«Δεν έβλεπες τότε πολλές γυναίκες να διασχίζουν τις λεωφόρους με enduro μηχανές», λέει η Σοφία Αρβανίτη.

Η Σοφία Αρβανίτη έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso και τον Ηλία Μαραβέγια. Η τραγουδίστρια μίλησε για την αγάπη της για τον χορό, αλλά και για τις μοτοσυκλέτες.

Τη δεκαετία του ’80 κυκλοφορούσες με μοτοσικλέτα, κάτι όχι και τόσο συνηθισμένο για μια κοπέλα εκείνη την εποχή.

Είναι αλήθεια αυτό. Δεν έβλεπες τότε πολλές γυναίκες να διασχίζουν τις λεωφόρους με enduro μηχανές. Ενιωσα μια τεράστια αίσθηση ελευθερίας όταν απέκτησα το πρώτο μου ποδήλατο στο δημοτικό και μπορούσα να πηγαίνω μόνη μου όπου ήθελα.

Αργότερα βρήκα εύκολα «καταφύγιο» και στις μοτοσικλέτες, αφού ο μπαμπάς μου οδηγούσε κι εκείνος μηχανή, όπως και ο αδελφός μου, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε και σε αγώνες motocross. Ούσα κι εγώ σε αυτό το παρεάκι, έκανα τις γνωριμίες μου, οδηγώντας κάποιες μηχανές, μέχρι που απέκτησα και τη δική μου μέσα στα επόμενα χρόνια.

Αρχισες από τον χορό. Πώς «γεννήθηκε» αυτή η αγάπη;

Αρχισα τα μαθήματα 6 ετών. Ηταν κι αυτό κάτι μαγικό για μένα. Επαιρνα τρομερή έμπνευση από το μπαλέτο με τις απίστευτες αυτές μουσικές, όπως του Τσαϊκόφσκι, στις οποίες έβρισκαν καταφύγιο ο εγκέφαλος και η ψυχή μου. Από μικρή κατάλαβα ότι το μότο μου στη ζωή είναι η ελευθερία, γι’ αυτό και καταπιανόμουν με πράγματα που με έκαναν να νιώθω ελεύθερη.

Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσα ποτέ κάτω από πίεση των γονιών μου να ακολουθήσω κάποια σπουδή που δεν θα με ενδιέφερε, απλά για να τους κάνω το χατίρι. Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένη. Ευτυχώς, οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ να κάνω κάτι που δεν ήθελα.

Μπορεί, μάλιστα, ως λαϊκοί άνθρωποι που ήταν να μην έβλεπαν εξαρχής τον χορό με καλό μάτι, επηρεασμένοι προφανώς από κοινωνικές προκαταλήψεις της εποχής, ωστόσο όταν άρχισα να παίρνω υποτροφίες και βραβεία από την Πρότυπο Σχολή της Μαρίας Κανατσούλη, όπου φοιτούσα, άρχισαν κι εκείνοι να νιώθουν πιο ασφαλείς με την επιλογή μου.