14 χρόνια πέρασαν από τότε που ο αείμνηστος ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου, Θανάσης Βέγγος, έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό στον καλλιτεχνικό κόσμο. Ήταν 3 Μάϊου του 2011 όταν έγινε γνωστό ο θάνατος του «καλού ανθρώπου» όπως τον αποκαλούσαν, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 84 ετών ύστερα από σοβαρό εγκεφαλικό που υπέστη.

Θανάσης Βέγγος: 14 χρόνια χωρίς τον «καλό μας άνθρωπο»

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο στις 29 Μαΐου 1927 και αποτέλεσε ένας από τους πιο επιτυχημένους Έλληνες κωμικούς ηθοποιούς του κινηματογράφου και του θεάτρου. Ήταν επίσης σκηνοθέτης και ιδρυτής της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών ΘΒ Ταινίες Γέλιου.

Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βέγκος και όπως είχε πει, το έγραφε με «γγ» όταν έγινε ηθοποιός γιατί φαινόταν καλύτερα στο μάτι. Έχει παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Mέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Θα μείνει πάντα γνωστός ως «ο καλός μας άνθρωπος».

Τα πρώτα χρόνια

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν μοναχογιός του Βασίλη και της Ευδοκίας Βέγκου, το γένος Σμυρνή, με καταγωγή από το χωριό Θολάρια Αμοργού. Ο πατέρας του εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, ενώ ήταν και ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση προκάλεσε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον ανάγκασε να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη, μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε, ήταν η απασχόλησή του σε επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε μικροθελήματα στη γειτονιά.

Τα χρόνια 1948-1950 υπηρέτησε τη θητεία του ως «ανεπιθύμητος» στρατιώτης στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954, στην ταινία Μαγική Πόλη του Κούνδουρου.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος και ως φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή.

Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Περιπλανώμενοι Ιουδαίοι του 1959. Τον ίδιο καιρό, πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς-πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Η οικονομική καταστροφή

Τα επόμενα χρόνια, συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής.[6] Με ταινίες όπως Ψηλά τα χέρια Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλα!, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, καθιερώνεται στη συνείδηση του κοινού.

Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής ΘΒ-Ταινίες Γέλιου. Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Βοήθεια! Ο Βέγγος φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία. Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρεία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωσή του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η ταινία Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού. Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας του 1976. Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο. Τη δεκαετία του 1980 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά, που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης.

Η επιστροφή του στον κινηματογράφο γίνεται το 1991 με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη. Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία Όλα είναι δρόμος του 1998. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997, στον ρόλο του Δικαιόπολη στους Αχαρνής και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία.

Το 2002, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά Περί ανέμων και υδάτων. Η τελευταία κινηματογραφική συμμετοχή του ήταν στην ταινία Το πέταγμα του κύκνου που προβλήθηκε το 2010.

Η οικογένεια

Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε τη Μίνα (Ασημίνα) Καρύδη με την οποία ήταν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του. Απέκτησαν δύο γιους, τον Βασίλη και τον Χάρη.

Σύμφωνα με τον πρωτότοκο γιο του, Βασίλη, ο Θανάσης Βέγγος «έκανε παρέα με τον Δημήτρη Νικολαΐδη, τη Σούλη Σαμπάχ, τον Γιώργο Λαζαρίδη, τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ντίνο Κατσουρίδη. Γενικά θεωρεί το καλλιτεχνικό κύκλωμα λίγο περίεργο και αισθάνεται σαν “ψάρι έξω από το νερό“».

Πηγή: Βικιπαίδεια.

Τα δημοσιεύματα περί απιστίας

Ο Δημήτρης Πιατάς και ο Δημήτρης Μαυρόπουλος μίλησαν στην εκπομπή «Ακόμα δεν είδες τίποτα» σήμερα, 3 Μαϊου, όπου εξομολογήθηκαν στιγμές που έζησαν με τον Θανάση Βέγγο. Ο πρώτος μάλιστα, εξομολογήθηκε: «Δεν έχει φύγει από τη ζωή μου, απλώς λείπει ταξίδι. Δεν κυνηγούσε τίποτα, ήταν ένας εργάτης που διεκδικούσε να επιβιώσει, αλλά χωρίς να κάνει συμβιβασμούς. Δεν του άρεσε να μιλάει, ήταν εναντίον του lifestyle, δεν έδινε συνεντεύξεις και δεν του άρεσε καθόλου η κλειδαρότρυπα.

Στη δεκαετία του 50 ένας δημοσιογράφος έκανε ένα σχόλιο για τη γυναίκα του και για δήθεν απιστία. Πληγώθηκε πολύ και έκτοτε είπε ότι δεν θα ξαναμιλήσει σε δημοσιογράφους. Έδωσε μόνο μία σε μια φοιτήτρια δημοσιογραφίας για να τη βοηθήσει. Έτυχε να βρεθώ δίπλα του στο νεκροθάλαμο, όταν έφυγε από τη ζωή. Ήταν η μόνη φορά που ο Θανάσης ήταν ήσυχος».

Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος, είπε χαρακτηριστικά: «Ο Θανάσης ήταν ένα δείγμα σεμνότητας, θεωρούσε και μας έλεγε ότι “εγώ είμαι ο Θανάσης για όλο τον κόσμο”. Ήταν ένα υποκριτικό φαινόμενο! Ήταν πολύ πειθαρχημένος, δείγμα επαγγελματία. Η μεγαλύτερη τιμή που μου είχε κάνει, πέρα από τη φιλία μας, ήταν ότι είχε έρθει στο σπίτι μου δυο φορές, δεν το πίστευα ότι θα έρθει. Δεν θύμωνε ποτέ ο Θανάσης, η μεγαλύτερή του βρισιά ήταν “της θείας σου ο θείος”».