Ο Νίκος Κοκλώνης, CEO της Barking Well Media, προετοιμάζει την επιστροφή του στην τηλεόραση, όπως υπονοεί μέσα από μυστηριώδεις αναρτήσεις στα social media.
Σε πρόσφατη ανάρτησή του στο Instagram, αναφέρει ότι κάποιες μέρες κρύβουν εκπλήξεις, αφήνοντας υπονοούμενα για μελλοντικά σχέδια.
Παράλληλα, αναφέρεται στο τέλος της τηλεοπτικής σεζόν με αιχμηρά σχόλια για προδοσίες και στρατηγικές συμμαχίες, τονίζοντας την αξία της εσωτερικής δύναμης και της πραγματικής φιλίας.
Ο Κοκλώνης εκφράζει ευγνωμοσύνη για τις εμπειρίες που τον έκαναν πιο δυνατό, επισημαίνοντας ότι συνεχίζει με τους σωστούς ανθρώπους, γεμάτος αισιοδοξία και χαμόγελα.
Πιο αναλυτικά
Ο Νίκος Κοκλώνης, όπως έχει αφήσει να εννοηθεί μέσα από τις αναρτήσεις του στα social media, ετοιμάζει το δυναμικό comeback του στην τηλεόραση. Ο CEO της Barking Well Media παρόλο που δεν έχει αποκαλύψει τι είναι αυτό που ετοιμάζει τόσους μήνες, αφήνει πολλά υπονοούμενα στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram – δείτε εδώ την ανάρτηση που είχε κάνει για την επιστροφή του.
Η αινιγματική ανάρτηση του Νίκου Κοκλώνη στο Instagram
Μάλιστα, σήμερα, Πέμπτη 7 Αυγούστου, ο Νίκος Κοκλώνης δημοσίευσε μια ανάρτηση στα social media όπου φαίνεται ο ίδιος να κάθεται σε έναν καναπέ, ενώ, στη λεζάντα γράφει χαρακτηριστικά: «“Κάποιες μέρες κρύβουν εκπλήξεις. Αυτή είναι μία απ’ αυτές. ✨” #ComingSoon #TVVibes».
Το αιχμηρό μήνυμα του Νίκου Κοκλώνη για το τέλος της σεζόν
Μια ανάρτηση γεμάτη υπαινιγμούς και ξεκάθαρες αναφορές σε «συμμαχίες που μεταμορφώθηκαν σε στρατηγική», «προσωπεία που έπεσαν» και «φιλίες που κρύφτηκαν», έκανε ο Νίκος Κοκλώνης, λίγο μετά το τέλος της τηλεοπτικής χρονιάς. Αν και δεν αναφέρει κανένα όνομα, το timing, το ύφος και η ουσία του μηνύματός του μόνο τυχαία δεν είναι.
Ο παραγωγός κάνει λόγο για προδοσίες και ανθρώπους που στενοχωρήθηκαν με το γεγονός ότι άντεξε, ωστόσο δεν στέκεται εκεί, στρέφεται στο αύριο. Και δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία του λέξη είναι ο τίτλος της εκπομπής που συνεχίζει στο MEGA: «Χαμόγελα και πάλι».
«Η σεζόν που παρήλθε… Κι όμως, ευγνωμονώ. Ήταν μια από εκείνες τις χρονιές που δεν αποτιμώνται σε τίτλους, σε αριθμούς ή σε ηχηρές επιτυχίες. Μα σε βλέμματα που απέφυγαν τα δικά σου. Σε σιωπές που μίλησαν δυνατότερα από κάθε υπόσχεση. Σε πλάτες που γύρισαν για να προκαλέσουν θόρυβο ή για να κρυφτούν αθόρυβα.
Ίσως δεν ήταν η χρονιά των θριάμβων – αλλά της αποκάλυψης. Όχι του εφήμερου μεγαλείου, αλλά του στιβαρού ήθους. Δεν την θυμάμαι για το ύψος που θα μπορούσε να μου δώσει, αλλά για το βάθος στο οποίο με τόλμη βούτηξα τον εαυτό μου.
Ήταν ο καιρός που απογυμνώθηκαν οι ρόλοι, οι συμμαχίες και τα προσωπεία. Που η φιλία μεταμορφώθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, σε στρατηγική και αποστασιοποίηση. Που άνθρωποι που στήριξα, υπερασπίστηκα και τίμησα, προτίμησαν τη σιωπή από τη στήριξη και την απουσία από τη συμπαράσταση.
