Δηλώσεις γροθιά στο στομάχι έκανε η μητέρα του Γεράσιμου, του μοναδικού επιζώντα του πρώτου βαγονιού στο επιβατικό τρένο που συγκρούστηκε στα Τέμπη, την μοιραία νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023, που έχει χαραχτεί πλέον στην ιστορία ως τη χειρότερη σιδηροδρομική τραγωδία που γνώρισε η χώρα.

Ο Γεράσιμος που βρισκόταν στο τρένο που συγκρούστηκε με εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη, εδώ και 2 χρόνια, βρίσκεται σε κώμα, έχει δισωληνωθεί σε ΜΕΘ και έχει μεταφερθεί από νοσοκομεία της Ελλάδας σε νοσοκομεία της Αμερικής και στη συνέχεια της Ευρώπης. Το παιδί μέχρι πρότινος βρισκόταν σε νοσοκομείο της Ιταλίας και πλέον αναμένεται να μεταφερθεί σε ειδικό δωμάτιο θεραπείας στην Λάρισα.

Η οικογένεια του Γεράσιμου ανεβαίνει καθημερινά τον δικό της «Γολγοθά» ελπίζοντας να γίνει ένα θαύμα και το παιδάκι τους να βγει νικητής από την πολύμηνη μάχη που δίνει. Η μητέρα του, μίλησε στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» και αναφέρθηκε στην περιπέτεια του παιδιού της αλλά και στις θεραπείες που έχει κάνει μέχρι σήμερα σε Ελλάδα και εξωτερικό.

58 είναι τα θύματα

«Αυτό που νιώθω, με πολύ απλά λόγια. Δύο χρόνια τώρα. Πενθώ τους 57 λαμπρούς συνανθρώπους μου. Τις χαρές και τις διακρίσεις τους, τους γάμους και τους απογόνους τους που δεν θα έρθουνε ποτέ. Πενθώ το μέλλον της Ελλάδας. Τη Δημοκρατία. Τη Δικαιοσύνη. Αξίες ιερές που η χώρα μου γέννησε. Έγκλημα πάνω στο έγκλημα. Παγκόσμιο ρεζίλι. Τρίζουν τα κόκαλα των 57 και των αρχαίων προγόνων. Για νομοθέτες που ευλογούν τα γένια τους και για το πώς έχει καταντήσει η Δικαιοσύνη. Μαριονέτα…» ανέφερε αρχικά.

Και συνέχισε: «Κάθε βράδυ, λοιπόν, που με μια αγκαλιά καληνυχτίζουν τα παιδιά τους, να σκέφτονται και να στοιχειώνουν πόσες αγκαλιές είναι κενές την ίδια ώρα. Και πως η δική μου αναρωτιέται αν θα υπάρχει και αύριο. Δύο χρόνια τώρα. Που δεν προσομοιώνονται, δεν περιγράφονται με λόγια. Πόσο αντέχει ο άνθρωπος να βλέπει ό,τι αγαπάει να υποφέρει; 58 είναι τα θύματα. Και βάλτε τα στη νιοστή. Για τους γονείς και τα αδέλφια τους. Και τα παιδιά τους. Για όλους τους αγαπημένους τους και τους συντρόφους τους, τους φίλους τους, τους κολλητούς. Και όλους τους τραυματίες. Για όσους δεν θα μάθουμε ποτέ…» τόνισε.

«Και ακόμα ανασαίνει. Αλλά, όπως εγώ τον ήξερα, όπως τον ανέθρεψα, όπως τον καμάρωνα, δεν θα γυρίσει πια, ποτέ ξανά! Τώρα εγώ έχω ένα άλλο παιδί για να λατρεύω. Τον Γεράσιμό μου, τον έχω μόνο βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Μόλις τον αντίκρισα διασωληνωμένο, χωρίς τα μακριά μαλλιά του, έχοντας την αίσθηση πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι αλήθεια, του υποσχέθηκα πως θα του προσφέρω ό,τι υπάρχει διαθέσιμο στον πλανήτη. Είχε την τύχη να βρεθεί στα χέρια των γιατρών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και να χειρουργηθεί από τον δρα Μπρότη, τον εξαίρετο νευροχειρουργό της ομάδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου» είπε η μητέρα του Γεράσιμου.

«Το σώμα του δεν είχε ούτε μία γρατζουνιά. Αν εκτοξεύτηκε, θα πρέπει να έσκασε με το πόδι. Η αριστερή κνήμη είχε σπάσει στα δύο, αλλά δε φαινόταν. Λίγο καιρό μετά, βρήκα τους ανθρώπους από το ΕΚΑΒ της Λάρισας που τον σήκωσαν από το έδαφος και τους νοσηλευτές των Επειγόντων που του ξύρισαν το κεφάλι. Ούτε μία σταγόνα αίμα. Αργότερα, μου είπαν οι γιατροί πως η ζημιά έγινε από το ωστικό κύμα της έκρηξης. “Είναι σαν έσκασε πυρηνική βόμβα μέσα στο κεφάλι του. Εξαγγειώθηκαν τα υγρά των κυττάρων του εγκεφάλου”. Κάτι που απέχει πολύ από ένα τραύμα».

