Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή Καλοκαίρι Παρέα, σήμερα Παρασκευή 18/7. Ο επιτυχημένος ηθοποιός, στη συνέντευξη του μίλησε για τη νέα του καθημερινότητα, αλλά και τη σχέση του με τα χρήματα.

Όσα είπε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στην συνέντευξή του

«Η ηθοποιία είναι η ίδια μας η ζωή και, αν την κάνεις πολλά χρόνια, γίνεται δεύτερη φύση. Πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε αν κουράζομαι. Πλέον, στη ζωή μου έχω βάλει και το γυμναστήριο, κάνω βάρη. Πίστευα ότι αν έβαζα στο πρόγραμμα τη γυμναστική, θα κουραζόμουν πιο πολύ. Κι όμως, ξεκουράζομαι. Είμαι 63 ετών, σε επτά χρόνια γίνομαι εβδομήντα. Δεν θέλω σε επτά χρόνια να μην μπορώ να περπατήσω ή να έχω πρόβλημα με τη μέση μου», ανέφερε αρχικά για την καθημερινότητά του.

«Έχω επενδύσει στην προσωπική μου ζωή με τη γυναίκα μου και στην τέχνη μου. Δεν έχω επενδύσει σε καταθέσεις στις τράπεζες. Όταν μπορώ και έχω τα χρήματα, αγοράζω κάτι ακριβό, γιατί πραγματικά μπορώ να ζήσω και με τα λίγα. Μακάρι να ξαναγυρίσουμε στη μελέτη των βιβλίων. Το έχω παρατηρήσει και σε μένα. Όταν μπαίνω μέσα στις μελέτες, αυτομάτως αρχίζω και ταξιδεύω και φτιάχνω δικές μου εικόνες. Δεν έχω καμία τεχνολογία να μου πλασάρει κάποια εικόνα, αυτό με ηρεμεί. Δεν εξαρτώμαι από την τεχνολογία», είπε σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.

«Δεν είμαι κάτι τρομερό, μετά από αυτή τη ζωή δεν θέλω να με θυμούνται»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, όταν είχε βρεθεί καλεσμένος στην εκπομπή Buongiorno του Mega , μίλησε μεταξύ άλλων για τα στοιχεία που κάνουν έναν καλό ηθοποιό.

«Όλοι μου μιλάνε στον ενικό, με αγαπούν όχι για τους ρόλους, γι’ αυτό που είμαι. Πάντα πιστεύω και πάντα θα πιστεύω ότι δεν είμαι τίποτα σπουδαίο, και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Μη νομίζεις ότι είμαι και τίποτα φοβερό, αυτό το εισπράττει ο θεατής. Άρχισα να νιώθω πολύ καλύτερα όταν είπα ότι μετά από αυτή τη ζωή δεν θέλω να με θυμούνται. Όταν ξεκινάς και μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά που είναι αρκετά ναρκισσιστική θεωρείς ότι είσαι κάτι παραπάνω από τους άλλους.

Είσαι τόσο ολοκληρωμένος μέσα σου που λες ένα 95% μέσα σου έχει γίνει πράξη, δεν νιώθω ότι κάνω κάτι σημαντικό, κάνω κάτι που κάνει καλό και έχει λογική. Όταν βγαίνω απέξω είναι σαν να είναι η τελευταία στιγμή στη ζωή που βγαίνω στη σκηνή. Δεν υπάρχει αύριο, αλλά δεν υπάρχει και πριν. Έχω εφαρμόσει ένα σύστημα ότι επιτρέπω στον εαυτό μου να παίξω λίγο πέραν του ελέγχου μου. Του επιτρέπω να αφεθεί, να απογειωθεί μέσα στην ύπαρξη της ποίησης. Υπάρχουν σημεία μέσα στο θέατρο που αρχίζω και γαληνεύω και αφήνομαι. Κάποιοι θα πουν ότι πρέπει να πάω στο ψυχιατρείο».

Τέλος, μιλώντας για την εξάρτηση από τις ουσίες στο χώρο του θεάτρου και γενικότερα στο χώρο του θεάματος, είπε: «Όταν έχεις παθολογικά προβλήματα και ψυχολογικά προβλήματα δεν σου τα λύνει το θέατρο, πολύ μεγάλα ταλέντα του χώρου μας χάθηκαν από τη χρήση ουσιών. Εγώ αφήνω τον εαυτό μου μέσα στο θέατρο να αφεθεί, γαληνεύω, το ευχαριστιέμαι.

Δεν επιλέγω κάποιον χαρακτήρα που δεν με γοητεύει, δεν θα κάνω μόνο χαρακτήρες που μοιάζουν σε εμένα γιατί δεν ενδιαφέρει το κοινό. Αυτό το παραμύθι θέλει να ζήσει ο θεατής, είμαστε πολύ καλές γιαγιάδες, βάζουμε τους θεατές στα πόδια μας και τους διηγούμαστε μια ιστορία. Η αφήγηση δεν είναι εύκολη. Για να αφεθείς στη σκηνή θέλει πολύ σκληρή δουλειά από πριν, δεν είναι εύκολο. Είναι μεγάλη ευθύνη να γεμίζεις το θέατρο.

Θα σας πω κάτι, οι φερόμενοι ως καλοί ηθοποιοί, διαχειρίζονται τρία συναισθήματα, θυμό, χαρά, λύπη. Η ερμηνεία είναι από εδώ και πάνω, είναι στα μαύρα πλήκτρα του πιάνου. Δυο συναισθήματα σε ένα. Πες σε έναν άνθρωπο σε μισώ ενώ πρέπει να ξέρει ότι τον αγαπάς. Ε