Η Εριέττα Κούρκουλου, σήμερα, Κυριακή 27 Ιουλίου, προχώρησε σε μια συγκλονιστική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, όπου περνά ένα πολύ σοβαρό και δυνατό μήνυμα. Η ιδρύτρια του Save a Greek Stray η οποία έχει αποδείξει μέσα από τις πράξεις της και τις αναρτήσεις της στα social media ότι την διαπερνά μεγάλη κοινωνική ευθύνη και αλληλεγγύη, θέλησε να μοιραστεί με τους ακολούθους της τις σκέψεις της.

Η Εριέττα Κούρκουλου, μέσα από το μήνυμά της μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι η πραγματικότητα που έχει δοθεί στον κάθε έναν από εμάς είναι καθαρή τύχη, ενώ η πραγματικότητα για κάποιον άλλον είναι τελείως διαφορετική. Συγκεκριμένα, η ίδια μιλώντας για το δράμα που ζουν χιλιάδες οικογένειες στη Γάζα λόγω του πολέμου, τονίζει ότι αρρωσταίνει βλέποντας μικρά παιδιά υποσιτισμένα, και πιο πολύ την τρομάζει η αδιαφορία του κόσμου…

Η Εριέττα Κούρκουλου ξεσπά για τα παιδιά της Γάζας

Η επιχειρηματίας συγκλόνισε το κοινό της όταν ανέβασε δύο φωτογραφία σε ανάρτησή της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, μια με ένα μωρό παιδί από την Γάζα, και μια από το δικό της μωρό το οποίο ήρθε στη ζωή πριν από 8 μήνες. Η ίδια συγκρίνει τις δύο εικόνες, με το μήνυμα της αποτελεί «γροθιά στο στομάχι». Συγκεκριμένα, γράφει χαρακτηριστικά:

View this post on Instagram

A post shared by Erietta Kourkoulou Latsi (@eriettakourkouloulatsi)

«Βλέπω τον γιο μου σε αυτή την φωτογραφία. Τον Λεωνάκο μου. Αυτό το γλυκό χαμογελαστό πλάσμα το οποίο αποκαλώ «ήλιο μου», γιατί είναι τόσο φωτεινό και γεμάτο ζωή. Τον Λεωνάκο μου που έχει μπούτια για φάγωμα και μάγουλα που κρατιέμαι να μην τα ζουλήξω.

Στην ίδια στάση με αυτό το μωρό κοιμάται και εκείνος. Από τύχη είμαστε εδώ – εμείς συγκεκριμένα από τεράστια τύχη. Θα μπορούσαμε να είμαστε εκεί. Θα μπορούσαμε να είμαστε θύματα αυτών των άρρωστων ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα – που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε, ούτε όσιο.

Θα μπορούσα να είμαι μια από τις αμέτρητες μητέρες στην Γάζα που αναγκάζονται να παρακολουθούν καθώς τα μωρά τους συρρικνώνονται μέρα με την ημέρα. Καθώς χάνονται αυτά τα πανέμορφα μπουτάκια και μαγουλάκια – και μαζί τους το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο – το παιδικό χαμόγελο.

Όμως δεν είμαι. Είμαι διακοπές σε ένα πανέμορφο νησί με τους αγαπημένους μου έχοντας έρθει να γιορτάσω 5 χρόνια γάμου με τον άνθρωπο που λατρεύω. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό… για όλα αυτά και για όλα τα υπόλοιπα προνόμια που μου έχουν χαριστεί.

Όμως εκεί που απολαμβάνω την τύχη μου, βλέπω μια τέτοια εικόνα και αρρωσταίνω! Αδυνατώ να αποσυνδεθώ. Και αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς είναι δυνατόν να μην αρρωσταίνουν εκείνοι που θελημένα το έχουν προκαλέσει;

Πώς γίνεται να μην βλέπουν τα πρόσωπα των παιδιών τους σε αυτές τις εικόνες; Με τρομάζει τόσο πολύ αυτή η αδιαφορία, αυτή η κακία και το μίσος που έχει τυφλώσει όλους εκείνους που είναι συνένοχοι σε αυτό τον εφιάλτη! Οποιοσδήποτε άνθρωπος που βλέπει ένα παιδί να λιώνει κυριολεκτικά από την πείνα και δεν αισθάνεται τίποτα, δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να υπάρχει!

Ναι κάθομαι και γράφω σαν ανόητη γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω! Κάθομαι και γράφω εγωιστικά μήπως καταφέρω να ξεσπάσω μέχρι να δω την επόμενη εικόνα ενός παιδιού που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν δικό μου».