Η Βάσια Παναγοπούλου μοιράστηκε στην εκπομπή Στούντιο 4 τις δύσκολες αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια, περιγράφοντας τον ξεριζωμό της από τη Μυτιλήνη λόγω της απώλειας του πατέρα της και τη σκληρή στάση της μητέρας της απέναντι στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός.
Η ηθοποιός αποκάλυψε ότι η μητέρα της δεν αποδέχτηκε ποτέ την επιλογή της, ενώ η απώλεια του πατέρα της, που υπήρξε πολιτικά δραστήριος, την επηρέασε βαθιά.
Παρά τις δυσκολίες, αναγνώρισε τη δύναμη της μητέρας της, αν και δήλωσε ότι ένιωθε συχνά απομονωμένη από εκείνη.
Πιο αναλυτικά
Η Βάσια Παναγοπούλου μίλησε στο Στούντιο 4, το απόγευμα της Τετάρτης 30 Απριλίου. Η ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στα δύσκολα παιδικά της χρόνια, τη σκληρή στάση της μητέρας της απέναντι στην επιλογή της να γίνει ηθοποιός, αλλά και για τον βαθύ πόνο της απώλειας του πατέρα της.
«Η μητέρα μου με έβριζε από τότε που της το είπα μέχρι και τη μέρα που “έφυγε”», εξομολογήθηκε η ηθοποιός, αποκαλύπτοντας πως είχε περάσει στο Δημόσιο Δίκαιο, αλλά δεν της το είπε ποτέ γιατί ήθελε να ακολουθήσει την υποκριτική.
Η Βάσια Παναγοπούλου για την επιλογή της να γίνει ηθοποιός
Η μητέρα της το έμαθε μόνη της, παίρνοντας το απολυτήριο από το σχολείο. Η αντίδρασή της ήταν σκληρή: «Γύρισε πίσω κλαμένη και μου είπε “Πέρασες στην Πάντειο και δεν πας; Θες να γίνεις ηθοποιός; Δεν ντρέπεσαι;”». Όπως περιγράφει η ίδια, η μητέρα της δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτή την επιλογή και θεωρούσε πως η κόρη της δεν είχε πραγματικά «σπουδάσει».
Η απώλεια του πατέρα της σε μικρή ηλικία ήταν το άλλο μεγάλο τραύμα. «Ο θάνατός του ήταν ο λόγος που φύγαμε από τη Μυτιλήνη. Το θυμάμαι και θέλω να κλαίω. Ένιωσα κανονικό ξεριζωμό». Φεύγοντας η Βάσια Παναγοπούλου έθαψε την αγαπημένη της κούκλα στον κήπο του πατρικού της, με την υπόσχεση πως θα γύριζε να την πάρει. Όμως, όταν γύρισε, το σπίτι είχε ήδη πουληθεί.
Ο πατέρας της, όπως ανέφερε, ήταν πολιτικά ενεργός, είχε ζήσει εξορίες και φυλακές, και η επιβαρυμένη του υγεία τον πρόδωσε. Όσον αφορά τη μητέρα της, παρά τις διαφωνίες τους, πήρε ένα μάθημα: «Ήταν μια γυναίκα που, παρά τις δυσκολίες, στεκόταν στα πόδια της και πάλευε. Βέβαια είχα το παράπονο ότι δεν ήταν ποτέ αρκετά κοντά μας».