Ο Δημήτρης Ουγκαρέζος μίλησε σε τηλεοπτική εκπομπή για το πένθος και την απώλεια των γονιών του, τους οποίους έχασε μέσα σε 10 μήνες το 2019, μια εμπειρία που τον σημάδεψε βαθιά.
Στη συγκινητική του εξομολόγηση, περιέγραψε πώς διαχειρίστηκε τον πόνο της απώλειας, δεχόμενος το γεγονός χωρίς να αντιστέκεται και προσπαθώντας να αγκαλιάσει τα συναισθήματά του. Εξέφρασε επίσης τις ενοχές του για το ότι δεν πρόλαβαν να τον δουν να δημιουργεί οικογένεια.
Πιο αναλυτικά:
Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή του MEGA, Όλα για τη ζωή μας, η οποία προβλήθηκε το πρωί της Κυριακής 13 Απριλίου. Σε αυτή μίλησε για το πένθος και τον τρόπο που ο ίδιος διαχειρίστηκε την απώλεια των γονιών του.
Τους έχασε και τους δύο μέσα σε 10 μήνες, το 2019, και αυτό είναι κάτι που τον έχει σημαδέψει και παρόλο που έχει μιλήσει πολλές φορές ανοιχτά, κάθε φορά που συζητάει για εκείνους, δεν μπορεί να κρύψει την συγκίνησή του.
Η συγκινητική εξομολόγηση του Δημήτρη Ουγγαρέζου για τον θάνατο των γονιών του
«Είναι μέρος της ζωής μου το πένθος. Όταν έρχεται αυτή η στιγμή, βρίσκεις μια δύναμη μέσα σου. Όταν, λοιπόν συνέβη, αυτό που έκανα ήταν να μην το παλεύω. Δεν έκλαψα, αλλά δεν είπα “γιατί δεν κλαις;”. Είπα πως ότι συμβαίνει, θα το δέχομαι και θα το αγκαλιάζω.
Κι έτσι, μέρα μέρα, χωρίς να παλεύω με τον εαυτό μου, κατάφερα να δω τους γονείς μου μέσα μου και να καταλάβω ότι πλέον είμαι εγώ. Είχα πάντα την ενοχή ότι δεν με είδαν να κάνω οικογένεια, ενώ το ήθελαν και μου το έλεγαν. Από την άλλη, βέβαια, σκεφτόμουν ότι αν είχα βρει έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν ήταν ο ιδανικός για μένα και ήμουν στην υπόλοιπη μου ζωή δυστυχισμένος ή πολύ χειρότερα ένα παιδί να ήταν δυστυχισμένο, ίσως να ήταν καλύτερα που δεν το είδαν.
Επίσης, από τα πρώτα είναι το τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά εγώ για να μπορούσα να τους είχα χαρίσει έστω και λίγους μήνες ζωής. Αν έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου. Ήταν ενοχές, σκέψεις, πολλές νύχτες αυπνίας. Ακόμα και τώρα πια, μετά από έξι χρόνια, έχω πρόβλημα, όταν τελειώνει ο βαθύς ύπνος αν πήρα μια τροχιά ζωής που εκείνους δεν θα τους χαροποιεί και τώρα που με βλέπουν δεν θα είναι καλά με αυτό. Η δουλειά ήταν ένα κέλυφος που με προστάτεψε…», ανέφερε αρχικά ο δημοσιογράφος.
Και στη συνέχεια επισήμανε: «Το πένθος το φέρεις, απλά επιλέγεις αν θα είναι δύναμη ή η αδυναμία σου. Είπα ότι “τώρα είσαι μόνος σου και πρέπει να σταθείς στα πόδια σου”. Μου λείπει το να πηγαίνω στο πατρικό μου και να κάθομαι μαζί τους. Είναι αυτή η αίσθηση της “φωλιάς”.
Μια μπιζουτιέρα που είχε η μητέρα μου την έχω βάλει σε θυρίδα και τα πράγματα έχουν την μυρωδιά της. Πηγαίνω και κάποιος θα νομίζει ότι έχω κάτι πολύτιμο και πηγαίνω το βλέπω και το μετράω, αλλά στην πραγματικότητα απλά μυρίζω τη μαμά μου».
