Ο Κώστας Μπίγαλης, ο άνθρωπος πίσω από μεγάλες επιτυχίες των 80s και 90s, μίλησε στην εκπομπή «Restart» με τη Λιλή Πυράκη, κάνοντας μια σπάνια εξομολόγηση για τα δύσκολα χρόνια που πέρασε και που παραλίγο να τον λυγίσουν.

«Όλη η δεκαετία του 2000 ήταν κενό. Το 2002 ήταν η τελευταία φορά που δούλεψα σε ένα μαγαζί στην Κηφισιά, μέχρι το ’08-’09 ψαχνόμουν στο εξωτερικό. Δεν είχα σχέση με τα ελληνικά πράγματα. Το 2011-12 άρχισαν να με παίρνουν τηλέφωνο να τραγουδήσω, ενώ δεν είχα ορχήστρα, δεν είχα τίποτα. Ξεκίνησα εμφανίσεις live σαν τον τρελό μόνος μου και γέμισε το μαγαζί», σημείωσε αρχικά ο Κώστας Μπίγαλης για το προσωπικό του Restart.

Ο Κώστας Μπίγαλης για το δύσκολο ξεκίνημα

Μιλώντας για τα πρώτα του βήματα στη δισκογραφία, παραδέχτηκε πως παρ’ όλο που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία το 1985 με το «I miss you» ως Big Alice, όταν ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο, η αγορά γύρισε την πλάτη: «Τι να χρωστάω στις εταιρείες; Ο πρώτος μου δίσκος επί έναν χρόνο δεν πούλησε τίποτα. Ήμουν σε μικρή εταιρεία και τα ραδιόφωνα στην Αθήνα δεν με έπαιζαν. Ήμουν απογοητευμένος, έλεγα “πάει, τελείωσε”. Έγραφα τραγούδια και σκεφτόμουν “θα μπει το CD στα δισκάδικα και ο κόσμος θα βρει το δικό μου;”. Ήμουν πολύ ανασφαλής».

«Τον πρώτο χρόνο δεν πούλησα τίποτα και ήμουν απελπισμένος. Είχα και οικονομικά προβλήματα, ήμουνα ένα χάλι μαύρο. Και ξαφνικά η εταιρεία αποφασίζει να κάνει μία τοποθέτηση στα μαγαζιά, σε περίπου 1200 κομμάτια θυμάμαι, που τότε θεωρούνται πωλήσεις και αυτά, ενώ δεν ήταν στην πραγματικότητα και έτσι μπήκα στο νούμερο 19 του Top 20, κάτω κάτω, στον πάτο. Κάναμε βίντεο κλιπ με μπάτζετ υπό το μηδέν στο Σχοινιά για το “Ρίνα-Κατερίνα”. Κάποια στιγμή ήθελαν να δείξουν ότι βρέχει και με έβρεχε ο σκηνοθέτης με το λάστιχο», εξομολογείται ο καλλιτέχνης.

Η πτώχευση και η επανεκκίνηση

Ο δημιουργός παραδέχτηκε πως το όνειρό του ήταν να δουλέψει ως συνθέτης στο εξωτερικό, είτε στη Γερμανία το 2004 είτε στο Νάσβιλ το 2008, όμως τίποτα δεν προχώρησε όπως είχε σχεδιάσει: «Έμπλεξα όπως όλος ο κόσμος, τότε μας κυνηγούσαν κιόλας. Η δεκαετία του 2000 ήταν δύσκολη γιατί δεν μου έκατσαν πράγματα στο εξωτερικό, που δεν τα έψαχνα για το ονόρε -αν και τα λεφτά τα σκέφτομαι τελευταία. Στο διάστημα αυτό ζούσα με δανεικά και κάρτες για να πληρώνω το ένα δάνειο. Δεν είχα δραστηριότητα, δεν είχα εισόδημα, δεν έφταναν τα λεφτά από τα δικαιώματα. Το 2009 πτώχευσα, δήλωσα πτώχευση, είπα “μέχρι εδώ ήμουν”. Είχα πάρει δάνειο για το σπίτι και δεν γινόταν να το κρατήσω. Το πούλησα».

Σήμερα, ο Κώστας Μπίγαλης μένει στο πατρικό του: «Ζω κάτω από το παλιό μου σπίτι, στο πατρικό, και είμαι χαρούμενος για αυτό. Είναι ένα σπιτάκι 65 τετραγωνικά, εκεί μεγάλωσα, και έχω όλες τις αναμνήσεις με τους γονείς μου και την αδερφή μου. Άλλοι δεν θα μπορούσαν να το αντέξουν, εγώ είμαι μια χαρά».