Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εκπομπή Buongiorno του Mega, μίλησε για την καριέρα του και τη ζωή του. Τόνισε τη σημασία της τέχνης και της δημιουργίας για την ανθρώπινη ευτυχία, ενώ αναφέρθηκε στον έρωτα και την αγάπη ως θεμελιώδη στοιχεία της ζωής.
Ο ηθοποιός εξέφρασε την ταπεινότητά του, δηλώνοντας ότι δεν επιθυμεί να τον θυμούνται μετά θάνατον, και αναγνώρισε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες, όπως η εξάρτηση από ουσίες. Τέλος, υπογράμμισε την αξία της σκληρής δουλειάς στο θέατρο και τη σημασία της ερμηνείας, που απαιτεί συναισθηματική πολυπλοκότητα.
Πιο αναλυτικά
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, σήμερα, Τρίτη 10 Ιουνίου, βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή Buongiorno του Mega και παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε για την καριέρα του, για τον έρωτα, αλλά και τα στοιχεία που κάνουν έναν καλό ηθοποιό.
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στο Buongiorno
«Άμα κυβερνούσε η τέχνη θα ήταν όλα διαφορετικά»
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης λοιπόν, αρχικά μιλώντας στην εκπομπή, είπε: «Θα ακουστεί αστείο αυτό που θα πω, αλλά άμα κυβερνούσε η τέχνη θα ήταν όλα διαφορετικά. Η τέχνη είναι ανθρωποκεντρική. Ο άνθρωπος εδώ και πολλά χρόνια έχω καταλάβει ότι χρειάζεται πολύ λίγα για να είναι ευτυχισμένος. Όταν καταλαβαίνω ότι έχω κάποια κακοδιαθεσία προσπαθώ να το διαχειρίζομαι. Στον άνθρωπο αν του κόψεις τη δημιουργία καταστράφηκε, το οικονομικό δεν παθαίνει τίποτα, μπορεί να νομίζουμε ότι κάτι πάθαμε, αλλά δεν πάθαμε. Παλιά πώς ζούσαμε με λιγότερα και περνούσαμε ωραία;».
«Αγάπη και έρωτας είναι το βασικό στη ζωή»
Στη συνέχεια, μιλώντας για τον έρωτα στη ζωή του, ενώ για όσους δεν το γνωρίζουν είναι παντρεμένος με την Έφη Μουρίκη, με την οποία έχουν έναν ισχυρό δεσμό, είπε: «Αγάπη και έρωτας είναι το βασικό στη ζωή, πρέπει να μάθεις να αγαπάς και να μένεις ερωτευμένος. Τα δικά μου απαιτούμενα για να είμαι καλά στη ζωή μου είναι η αγάπη και ο έρωτας. Είναι εξάσκηση να μένεις ερωτευμένος. Γυμναζόμαστε, γυμνάζεται το συναίσθημα.
Όταν έχεις μια μακροχρόνια σχέση πρέπει να μάθεις να το εκπαιδεύεις και αυτό, να βλέπεις τον άνθρωπό σου και να τον λατρεύεις, να τον θαυμάζεις, να μην το ξεχάσεις αυτό γιατί πάει τελείωσε. Ίσως με το χρόνο γίνονται πιο ώριμα τα συναίσθημα, μένει ο θαυμασμός. Από μια στιγμή και έπειτα αγαπάς τον άλλο πιο πολύ από εσένα, αυτό συβαίνει όντως. Είμαι ερωτευμένος με την δουλειά μου, είμαι ερωτευμένος με μωρά παιδιά, είμαι ερωτευμένος με προσωπικότητες».
Η σχέση του με το κοινό
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μάλιστα, μιλώντας για τη σχέση του που έχει με το κοινό του, είπε: «Όλοι μου μιλάνε στον ενικό, με αγαπούν όχι για τους ρόλους, γι’ αυτό που είμαι. Πάντα πιστεύω και πάντα θα πιστεύω ότι δεν είμαι τίποτα σπουδαίο, και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Μη νομίζεις ότι είμαι και τίποτα φοβερό, αυτό το εισπράττει ο θεατής. Άρχισα να νιώθω πολύ καλύτερα όταν είπα ότι μετά από αυτή τη ζωή δεν θέλω να με θυμούνται. Όταν ξεκινάς και μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά που είναι αρκετά ναρκισσιστική θεωρείς ότι είσαι κάτι παραπάνω από τους άλλους.
Είσαι τόσο ολοκληρωμένος μέσα σου που λες ένα 95% μέσα σου έχει γίνει πράξη, δεν νιώθω ότι κάνω κάτι σημαντικό, κάνω κάτι που κάνει καλό και έχει λογική. Όταν βγαίνω απέξω είναι σαν να είναι η τελευταία στιγμή στη ζωή που βγαίνω στη σκηνή. Δεν υπάρχει αύριο, αλλά δεν υπάρχει και πριν. Έχω εφαρμόσει ένα σύστημα ότι επιτρέπω στον εαυτό μου να παίξω λίγο πέραν του ελέγχου μου. Του επιτρέπω να αφεθεί, να απογειωθεί μέσα στην ύπαρξη της ποίησης. Υπάρχουν σημεία μέσα στο θέατρο που αρχίζω και γαληνεύω και αφήνομαι. Κάποιοι θα πουν ότι πρέπει να πάω στο ψυχιατρείο».
«Μεγάλα ταλέντα του χώρου μας χάθηκαν από τη χρήση ουσιών»
Τέλος, μιλώντας για την εξάρτηση από τις ουσίες στο χώρο του θεάτρου και γενικότερα στο χώρο του θεάματος, είπε: «Όταν έχεις παθολογικά προβλήματα και ψυχολογικά προβλήματα δεν σου τα λύνει το θέατρο, πολύ μεγάλα ταλέντα του χώρου μας χάθηκαν από τη χρήση ουσιών. Εγώ αφήνω τον εαυτό μου μέσα στο θέατρο να αφεθεί, γαληνεύω, το ευχαριστιέμαι.
Δεν επιλέγω κάποιον χαρακτήρα που δεν με γοητεύει, δεν θα κάνω μόνο χαρακτήρες που μοιάζουν σε εμένα γιατί δεν ενδιαφέρει το κοινό. Αυτό το παραμύθι θέλει να ζήσει ο θεατής, είμαστε πολύ καλές γιαγιάδες, βάζουμε τους θεατές στα πόδια μας και τους διηγούμαστε μια ιστορία. Η αφήγηση δεν είναι εύκολη. Για να αφεθείς στη σκηνή θέλει πολύ σκληρή δουλειά από πριν, δεν είναι εύκολο. Είναι μεγάλη ευθύνη να γεμίζεις το θέατρο.
Θα σας πω κάτι, οι φερόμενοι ως καλοί ηθοποιοί, διαχειρίζονται τρία συναισθήματα, θυμό, χαρά, λύπη. Η ερμηνεία είναι από εδώ και πάνω, είναι στα μαύρα πλήκτρα του πιάνου. Δυο συναισθήματα σε ένα. Πες σε έναν άνθρωπο σε μισώ ενώ πρέπει να ξέρει ότι τον αγαπάς. Είναι όλα μαζί».