Ο Ετεοκλής Παύλου μοιράστηκε την προσωπική του ιστορία σε συνέντευξή του στην εκπομπή Restart, αναφερόμενος στη δραματική αλλαγή της ζωής του μετά το σοβαρό ατύχημα που υπέστη το 2013, όταν τραυματίστηκε σοβαρά από πυροβολισμούς και έχασε το δεξί του πόδι.
Περιέγραψε τα έντονα συναισθήματα που βίωσε, όπως πανικό και θυμό, καθώς και την ανάγκη του να ζήσει, η οποία τον ώθησε να αναζητήσει στήριξη από την οικογένειά του και την πίστη του.
Τόνισε ότι η διαδικασία ανάρρωσης ήταν μοναχική και γεμάτη προκλήσεις, αλλά η ζωή του απέκτησε νέο νόημα μέσα από τις μικρές νίκες που πέτυχε κατά την ανάρρωσή του.
Πιο αναλυτικά
Ο Ετεοκλής Παύλου φιλοξενήθηκε στη διαδικτυακή εκπομπή της Λιλής Πυράκη, Restart, και προχώρησε σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση. Συγκεκριμένα, ο παρουσιαστής της εκπομπής Breakfast@Star μίλησε για τo πόσο άλλαξε η ζωή του μετά το σοβαρό ατύχημα που είχε το 2013. Σας θυμίζουμε ότι σε ηλικία 23 ετών, ενώ εργαζόταν στην υποδοχή νυχτερινού μαγαζιού, τραυματίστηκε σοβαρά από πυροβολισμούς κατά τη διάρκεια συμπλοκής, με αποτέλεσμα να χάσει το δεξί του πόδι. Πέρασε έναν μήνα σε κώμα και υποβλήθηκε σε πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις.
Στη συνέντευξή του, ο ΕτεοκλήςΠαύλου μίλησε για πώς ήταν η ψυχολογία του μετά το ατύχημα, αναφέροντας ότι ένιωθε σαν να είχε πεταχτεί στη μέση του ωκεανού χωρίς σωσίβιο. Ωστόσο, όπως εξομολογήθηκε, όλο αυτό σταμάτησε όταν άρχισε να μεγαλώνει μέσα του η ανάγκη για να ζήσει.
Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Ετεοκλή Παύλου
«Πριν το ατύχημα ήμουν ένας ωραίος γκόμενος 23 ετών, με κοιλιακούς, ψηλός, μελαχρινός, ομορφάντρας, μέσα σε όλα, και σε μια μέρα ξύπνησα ανάπηρος, φτωχός και χρεωμένος μέχρι τον λαιμό. Αυτό είναι. Μετά ακολούθησε το χάος. Θα στο περιγράψω με ένα παράδειγμα που με κάνει και ανατριχιάζω. Ένιωθα σαν να με είχαν πετάξει 3 η ώρα τα ξημερώματα στη μέση του ωκεανού, χωρίς σωσίβιο και να πρέπει να κολυμπήσω, χωρίς να βλέπω τίποτα, πύτε τη στεριά, ούτε προς τα πού να κολυμπήσω. Αυτό ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Το σωσίβιο μου και η πυξίδα μου ήταν η οικογένειά μου και η πίστη μου. Αυτά είναι για εμένα το Α και το Ω», είπε ο Ετεοκλής Παύλου.
«Εκείνες τις πρώτες στιγμές έπαθα πανικό, έκλαψα, στεναχωρήθηκα, θύμωσα, έπεσα κάτω. Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να σηκωθώ και να φύγω. Έπεσα κάτω μόλις σηκώθηκα, γιατί δεν είχα πόδι αλλά και γιατί ήμουν αδύναμος. Όταν περάσει ο θυμός όμως, αρχίζει και μπαίνει η ανάγκη για ζωή. Η ζωή είναι γλυκιά και ο θάνατος είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να νιώσεις. Το “πέθανα” είναι πολύ σκοτεινό. Όταν ένιωσα ότι ξεψυχάω, έλεγα “όχι ρε, μαλ@κα, πέθανα”. Αυτό το θυμάμαι σαν χτες. Αυτό δεν φεύγει ποτέ από μέσα σου. Προσπαθώ αυτό το πολύ κακό χαρτί που μου ήρθε, να το παίξω καλά. Προσπαθώ να εστιάζω στα σημαντικά της ζωής από τότε και μετά», ανέφερε στη συνέχεια.
Και πρόσθεσε: «Αυτό το μονοπάτι είναι πολύ μοναχικό. Όταν έχεις βιώσει τον θάνατο, έχει πολλή μοναξιά μετά. Δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος, όχι επειδή δεν θέλει, αλλά γιατί δεν μπορεί. Όλο αυτό έχει πολλή θλίψη, πολλή στεναχώρια, μεγάλο βάρος και αυτό το βάρος μόνο η πίστη μπορεί να στο πάρει, όχι ολοκληρωτικά, αλλά να στο κάνει λίγο πιο ανάλαφρο. Στους 6 μήνες κατάφερα να πάω στην τουαλέτα μόνος μου και μετά από έναν χρόνο κατάφερα να ανοίξω μόνος μου ένα μπουκάλι νερό. Αυτές είναι οι δύο πρώτες μεγάλες μάχες που έδωσα μέσα στο νοσοκομείο».
