Πώς γίνεται να συνδέονται, στ’ αλήθεια, δύο 17χρονοι, με σώμα, ψυχή και ιδέες δημιουργικές;  

Όχι ψηφιακά, μέσω κάποιας πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης, ανταλλάσσοντας emojis και preset αντιδράσεις, αλλά αγγίζοντας ο ένας τον άλλον σε πραγματικό χρόνο, σε φυσικό χώρο και σε συνθήκες καλλιτεχνικής δημιουργίας και πνευματικής ταύτισης;

Η Φανή Λιναρδοπούλου και ο Γιάννης Πουλόπουλος,  είναι δύο καρφιά που «εξείχαν», από τα υπόλοιπα, ξεχώριζαν από χιλιάδες άλλα, όμοιά τους και που δεν δέχτηκαν τα χτυπηθούν από το σφυράκι της προσαρμογής σε ένα ομοιογενές ανθρώπινο συνονθύλευμα, με παρόμοια δημογραφικά στοιχεία, παιδιά της ίδιας ηλικίας,  δηλαδή,  που δεν σκέφτονται,  δεν αφήνονται να νιώσουν,  δεν έχουν ή δεν θέλουν, να πουν κάτι στους άλλους.  

Η ιστορία τους ξεκινά πριν 2,5 χρόνια,  όταν γνωρίστηκαν στο εφηβικό θεατρικό εργαστήρι του Ωδείου Αθηνών.  

Αυτό από μόνο του είναι για πολλά like, γιατί ως εφηβική δραστηριότητα, ξεφεύγει από τον μέσο όρο του ποδοσφαίρου, του χορού ή των ατελείωτων ωρών κατάδυσης στα social media και το ψηφιακό «άπειρο».

Οι καλλιτεχνικές εργασίες που τους ανατέθηκαν στο Ωδείο Αθηνών, τους έκαναν ομάδα. Τους έφεραν κοντά, τους ώθησαν να ενώσουν τις σκέψεις, τις ιδέες και τη δημιουργικότητά τους.

Σήμερα είναι και οι δύο, μαθητές της τρίτης Λυκείου, χωρίς να τους λείπουν οι ακαδημαϊκές βλέψεις που έχουν οι περισσότεροι συμμαθητές τους.

Ο Γιάννης στοχεύει να μπει στην Ιατρική και η Φανή θέλει να σπουδάσει θεατρολόγος, δίνοντας παράλληλα εξετάσεις σε Δραματικές Σχολές, ενώ η σκηνοθεσία -και όχι μόνο- βρίσκονται στο πίσω μέρος του μυαλού της.

Έχουν όμως, παράλληλα, ένα πολύ παραγωγικό περιθώριο, στην καθημερινότητά τους. Τους αρέσει να λένε ιστορίες, να τις οπτικοποιούν, να φτιάχνουν ταινίες μικρού μήκους, με τα ελάχιστα τεχνικά μέσα που μπορεί να έχει στη διάθεσή του ένας 17χρονος.

Οι ερασιτέχνες δημιουργοί, έσπασαν το σύγχρονο μοτίβο που θέλει τους συνομήλικούς τους να «ανεβάζουν» ανούσια αυτοαναφορικά βίντεο, για εφήμερη κατανάλωση και «γύρισαν» την κάμερα του κινητού τους προς τα έξω.

Αποφάσισαν να πουν κάτι, που σημαίνει κάτι, που έχει έναν συμβολισμό. Χρησιμοποίησαν, λοιπόν ένα iPhone για κάμερα, και τρεις φίλους εικονολήπτες και ενώ δεν είχαν μικρόφωνα, μπουμ ή άλλα μέσα («η ηχοληψία των τραγουδιών έγινε με μικρόφωνο που συνδέεται στον υπολογιστή»), δεν είχαν σίγουρα εμπειρία, μπροστά ή πίσω από τον φακό, ούτε γνώσεις μοντάζ («χρησιμοποιήσαμε ένα ελεύθερο πρόγραμμα από το internet»), δημιούργησαν μια ταινία διάρκειας σχεδόν 13.5 λεπτών, με τίτλο «ΝΕΚΥΙΑ».

Με έντονη την αίσθηση των εφηβικών αδιεξόδων και της απόρριψης κάθε χαράς και συμφιλίωσης με το τώρα, οι δημιουργοί, προσπαθούν να προσεγγίσουν το νόημα της ύπαρξης και της πορείας του ανθρώπου, μέχρι τον θάνατο.

«Η αρχαία λέξη ΝΕΚΥΙΑ*, είναι μια τελετή που συνδέεται με την ελληνική μυθολογία και στοχεύει στη μετάβαση στον Κάτω Κόσμο με σκοπό την επίκληση των νεκρών για να μάθουν το μέλλον ή το άγνωστο. Η ταινία προσεγγίζει το νόημα της ζωής με μια μηδενιστική αντίληψη, ενώ ταυτόχρονα προβάλλει και το ακριβώς ανάποδο. Εξερευνούμε τον τρόπο που επεξεργάζεται ένας άνθρωπος τον θάνατο, τον θρήνο, την απώλεια και το πώς μπορεί αυτό να τον επηρεάσει. Η τελετή αποχωρισμού, λοιπόν, είναι η εκτόνωση των συναισθημάτων μέσω του χορού», μας λέει η Φανή Λιναρδοπούλου.

