Στη διαδικτυακή εκπομπή των Rainbow Mermaids φιλοξενήθηκε η Ευρυδίκη και προχώρησε σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Συγκεκριμένα, η γνωστή τραγουδίστρια αναφέρθηκε στις άσχημες μνήμες που έχει από όλο αυτό που συνέβη στο νησί, ενώ παράλληλα εξέφρασε την οργή της που το συγκεκριμένο θέμα έχει πια ξεχαστεί.

Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Ευρυδίκης για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο

«Ήμουν πολύ μικρή όταν έγινε ο πόλεμος. Συνέβη το 1974 και εγώ ήμουν 6 χρονών. Ήμουν μικρούλα, αλλά σε ηλικία που να μπορώ να θυμάμαι πάρα πολύ έντονα. Είναι για μένα όλο αυτό μια ανοιχτή πληγή. Έχουν περάσει 51 χρόνια από την εισβολή και για εμένα είναι σαν να μην έχει περάσει μία μέρα, σε σχέση με το πόσο έντονο είναι μέσα μου. Το λέω και νιώθω μια ταραχή, το στομάχι μου δένεται κόμπος, κι αυτό γιατί πέρα από όλα αυτά που περάσαμε και την αδικία που έχει υποστεί ο κυπριακός ελληνισμός και διαρκεί μέχρι και σήμερα, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει, όχι μόνο υποστήριξη, αλλά βλέπουμε και τη στάση της Τουρκίας και λέμε ότι δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ το Κυπριακό, δεν πρόκειται να πάμε στα σπίτια μας.

Υπάρχουν 200.000 πρόσφυγες που, ναι μεν έχτισαν ξανά τη ζωή τους -και αυτό είναι το υπέροχο με το πόσο δυνατός είναι αυτός ο λαός αλλά και για το σθένος με το οποίο στάθηκαν στα πόδια τους και τα κατάφεραν, και μπράβο τους- αλλά υπάρχουν 200.000 πρόσφυγες, 4.000 χιλιάδες νεκροί και πάνω από 1900 αγνοούμενοι. Μέχρι και σήμερα γίνονται ταυτοποιήσεις νεκρών μέσα από ομαδικούς τάφους, που ανακαλύπτονται ανά διαστήματα, χωρίς όμως τη βοήθεια της Τουρκίας. Είναι εγκλήματα πολέμου που θέλουν να τα καλύψουν», ανέφερε αρχικά.

«Και για να πάμε πίσω στο 1974, εγώ ήμουν 6 χρονών αλλά από πιο μικρή ηλικία ένιωθα και εγώ και η αδελφή μου ότι υπήρχε πρόβλημα. Υπήρχε το κλίμα αυτό. Ο μπαμπάς μου είναι από τα κατεχόμενα, από την επαρχία Κερύνειας, και όλη του οικογένεια έμενε εκεί, άρα τα Σαββατοκύριακά πριν τον πόλεμο τα μοιράζαμε ανάμεσα στην Κερύνεια και την Λεμεσό, που ήταν η οικογένεια της μαμάς μου. Όταν πηγαίναμε στην Κερύνεια, θυμάμαι να πηγαίνουμε κομβόι και μπροστά και στο τέλος να υπάρχει αυτοκίνητο των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό, γιατί περνούσαμε μέσα από Τουρκοκυπριακοί θύλακες και υπήρχε κίνδυνος. Μικρά δεν καταλαβαίναμε, αλλά θυμάμαι τους γονείς να μας λένε ‘Ήσυχα τώρα, περνάμε από επικίνδυνη περιοχή, μην κάνετε φασαρία, μην κοιτάτε έξω”», δήλωσε στη συνέχεια.

Και πρόσθεσε: «Με το που ξεκίνησε το πραξικόπημα, φύγαμε και μας πήραν οι γονείς μου και πήγαμε στη Λεμεσό από τη Λευκωσία όπου μέναμε. Υπήρχε μεγάλος και έντονος φόβος, ακούγαμε ότι έρχονταν οι Τούρκοι. Φύγαμε από τη Λευκωσία και πήγαμε στη Λεμεσό, στους παππούδες. Το σπίτι στη Λεμεσό ήταν πολύ μικρό αλλά σε ένα μεγάλο χωράφι και εκεί υπήρχε μια κληματαριά. Εκεί έφτασαν οι συγγενείς του πατέρα μου από τα Κατεχόμενα. Όταν ξεκίνησε η εισβολή μαζευτήκαμε όλοι, βάλαμε στρώματα κάτω από την κληματαριά και κοιμόμασταν όλοι εκεί.

Το πραξικόπημα έγινε 15 Ιουλίου, στις 20 Ιουλίου η πρώτη εισβολή και στις 14 Αυγούστου ξεκίνησε η δεύτερη εισβολή. Εκεί μαζευτήκαμε όλοι. Τα παιδιά, ό,τι κι αν συμβαίνει, έχουν μια ανεμελιά. Τη μέρα παίζαμε, αλλά την ίδια στιγμή ακούγαμε τις σειρήνες που ειδοποιούσαν ότι μπορεί να γίνει βομβαρδισμός και τρέχαμε αμέσως να κρυφτούμε κάτω από κρεβάτια και τραπέζια. Υπήρχε αμέσως μια μεταμόρφωση. Από τα ανέμελα παιδάκια, ξαφνικά γινόμασταν τα φοβισμένα παιδιά. Ακούγαμε βέβαια και τη συζητήσεις των μεγάλων στην οικογένεια, γιατί είχαμε άντρες που είχαν πάει στον πόλεμο».

Στο τέλος της εξομολόγησής της, η Ευρυδίκη εξέφρασε την οργή που το συγκεκριμένο θέμα δεν βρίσκεται στην επικαιρότητα και κανείς δεν ασχολείται προκειμένου να βρεθεί μια λύση

«Αυτό το θέμα το έχουμε ξεχάσει. Πηγαίνω στην Κύπρο και βλέπω την τεράστια σημαία του Ψευδοκράτους και πραγματικά τρελαίνομαι, εξοργίζομαι. Λέω δεν γίνεται, έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτό, να πηγαίνουμε στα Κατεχόμενα να κάνουμε διακοπές, να τρώμε στα εστιατόρια και να τους πληρώνουμε, να παίζουμε στα καζίνο. Δεν μπορώ να το διανοηθώ αυτό, με τρελαίνει αυτό. Για αυτό λέω ότι πέρα από τη στάση της Τουρκίας, που είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα αδιέξοδο, είμαστε και εμείς που το αφήσαμε πίσω.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τα νέα παιδιά που δεν μαθαίνουν, φταίμε εμείς που δεν μιλάμε. Έχουμε σταματήσει να μιλάμε για αυτό, δεν υπάρχουν πια οι ταμπέλες στους δρόμους με το “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, δεν υπάρχει πουθενά στην Κύπρο “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, το ξεχάσαμε. Είναι σαν να θέλουμε να αλλάξουμε οι ίδιοι την ιστορία μας, για να θέλουμε να το κάνουμε πιο εύκολο», ανέφερε η Ευρυδίκη.