, ενώ τόνισε πως η απώλεια την έκανε να βλέπει τη ζωή διαφορετικά, εκτιμώντας κάθε στιγμή ως δώρο. Παρά τις δυσκολίες, επέλεξε να επιστρέψει άμεσα στην καθημερινότητά της, προσπαθώντας να διαχειριστεί τα συναισθήματά της.
Πιο αναλυτικά
H Μαρία Αντωνά παραχώρησε μια άκρως εξομολογητική συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Νίκο Γεωργιάδη. Μεταξύ άλλων, η γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός και παρουσιάστρια μίλησε για μια καλή της φίλη που τη στηρίζει στην απώλεια της μαμάς της, ενώ αναφέρθηκε και στη βοήθεια που δέχτηκε από τον σύντροφό της, Γιώργο Λιάγκα, σε αυτή την τόσο δύσκολη κατάσταση.
Όσα εξομολογήθηκε η Μαρία Αντωνά στη συνέντευξή της
- Δείχνεις πιο ώριμη, πιο συνειδητοποιημένη.
Εντάξει, έχω μεγαλώσει κιόλας. Δεν είμαι όπως ήμουν τα προηγούμενα χρονια. Ίσως είναι και κάποιες καταστάσεις που καλείσαι να αντιμετωπίσεις και να ωριμάσεις.
- Φαντάζομαι (σ.σ. στη διαχείριση της απώλειας της μητέρας της) ότι βοήθησε η παρουσία του συντρόφου σου – και εκείνος έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο με τον πατέρα του, που τον είχε μεγαλώσει μόνος του.
Σίγουρα βοηθάει να μπορείς να το συζητήσεις με κάποιον που ξέρεις ότι το έχει βιώσει. Και όχι μόνο με τον Γιώργο, αλλά και με μια καλή μου φίλη που έχει χάσει κι εκείνη τη μητέρα της και ζει μόνη της στην Αθήνα. Έχουμε γίνει λίγο η μία μαμά της άλλης, μοιραζόμαστε τις στιγμές της καθημερινότητας μας.
- Αυτή είναι η πιο στενή σου φίλη.
Νιώθω τυχερή γιατί έχω πολλές φίλες που είναι καλά κορίτσια και η καθεμιά έχει βρει τον δρόμο της. Όταν έχεις χαράξει τη δική σου πορεία, δεν θα ζηλέψεις τους άλλους. Μια από αυτές, που είναι κοντά στην ηλικία της μάνας μου, όταν εκείνη έφυγε, μου είπε: «Μην ανησυχείς, τώρα αναλαμβάνω εγώ». Είναι το στήριγμά μου.
Στην ίδια συνέντευξη, η ίδια ανέφερε: «Όταν ζεις τον θάνατο του πιο αγαπημένου σου προσώπου αρχίζεις και βλέπεις τη ζωή διαφορετικά. Δεν βρίσκω πλέον λόγο να μιζεριάζω, να είμαι πεσμένη. Οτιδήποτε μου δίνεται στη ζωή, το βλέπω πια σαν δώρο. Είτε είναι μια συνεργασία είτε μια δουλειά, μια καλή παρέα ή μια ωραία στιγμή.
Εκεί που είχα πάει να βρω ξανά τον εαυτό μου, ήρθε κάτι που ταρακούνησε συθέμελα όλες τις ισορροπίες που είχα βρει. Παρότι δεν το εξωτερίκευσα αρκετά, πέρασα πολύ δύσκολα. Δεν είχα την επιλογή ούτε την πολυτέλεια να κλειστώ. Ήταν μια ενεργή περίοδος, έπρεπε να είμαι παρούσα. Γιατί αν δεν ήμουν εγώ εκεί, ποιος θα ήταν; Θεώρησα ότι έπρεπε να επιστρέψω κατευθείαν στην καθημερινότητά μου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν θρήνησα. Μου κόστισε πάρα πολύ αλλά έχω μάθει να κρύβω τα συναισθήματα μου – ή έστω να προσπαθώ να τα διαχειριστώ».
