Η Σοφία Χατζηπαντελή γιόρτασε τα γενέθλιά της με μια συγκινητική εξομολόγηση στο Instagram, όπου ανήρτησε μια παιδική της φωτογραφία και μια επιστολή προς τη μικρή Σοφία, που υπέφερε από αίσθηση παραμέλησης και αναζητούσε την αγάπη. Σημείωσε ότι, αν και η αγάπη για τον εαυτό της δεν είναι πάντα εύκολη, πλέον είναι αδιαπραγμάτευτη.
Αναγνωρίζει την ανάγκη να προστατεύει και να αγαπά τον εαυτό της, προχωρώντας με δύναμη και αυτοπεποίθηση για εκείνη και για το παιδί που ήταν. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, η Χατζηπαντελή ενθαρρύνει τους άλλους να αγαπήσουν τις πληγωμένες εκδοχές του εαυτού τους, υπογραμμίζοντας ότι η αγάπη για τον εαυτό είναι μια επανάσταση και μια αναγκαία υποχρέωση.
Πιο αναλυτικά
Η Σοφία Χατζηπαντελή είχε γενέθλια και τα γιόρτασε με μία προσωπική εξομολόγηση. Ανέβασε στο Instagram μια παιδική της φωτογραφία, πολύ πριν αποκτήσει το χαρακτηριστικό της μονόφρυδο και μοιράστηκε μια επιστολή προς τη μικρή Σοφία, το παιδί που κάποτε ένιωθε μικρό, φοβισμένο και παραμελημένο.
«Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι τη μικρή εκδοχή του εαυτού μου, κάτι μέσα μου ραγίζει. Ίσως επειδή θυμάμαι πόσο πολύ λαχταρούσε την αγάπη – πόσο πάλευε απλά για να νιώσει πως ήταν αρκετή. Πίστευε ότι αν έμενε μικρή, αν δεν έκανε θόρυβο ή δεν καταλάμβανε χώρο, ίσως τότε θα ήταν ασφαλής απλώς όντας ο εαυτός της.
Δεν αντέδρασε – όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί φοβόταν. Φοβόταν πως αν μιλούσε, τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα. Και συνήθως έτσι γίνονταν. Οπότε χαμογελούσε μέσα στον πόνο, μέσα στις λέξεις και στις πληγές που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να κουβαλά. Το χειρότερο; Το έβλεπαν. Το άκουγαν. Το προκαλούσαν. Και πάλι – δεν έκαναν τίποτα», αναφέρει αρχικά η Σοφία Χατζηπαντελή.
Σοφία Χατζηπαντελή: «Έμαθα να αγαπώ εμένα, ξεκινώντας από εκείνη που δεν πήρε ποτέ όσα χρειαζόταν»
Η Σοφία Χατζηπαντελή δεν σταμάτησε εκεί: «Τώρα τη βλέπω. Πραγματικά τη βλέπω. Και πονάω – αλλά ταυτόχρονα δυναμώνω. Γιατί ξέρω ακριβώς τι είχε ανάγκη. Και ξέρω πως δεν το πήρε ποτέ. Αλλά δεν θα αφήσω τον κόσμο να την αγνοήσει ξανά.
Κάθε φορά που υψώνω τη φωνή μου, κάθε φορά που καταλαμβάνω χώρο χωρίς να απολογούμαι, κάθε φορά που επιλέγω εμένα – το κάνω για εκείνη. Ποτέ δεν ήταν “πολύ”. Ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα. Ήταν δυνατή – ακόμα και τότε. Και τώρα; Κουβαλάω αυτή τη δύναμη σαν φωτιά. Για εκείνη. Για μένα. Και ζω δυνατά – και για τις δύο μας. Κανείς δεν θα μας σκοτεινιάσει ξανά».
«Το να αγαπάω τον εαυτό μου δεν είναι πάντα εύκολο – αλλά πλέον είναι αδιαπραγμάτευτο»
Κλείνοντας, απάντησε στην ερώτηση που της κάνουν συχνά: «Πώς μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου;»: «Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει “Πώς μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου;”, του λέω: Ξεκίνα από την εκδοχή σου που δεν πήρε ποτέ όσα χρειαζόταν. Το παιδί που αγνοήθηκε, που σιώπησε, που ένιωσε μικρό. Γι’ αυτό το παιδί παλεύω κάθε μέρα.
Έγινα ο άνθρωπος που εκείνη είχε ανάγκη – τολμηρή, δυνατή, ατρόμητη. Την κουβαλάω μαζί μου σε κάθε χώρο που μπαίνω. Και τώρα, δεν αγαπώ απλώς τον εαυτό μου – προστατεύω αυτή την αγάπη με πάθος», καταλήγει η Σοφία Χατζηπαντελή.
«Το να αγαπάω τον εαυτό μου δεν είναι πάντα εύκολο – αλλά πλέον είναι αδιαπραγμάτευτο. Γιατί εκείνη άξιζε αγάπη χωρίς να πρέπει να την κερδίσει. Άξιζε τρυφερότητα χωρίς όρους. Και τώρα, κάθε φορά που διαλέγω εμένα, διαλέγω κι εκείνη. Αυτή είναι ο λόγος που συνεχίζω. Αυτή είναι ο λόγος που δεν θα τα παρατήσω ποτέ», αναφέρει στο τελευταίο story της η Σοφία Χατζηπαντελή.
Η Σοφία Χατζηπαντελή μάς θύμισε κάτι που συχνά ξεχνάμε: η αγάπη για τον εαυτό δεν είναι πολυτέλεια, είναι επανάσταση. Και όταν την παλεύεις για εκείνο το παιδί που κάποτε πόνεσε σιωπηλά, γίνεται υποχρέωση. Για εκείνο. Και για σένα.
