Η Βούλα Πατουλίδου, πρώην Ολυμπιονίκης, μίλησε για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του συζύγου της, Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών μετά από μάχη με τον καρκίνο. Σε συνέντευξή της, περιέγραψε συγκινημένη τις τελευταίες στιγμές του συζύγου της, ο οποίος πέθανε στην αγκαλιά της, και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της προς τους γιατρούς που τον φρόντισαν. Αναφέρθηκε στη βαθιά σχέση που είχαν, τονίζοντας ότι ο Δημήτρης ήταν ο συνοδοιπόρος και φίλος της, και μοιράστηκε τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν μαζί, καθώς και την αγάπη και τη στήριξη που της προσέφερε.
Πιο αναλυτικά
Η Βούλα Πατουλίδου, περίπου μια εβδομάδα από τότε που έφυγε από τη ζωή ο σύζυγός της, Δημήτρης Ζαρζαβατσίδης, σε ηλικία 69 ετών μετά από τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο, μίλησε στα parapolitika και την Σάσα Σταμάτη και παραχώρησε την πρώτη της συνέντευξη.
Η πρώην αθλήτρια και Ολυμπιονίκης, μίλησε φανερά καταβεβλημένη στην δημοσιογράφο για τον χαμό του αγαπημένου της, ενώ, μεταξύ άλλων, αποκάλυψε και την πραγματική αιτία του θανάτου του. Η Βούλα Πατουλίδου περιέγραψε συγκινημένη τις τελευταίες ώρες του άντρα της με τα λόγια της να συγκλονίζουν.
Τι αποκάλυψε η Βούλα Πατουλίδου για το θάνατο του συζύγου της
«Αυτός που έχεις ζήσει στιγμές που δεν μπορείς να τις μοιραστείς με κανέναν άλλον παρά μόνο με αυτόν που τις δημιούργησε, εγώ με τον Τζιμάκο μου. Και τα των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και αυτό το διαμαντάκι που λέγεται γιος μας. Ε, γυρίζεις και ψάχνεις και λες αυτές τις μέρες πού είσαι; Πού είσαι; Πού κρύφτηκες; Πού είσαι: Αλλά δεν απαντάει.
Εντελώς ξαφνικό δεν ήταν για εμάς και όσοι ήταν πιο κοντά γιατί τρεις παρατάσεις μας έδωσε ο Θεούλης. Μια ήταν το 2007, 25 Γενάρη του Αγίου Γρηγορίου που έφυγε η καρδούλα μας ξαναγυρίσαμε, να είναι καλά οι γιατροί. Μια ήταν πριν από τρία χρόνια και μια ήταν τώρα που αντιμετωπίζαμε άυτά των δικαστικών αγώνων που είχα εγώ με την περιφέρεια και έλεγα “α τι δύσκολο τι δύσκολο”. 18 Μαρτίου απαλλάχτηκα από όλα. 21 Μαρτίου εκεί που λέγαμε θα κάνουμε γλέντι, 21 Μαρτίου έγινε η διάγνωση καρκίνου στο πάγκρεας. Δύσκολο. Οι γιατροί εξαιρετικοί, όποιος μιλήσει για τους γιατρούς μας πρέπει να του παίρνουμε το σκάλη. Οι γιατροί και όχι επειδή είμαι η Πατουλίδου.
Κερδίσαμε, κερδίσαμε, κερδίσαμε, μαζέψαμε, συρρικνώσαμε μεταστάσεις, αλλά τελικά ίσως μαθαίνουμε ετεροχρονισμένα ότι η χημειοθεραπεία είχε γίνει μια ατομική βόμβα μέσα σου, που ναι μεν σε γιατρεύει, αλλά χτυπά και έχεις πιο ευάλωτο. Κι εμείς είχαμε ευάλωτη την καρδούλα μας. Ξέρεις τι είναι να προσπαθείς να κρατήσεις το νερό σφίγγοντας τα δάχτυλα σου; Έτσι έφυγε ο Δημήτρης.
Εκείνο το πρωί ήρθε μια ολόκληρη εντατική με εξαιρετικούς ανθρώπους, γιατρούς, νοσηλευτές, ΕΚΑΒήτες όλοι. Αλλά μας πρόδωσε η καρδούλα μας. Και ο απινιδωτής έδωσε και όλα καλά αλλά δεν μπορούσε πια η καρδούλα να δουλέψει. Κουράστηκε. Ήταν η τρίτη, τέταρτη φορά. Έφυγε μέσα στην αγκαλιά μου, πριν ακόμα προλάβουν να του κάνουν ΚΑΡΠΑ και το πάλεψε, μια ώρα χτυπούσαν, έκαναν. Δεν επανήλθε ποτέ.
Αυτός δεν ήταν άντρας μου, αυτός ήταν ο φίλος μου, ο συνοδοιπόρος μου, ο προπονητής μου, ο πατέρας μου, ο αγαπημένος μου, σύντροφος ζωής, ο πατέρας του παιδιού μου. Ο άνθρωπος που μαλώναμε και αγαπιόμασταν ταυτόχρονα. Ο άνθρωπος που έκανε κάτι πάρα πολύ βασικό στη ζωή μου: Μου έμαθε να γελάω. Εγώ ήμουν ένα αγριοκάτσικο, ένα αγρίμι, και όχι απλά με ημέρεψε και με ηρέμησε, αλλά μου έμαθε να γελάω. Δύσκολο.
Δε ζήλεψε ποτέ. Δε φθόνησε ποτέ. Αν και ο ίδιος ήταν πολύ μεγάλος αθλητής, αδικημένος για όσους δεν ξέρουν και ας μη σχολιάσει κανείς τίποτα γιατί όταν δεν ξέρεις εύκολα κρίνουμε και κατακρίνουμε. Τελικά ο Θεούλης την πολύ μεγάλη αδικία που του έγινε του την έδωσε πίσω μέσω εμού. Πιστεύω τουλάχιστον ότι οι τελευταίοι τετράμιση πέντε μήνες ήταν το θαύμα που ζήσαμε, γιατί την πρώτη στιγμή ήταν πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα»
