Η Εβελίνα Παπούλια μιλάει για τον αγαπημένο της ρόλο της Μαρίνας στους “Δύο ξένους”, ένα σίριαλ που προβλήθηκε από το 1997 έως το 1999 και παραμένει δημοφιλές μέχρι σήμερα. Περιγράφει πώς προσέγγισε τον χαρακτήρα της με πολυδιάστατο τρόπο, δείχνοντας τόσο τις δραματικές όσο και τις χιουμοριστικές πτυχές του.
Η ηθοποιός αναφέρεται στη συνεργασία της με τον Νίκο Σεργιανόπουλο, τον οποίο περιγράφει ως εξαιρετικό συνεργάτη και άνθρωπο, και μοιράζεται τις προσωπικές της εμπειρίες από την τεράστια επιτυχία του σίριαλ. Περιγράφει την αρχική της σύγχυση και τα συναισθήματά της όταν έγινε ξαφνικά διάσημη, καθώς και ένα συγκινητικό περιστατικό που της άλλαξε την οπτική για τη δουλειά της.
Πιο αναλυτικά:
Η Εβελίνα Παπούλια παραχώρησε συνέντευξη στη Lifo και τη δημοσιογράφο Αργυρώ Μποζώνη, κατά την οποία μίλησε για τον ρόλο με τον οποίο ο κόσμος τη γνώρισε και την αγάπησε. Πρόκειται για τη Μαρίνα από τους “Δύο ξένους“, που πρωταγωνιστούσε στο πλευρό του Νίκου Σεργιανόπουλου.
Το σίριαλ αυτό βγήκε για πρώτη φορά στο “γυαλί” το 1997 και συνεχίστηκε μέχρι και το 1999, ωστόσο για πολλά χρόνια, μέχρι και σήμερα μάλιστα, παίζεται σε επανάληψη και το έχουν αγαπήσει ακόμα και οι νεότεροι.
Οι αποκαλύψεις της Εβελίνας Παπούλια για τους Δύο ξένους
«Αυτό τον ρόλο δεν ήθελα να τον δω μονοδιάστατα. Ήθελα να υπάρχουν και οι δραματικές στιγμές και αυτές με χαζομάρα και αφέλεια, όσο πιο αληθινές γίνεται. Έψαχνα να βρω μια ταυτότητα και μια αλήθεια στον ρόλο, να δείξω πόσο χειριστική ήταν η Μαρίνα Κουντουράτου, που δεν ήταν καθόλου χαζή αλλά γινόταν ελκυστική μέσα από την αφέλειά της. Με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Νίκο Σεργιανόπουλο κάναμε έναν μήνα πρόβες. Είχαμε το σενάριο πολύ νωρίτερα, ξέραμε τις σκηνές μας πριν μπούμε στο πλατό, είχε βρεθεί η χημεία, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει.
Το πρώτο πλάνο που κάναμε ήταν στο στούντιο της Μαρίνας Κουντουράτου, κάτι που ο Αλέξανδρος θεωρούσε πολύ δύσκολο κι εγώ πολύ εύκολο και απελευθερωτικό, γιατί είχε τραγούδι και χορό. Λύθηκα και νιώσαμε όλοι ασφάλεια, και επικοινωνούσαμε με τα μάτια. Ο Νίκος για μένα, πέρα από πολύ όμορφος και γοητευτικός άντρας, με το πιο βαθύ βλέμμα που έχω δει σε Έλληνα ηθοποιό, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας εκπληκτικός συνεργάτης, γλυκός και δοτικός, που λάτρευε τη γυναίκα. Είχε μια ποιότητα που συναντάς σπάνια.
Αυτή η σειρά έγινε επιτυχία με το «καλημέρα», αλλά εγώ εκείνη την εποχή έπαιζα στο «Βίρα τις άγκυρες» στο Εθνικό και έτρεχα από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί τα γυρίσματα ήταν πολύ απαιτητικά. Την επιτυχία του σίριαλ δεν την καταλάβαινα, γιατί δεν είχα δει ούτε ένα επεισόδιο. Μου μιλούσαν και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Μου έβγαινε και ένα «κομπλεξικό» κομμάτι, ότι ήμουν δραματική ηθοποιός και έγινα γνωστή από κωμωδία.
Χαιρόμουν, αλλά μέσα μου είχε ξεσηκωθεί μια θύελλα συναισθημάτων, και ενώ μέχρι τότε είχα μια ήσυχη ζωή, σε κάθε βήμα μου κάποιος με σταμάταγε για να μου μιλήσει. Αυτό ήταν δύσκολο στη διαχείριση. Καταλάβαινα την αξία της δουλειάς μας, αλλά ήμουν σε μια μεταιχμιακή κατάσταση, σε μια διαρκή σύγχυση και θλίψη, έκλαιγα τόσο που τρόμαζα με τους λυγμούς μου», εξομολογήθηκε αρχικά.
Και πρόσθεσε: «Με ταρακούνησε το εξής περιστατικό: βγαίνοντας από ένα μαγαζί, με σταμάτησε μια κοπέλα, με αγκάλιασε και μου είπε «πέθανε ο πατέρας μου και σε ευχαριστώ γιατί η μοναδική στιγμή που νιώθω χαρά είναι όταν βλέπω τη σειρά». Εκεί μου έφυγαν όλα τα κόμπλεξ, τα ερωτήματα, και κατάλαβα ότι κάτι καλό γινόταν. Ωστόσο, ήταν μια πολύ έντονη περίοδος και άρχισα να θέλω να κρύβομαι. Ήθελα να οχυρωθώ και να ξαναμπώ στην Εβελίνα που ήξερα, να μην είμαι τόσο εκτεθειμένη. Αυτό με έκανε να αρχίσω να βλέπω και να θέλω κι άλλα πράγματα».
