Στην πρώτη γραμμή του ΕΣΥ, με αλτρουισμό και ήθος, παλεύουν οι γυναίκες νοσηλεύτριες, προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στην εξουθένωση και στο καθήκον, γεγονός που δεν πρέπει να ξεχνιέται μία ημέρα σαν και αυτή, δηλαδή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Το μήνυμα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας είναι «For ALL women and girls: Rights. Equality. Empowerment» («Για όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια: Δικαιώματα. Ισότητα. Ενδυνάμωση») και από αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει ο μεγάλος αριθμός γυναικών νοσηλευτριών που δίνουν σκληρή μάχη στο ΕΣΥ και δείχνουν τι σημαίνει αληθινή φροντίδα.

Στις 8 Μαρτίου, όπως κάθε χρόνο, τιμάται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η οποία θεσπίστηκε το 1977 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Ωστόσο, αποτελεί κοινή διαπίστωση πως εξακολουθεί να υπάρχει, εν έτει 2025, αρκετή απόσταση που πρέπει να διανυθεί, προκειμένου να καλυφθεί το χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα αναφορικά με την ισότιμη συμμετοχή τους και την παροχή ευκαιριών στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή.

Η ενίσχυση των γυναικών στην κοινωνία αποτελεί ακόμη ζητούμενο σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους, έτσι και στον ευαίσθητο χώρο της υγείας. Ανάμεσα στους επαγγελματίες υγείας, οι γυναίκες νοσηλεύτριες δίνουν καθημερινό αγώνα προσπαθώντας να ισορροπήσουν ταυτόχρονα ανάμεσα σε πολλαπλούς ρόλους (εργαζόμενη σε κυκλικό ωράριο, μητέρα, σύζυγος), μια ομολογουμένως δύσκολη ισορροπία, που αφορά στην προσπάθεια εναρμόνισης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής, γράφει η Δρ. Σοφία Τάνη για το Iatropedia.

Γυναίκες νοσηλεύτριες σε επαγγελματική καταπόνηση

Το κυκλικό ωράριο (πρωί-απόγευμα-νύχτα), καθιστά από μόνο του δυσχερή την ομαλή πορεία της οικογενειακής ζωής, δεδομένου ότι οι μητέρες νοσηλεύτριες παιδιών σε μικρή ηλικία, καλούνται μετά τα εξαντλητικά τους ωράρια σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες εργασίας, να διαθέσουν το σθένος και την υπομονή της ενασχόλησης με την ανατροφή των παιδιών τους, καθώς οι ανάγκες της καθημερινότητας αποτελούν προτεραιότητα.

Οι συνθήκες εργασίας  στα ελληνικά νοσοκομεία, με δεδομένη την τραγική υπάρχουσα υποστελέχωση και το συνεχώς μειούμενο ανθρώπινο δυναμικό όσον αφορά στο νοσηλευτικό προσωπικό, σε συνδυασμό με τις χαμηλές αμοιβές, τις πολλές ώρες εργασίας, τις εξαντλητικές βάρδιες και το έντονο στρες, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια είτε σε επαγγελματική εξουθένωση, είτε στη λεγόμενη «σιωπηλή παραίτηση» (δηλαδή οι εργαζόμενοι εκπληρώνουν μόνο διεκπεραιωτικά τις ελάχιστες απαιτήσεις των ρόλων τους) ή ακόμη και στην πραγματική παραίτηση, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει απώλεια μόνιμης σταθερής εργασίας.

Να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων για τις πολιτικές υγείας

Όμως, η ανθρώπινη ζωή κι ο ανθρώπινος πόνος αποτελούν προτεραιότητα σ’ ένα σύστημα υγείας και η προσέγγισή τους οφείλει να είναι ολιστική, σφαιρικά διεπιστημονική και ουσιαστική. Γι’ αυτό και οι γυναίκες νοσηλεύτριες αποδεικνύουν καθημερινά και ακράδαντα ότι αποτελούν παραδείγματα ήθους, έμπνευσης, αλτρουισμού, καινοτομίας και κυρίως διαχείρισης πολλαπλών ρόλων και κρίσιμων καταστάσεων, παρά τις ανυπολόγιστες θυσίες τους και την επαγγελματική τους καταπόνηση.

Αναλαμβάνουν κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο σε όλες τις βαθμίδες φροντίδας υγείας, έχοντας πάντα στο επίκεντρο τον άνθρωπο και δρώντας με γνώμονα τις αξίες για προαγωγή της συνεχούς εξέλιξης.

Η ενίσχυση των νοσηλευτών και δη των νοσηλευτριών αποτελεί επιτακτική ανάγκη, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, ως επένδυση στο μέλλον μας, με σοβαρότητα και ρεαλισμό. Και αυτό σημαίνει όχι μόνο παροχή ουσιαστικών κινήτρων για το νοσηλευτικό επάγγελμα, αλλά και συμμετοχή των γυναικών νοσηλευτριών στη λήψη αποφάσεων αναφορικά με τις πολιτικές υγείας, στη  χάραξη κατεύθυνσης αναφορικά με την ενδυνάμωση των συστημάτων υγείας, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Έτσι μόνο θα μπορεί να ενδυναμωθεί ο λόγος τους, η θέση τους και η κοινωνική τους συμμετοχή, προσφέροντας ελπίδα σε όλους μας για αξιοπρεπή συνέχεια σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.