Το κείμενο γράφτηκε από τον Γιάννη Πουλόπουλο, ξεκίνησε με τη μορφή διηγήματος και κατέληξε σενάριο, μέσα από το βιωματικό του πρίσμα εσωτερικής αναζήτησης. 

«Σε μια συνάντησή μας αναρωτηθήκαμε αν θα μπορούσαμε να γυρίσουμε ένα ταινιάκι. Έτσι αρχίσαμε να συζητάμε πάνω στο διήγημα του Γιάννη που πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε σενάριο. Για αρκετούς μήνες, το σχέδιο έμεινε στον πάγο, λόγω των υποχρεώσεων του σχολείου, αλλά η ιδέα της ταινίας δούλευε μέσα μας και έτσι το καλοκαίρι βάλαμε πλώρη για την πραγματοποίησή της. Το μόνο πράγμα που είχαμε σίγουρο, ήταν η διαίσθηση και το μεράκι μας, ενώ μείναμε συνεπείς στην απόφασή μας, να μην εμπλακούν επαγγελματίες ή ενήλικες στο project μας. Συνοδοιπόροι μας ήταν  τρεις συμμαθήτριες και φίλες από το Ωδείο Αθηνών που μας βοήθησαν σημαντικά στην κινηματογράφηση. Χωρίς αυτές δεν θα τα είχαμε καταφέρει».

Η αγωνία για την ανταπόκριση, μετατράπηκε γρήγορα σε χαρά, παραδέχθηκε η Φανή Λιναρδοπούλου στη συνέχεια της κουβέντας μας.

«Όταν πρωτοανέβηκε η ταινία στο YouTube είχαμε αγωνία για την υποδοχή του κόσμου. Πιστεύαμε σε αυτό που είχαμε κάνει. Και όχι άδικα. Οι θεάσεις ξεπέρασαν τις προσδοκίες μας, ενώ τα σχόλια που πήραμε ήταν ενθαρρυντικά. Και όχι μόνο από τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και από αγνώστους που μπήκαν σε διαδικασία να επικοινωνήσουν μαζί μας, εκφράζοντας τη συγκίνησή τους και τον ενθουσιασμό τους για την προσπάθειά μας. Νίκη…»

Η ταινία ήδη βρίσκεται στην γραμμή εκκίνησης για μεγαλύτερα πράγματα.

Πρώτο μέλημα των δημιουργών ήταν να την δουν άνθρωποι της αγοράς και της βιομηχανίας του κινηματογράφου, από τους οποίους απέσπασαν θετικότατα σχόλια, ενώ δεύτερο και σαφώς μεγαλύτερο, είναι να την στείλουν σε φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους.

Η αναγνώριση της προσπάθειάς τους δεν θα αργήσει να έρθει. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Άλλωστε και οι δύο διαθέτουν τη στόφα του καλλιτέχνη. Την στόφα του δημιουργού.

Το τρίωρο «θεατρικό παιχνίδι», με αυτοσχεδιασμούς, κάθε Σάββατο στο Ωδείο, απ` όπου προέκυψε η «παρόμοια αισθητική» και η «καλή χημεία» του Γιάννη με την Φανή, δεν θα αργήσει να μετατραπεί σε κάτι μεγάλο.

Και κάτι για την κατακλείδα (σ.σ. για όσους δουν την ταινία μικρού μήκους των δύο παιδιών)…

«Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα…». Ισχύει. Αυτή είναι μια από τις ελάχιστες βεβαιότητες του ανθρώπου. Όμως, όσο ζούμε, ακόμη, μπορούμε να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες, με τις οποίες θα γίνει η καθημερινότητά μας και κατ’ επέκταση η ζωή μας, όπως ιδανικά έχουμε φανταστεί.

Και οι δύο νεαροί δημιουργοί έχουν κάνει ήδη το πρώτο βήμα για να πετύχουν όμορφα πράγματα. Όπως λέει ο Τσαρλς Σουλτς  μέσω του πανέξυπνου Snoopy, «πεθαίνουμε μόνο μια φορά, αλλά ζούμε κάθε μέρα!».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σενάριο:

Γιάννης Πουλόπουλος 

Ηθοποιοί /  Σκηνοθεσία / Μοντάζ / Φωνητικά:

Γιάννης Πουλόπουλος, Φανή Λιναρδοπούλου

Κάμερα:

Κατερίνα Στάππα

Γλαύκη Αγγελόγλου

Κωνσταντίνα Πουλοπούλου

Φανή Λιναρδοπούλου 

Γιάννης Πουλόπουλος

* Η Νέκυια ἡ νέκυα. (νέκυς – «νεκρός» – το πτώμα) είναι μια τελετή που συνδέεται με την ελληνική μυθολογία και στοχεύει στην μετάβαση στον κάτω κόσμο με σκοπό την επίκληση των νεκρών για να μάθουν το μέλλον ή το άγνωστο. Είναι και ο τίτλος που δόθηκε στην ραψωδία Λ’ της Οδύσσειας του Ομήρου, που αφηγείται την επίκληση του Οδυσσέα στον μάντη Τειρεσία, επιδιώκοντας απεγνωσμένα να επιστρέψει στην Ιθάκη, όπως τον συμβούλεψε η Κίρκη.