Η Κατερίνα Γκαγκάκη, σε πρόσφατη εμφάνιση στο vidcast της Νάντιας Μπουλέ, μοιράστηκε την προσωπική της εμπειρία με τις διατροφικές διαταραχές και τα βουλιμικά επεισόδια που υπήρξαν μέρος της ζωής της. Αναφέρθηκε στην δυσκολία της να αποδεχτεί το σώμα της και πώς η πίεση από το περιβάλλον επηρέασε την αυτοεκτίμησή της.
Περιέγραψε περιστατικά όπου προσπαθούσε να κρύψει το φαγητό, μέχρι που οι γονείς της ανακάλυψαν την κατάσταση. Σήμερα, μετά από 500 ημέρες χωρίς βουλιμικά επεισόδια, αναγνωρίζει τη σοβαρότητα του ζητήματος και τη σημασία του ανοιχτού διαλόγου γύρω από αυτό.
Πιο αναλυτικά
Καλεσμένη στο νέο vidcast της Νάντιας Μπουλέ βρέθηκε η Κατερίνα Γκαγκάκη, σε μια εξομολόγηση ψυχής για τις διατροφικές διαταραχές που αντιμετώπισε στο παρελθόν και τα βουλιμικά επεισόδια που βίωσε.
Όσα εξομολογήθηκε η Κατερίνα Γκαγκάκη για τη μάχη της με τα βουλιμικά επεισόδια
«Θαρραλέο δεν είναι να μιλάς για τις διατροφικές διαταραχές. Θαρραλέο θα ήταν αν είχα μιλήσει για αυτό νωρίτερα, όταν το έκρυβα από οποιονδήποτε άνθρωπο υπήρχε στη ζωή μου (σ.σ το διάστημα που τις αντιμετώπιζε. Ενδεχομένως θα ήταν και βοηθητικό. Μου στέλνουν μηνύματα για να τους κατευθύνω και δεν ξέρω να το κάνω. Με τρομάζει το πόσο μεγάλο θέμα είναι. Σήμερα που μιλάμε για αυτό, συμπληρώνω 500 ημέρες χωρίς κάποιο υπερφαγικό επεισόδιο», ανέφερε στη συνέχεια της κουβέντας της με την παρουσιάστρια.
«Στην αρχή ήταν: τρώω πολύ, παχαίνω. Με ενοχλεί πάρα πολύ και δεν έχω καταλήξει αν με ενοχλεί επειδή μου το λένε στο σχολείο και στα παιδιά. Γυρνούσα λοιπόν στο σπίτι, πάρα πολύ δυστυχισμένη. Ότι εγώ δεν μπορώ να βάλω το κολάν, ότι εγώ έχω κάνει στήθος», εξομολογήθηκε στη συνέχεια.
Και πρόσθεσε: «Θυμάμαι να έρχεται η μαμά μου από το ταξίδι και να σκέφτομαι ότι θα καταλάβει ότι πάχυνα. Και δεν ήταν απαραίτητα ότι το έλεγε, δεν μπορώ να στο εξηγήσω, το καταλάβαινα. Άρα, προφανώς ξεκινάει από εκεί».
Περιέγραψε, επίσης, ένα περιστατικό που αποκάλυψε την προσπάθειά της να κρύβει το φαγητό: «Μικρή έκανα το εξής μαγικό και έτσι το καταλάβανε. Έλεγα “θα πάω στο δωμάτιό μου να διαβάσω”. Έπαιρνα λοιπόν το φαγητό μου μέσα για να διαβάσω, το σκέπαζα με χαρτοπετσέτες κλπ, το έβαζα σε ένα σημείο και κάποια στιγμή που κάποιος δεν με έβλεπε, πήγαινα και το πέταγα. Μια μέρα, το ξέχασα. Βρήκαν σε αποσύνθεση το ψάρι -θυμάμαι ότι ήταν και ψάρι κιόλας- κι έτσι κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά και άρχισα τουλάχιστον να τρέφομαι σωστά».
Ωστόσο, όπως είπε, «δεν ήταν πάντα βουλιμικά επεισόδια, ήταν απ’ όλα». Και συνέχισε: «Δεν μπορώ να φάω κανονικά. Αν πάμε σε μια ταβέρνα και φάω 5 τηγανιτές πατάτες και 2 κολοκυθάκια και σταματήσω εκεί, είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω στο μυαλό μου. Για εμένα είναι ή τα πάντα με αποβολή ή πολύ προσεκτικά και σωστά. Δεν έχει μέση».
