Ο Γεράσιμος Μιχελής έφυγε από τη ζωή πριν από μερικές ημέρες, χάνοντας την άδικη και άνιση μάχη που έδινε με τη νόσο του κινητικού νευρώνα με την οποία είχε διαγνωστεί πριν από χρόνια. Σκόρπισε ανείπωτο πόνο και θλίψη στην οικογένειά του, τους φίλους και τους συνεργάτες του, οι οποίοι μόνο τα καλύτερα έχουν να πουν για εκείνον.
Η καλή του φίλη, Τζούλη Σούμα, η οποία τον έζησε στις τελευταίες του στιγμές, είχε εξομολογηθεί, μάλιστα, για τον ηθοποιό: «Πέρασε μία πολύ δύσκολη ασθένεια. Ήταν ένας άνθρωπος βαθύτατα ευγενής. Δοτικός. Για εμάς τους φίλους του ήταν ένα χάδι, ένα διαμάντι. Είμαστε συντετριμμένοι παρόλο που τον τελευταίο μήνα ήταν παράλυτος, είχε καταπέσει. Έπαθε ανακοπή και σε 5 μέρες έφυγε από τη ζωή. Όσο κι αν το περιμένεις, δεν είσαι έτοιμος. Είχε χάσει τη φωνή του, εδώ και ένα χρόνο δεν μιλούσε, μιλούσαμε μόνο με μηνύματα. Έγραψε δύο ποιητικές συλλογές. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω».
Ένα από τα ποιήματα που έγραψε λίγο πριν το τέλος της ζωής του, δημοσιεύτηκε από τη σελίδα “Actors House” στο Instagram μετά τον θάνατό του. Τα λόγια του ανατριχιάζουν!
Το ποίημα του Γεράσιμου Μιχελή
«Χαιρέτησα πόρτες κλειστές,
παράθυρα σφραγισμένα.
Χαιρέτησα ένα περιστέρι,
που μόλις προσγειώθηκε να πιει νερό
σε λακούβα στην άσφαλτο, ρηχή.
Χαιρέτησα άνθη σιωπηλά,
σιωπηλούς ανθρώπους.
Χαιρέτησα δρόμους ήσυχους,
νυσταγμένους.
Γεννήθηκε κάποια στιγμή,
βαθιά μέσα μου,
ο πόθος ν’ ακουστεί μια μουσική
άξια των αγωνιών μας.
Ένα αηδόνι άρχισε να τραγουδά,
σκορπίζοντας γλυκύτητα.
Σαν να ‘θελε να πει:
Θα γυρίσουμε στην ομορφιά
μια μέρα,
μόνο μη χαθεί η ελπίδα».
Στην ανάρτηση αυτή, κάτω από το ποίημα, αναγράφεται ακόμη: «Το ποίημα αυτό γράφτηκε μερικούς μήνες πριν το τέλος, κι όντας φοβερά καταπονημένος από την αδυσώπητη αρρώστια» – δείτε εδώ τον σπαραγμό της μητέρας του στην κηδεία.