Δεν χρειάζεται να μιλήσω για την προδοσία. Δεν την κρατώ ως βάρος, την αναγνωρίζω ως γνώση. Πιο επώδυνη δεν ήταν εκείνη που χτύπησε, αλλά εκείνη που έμεινε βουβή στις απατηλές υποσχέσεις. Εκείνη που απλώς αποσύρθηκε, αθόρυβα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως, μέσα στα ερείπια των σχέσεων που νόμιζα ακλόνητες, στάθηκα. Όχι κραυγάζοντας. Όχι απαιτώντας. Αλλά με καθαρότητα. Με εσωτερική δύναμη. Δεν θριάμβευσα, μα δεν λύγισα. Και σε εκείνη την ερημία, φάνηκαν οι πραγματικά σπουδαίοι.
Ήρθαν άνθρωποι αναπάντεχοι. Ήσυχοι. Που δεν τους διάλεξα, με διάλεξαν. Που δεν τους κάλεσα, κι όμως ήρθαν. Δεν φώναξαν. Δεν προβλήθηκαν. Δεν ζήτησαν. Απλώς στάθηκαν εκεί, που άλλοι έφυγαν. Αυτονόητα κοντά, παρότι γίγαντες. Άνθρωποι που δεν υπολόγισαν το αντίκρισμα. Που δεν ζήτησαν να τους αποδοθεί τίποτα (γιατί δεν το είχαν ανάγκη, τα έχουν όλα). Άλλοι με πιο μικρές δυνάμεις, μα μεγαλόψυχοι.
Και είδα, ίσως για πρώτη φορά με τόση καθαρότητα, ότι η ευγένεια της ψυχής δεν έχει φωνή. Έχει παρουσία. Δεν έχει ένταση. Έχει διάρκεια. Δεν κρατώ κακία. Η ψυχή που ωριμάζει δεν έχει πια χώρο για μικρότητες. Εκεί που υπάρχει επίγνωση, δεν χωρούν σκιές. Όμως δεν ξεχνώ. Γιατί η μνήμη δεν είναι εκδίκηση.. είναι μέτρο. Και ήταν τόσο “δικοί μου”, που όταν σε λίγους μόλις μήνες, κατάφερα όσα δεν θα άντεχε κανείς, και γύρισα δυνατότερος από ποτέ… στενοχωρήθηκαν.
Δεν ήμουν πλέον το πρόσωπο της ανάγκης, αλλά η υπενθύμιση της δικής τους αδυναμίας. Κι αυτό, κάποιοι δεν το άντεξαν. Και κάποτε, αναπόφευκτα, θα λείψω. Ίσως αθόρυβα, ίσως ξαφνικά. Αλλά όταν λείψω, δεν θα αντικατασταθώ. Γιατί η παρουσία μου δεν ήταν ρόλος. Ήταν ψυχή. Ήμουν εκεί όταν δεν χρειαζόταν χειροκρότημα. Όταν άλλοι ύψωναν κτίσματα, εγώ στερέωνα τα θεμέλια τους. Πλήρωσα την άνεση τους, στήριξα το γάρμπος τους, έβαλα πλάτη στα στολίδια τους.
Και τώρα, συνεχίζω. Όχι με όλους. Αλλά με τους σωστούς. Με εκείνους που αξίζει να μοιράζεσαι λεωφόρους και όχι μονοπάτια, διάρκεια και όχι στιγμές. Χαμογελώ. Όχι με πίκρα. Με ευγνωμοσύνη. Για όσα έφυγαν. Για όσα έμειναν. Για όσους στάθηκαν. Και, περισσότερο από όλα, για όσα έμαθα για εμένα.
Χαμόγελα και πάλι, βρε. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει από τις πτώσεις, αλλά από τη δύναμη να παραμένεις γενναιόδωρος ακόμα κι όταν δεν σου χαρίστηκε τίποτα. Χαμόγελα και πάλι».
Συνοπτικά
- Ο Νίκος Κοκλώνης προανήγγειλε την επιστροφή του στην τηλεόραση μέσω μυστηριωδών αναρτήσεων στο Instagram.
- Σχολίασε αιχμηρά το τέλος της τηλεοπτικής σεζόν, αναφερόμενος σε στρατηγικές συμμαχίες και προδοσίες.
- Εξέφρασε ευγνωμοσύνη για μαθήματα ζωής και την αξία της πραγματικής φιλίας, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε.
- Δηλώνει αισιόδοξος για το μέλλον, συνεχίζοντας με τους σωστούς ανθρώπους και γεμάτος χαμόγελα.