«Είμαι η μάνα του»

Στη συνέχεια, η μητέρα του Γεράσιμου περιέγραψε τον Γολγοθά του παιδιού της και τη «μάχη» του σε νοσοκομεία της Ελλάδας και του εξωτερικού.

«Η πρώτη εγχείρηση έγινε αμέσως. Σε 12 ώρες και η δεύτερη κρανιεκτομή. Άντεξε. Κανείς δεν το περίμενε. Από το ωστικό κύμα, οι πνεύμονες είχαν θλάσεις. Όλα τα σπλάχνα τραυματισμένα. Δύο σπασμένα πλευρά και ένα κόκαλο της σπονδυλικής στήλης. Ούτε μία γρατζουνιά. Το ωστικό κύμα…

Περνούν οι μέρες, τα ζωτικά όργανα δεν καταρρέουν, όπως αναμενόταν, όμως, η ακραία ραβδομυόλυση απειλεί τα νεφρά και πάλι τη ζωή του. Για το επόμενο διάστημα, δύο τεράστιες αντλίες δεξιά και αριστερά του, με ειδικά φίλτρα, ανακύκλωναν το αίμα του. Οι γιατροί της ΜΕΘ ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά» περιγράφει.

«Σε 24 ημέρες ακολουθεί το χειρουργείο στο πόδι. Λάμα με βίδες. Ακολουθούν ακραίες λοιμώξεις. Με την προνοητικότητα και την ιατρική τους ευφυΐα, οι χρυσοί μου οι γιατροί τού χάριζαν κάθε μέρα τη ζωή του. Και ας λέει ο δρ Κομνός πως ο Γεράσιμος είναι που αντέχει. Ήμουν σίγουρη πως θα αντέξει και στο μυαλό μου ήδη προγραμμάτιζα τα επόμενα βήματα. Όχι προς ανεύρεση καλύτερης ιατρικής, αυτή την είχαμε ήδη, είμαι ευγνώμων για αυτό.

Κρεμόμουν από τα χείλη των γιατρών, γκούγκλαρα για τις προηγμένες τεχνολογίες. Από την πρώτη εβδομάδα μετά τα Τέμπη, έβαλα δύο προγραμματιστές και έφτιαξαν πρόγραμμα να στέλνει με κωδικούς για προστασία των προσωπικών δεδομένων αρχεία terabytes, σε όλον τον κόσμο, σε δευτερόλεπτα» είπε.

«Ζήτησα από τον δρα Κομνό τις αξονικές. “Το παιδί είναι μη διακομίσιμο και μη αναστρέψιμο” – “κι εγώ είμαι η μάνα του” του είπα και μου τα έδωσε. Επικοινωνώ αρχικά με το Columbia. Απαγορεύεται ακόμη το υπερατλαντικό ταξίδι. Προσανατολίζομαι στην Ευρώπη. Γίνεται δεκτός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λωζάννης για δύο μήνες… Επικοινωνώ με ειδικό κέντρο στη Ζυρίχη. Γίνεται και εκεί δεκτός για όσο καιρό χρειαστεί.

Τελικά πήγαμε στο Ανόβερο. Μέσα στις πρώτες 12 ημέρες ο αιματοκρίτης έπεσε δραματικά και νέες λοιμώξεις χωρίς αντιμετώπιση. Αιτούμαι συνάντηση με τον διευθυντή-ιδιοκτήτη του ιδρύματος για να ζητήσω ενημέρωση και εξηγήσεις. Ήθελα να πάρω τον Γεράσιμο από εκεί, κάλεσα και τον πατέρα του, που είχε ήδη γυρίσει στην Ελλάδα. Από τη δύσκολη θέση με έβγαλε ο γιατρός. Προφασίστηκε ένα από τα μικρόβια που ήδη είχε ο Γεράσιμος από τη Λάρισα, τα οποία ήξερε, ήταν γραμμένα στο ιστορικό του, και πως πρέπει να φύγουμε, ούτως ή άλλως. Ο Γεράσιμος γύρισε στη Λάρισα με στρατιωτικό αεροπλάνο και σε άσχημη κατάσταση» είπε η μητέρα του.

«Ταξίδεψε χωρίς το κρανίο του»

«Πάλι οι γιατροί του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας έκαναν το θαύμα τους. Περιμένοντας το αεροπλάνο που θα τον έφερνε από τη Γερμανία στην Ελλάδα, μιλάω για δεύτερη φορά με Αμερική. Με την ξαδέρφη μου Dr Sissy Nikolaoy, στον τομέα των κατασκευών, πλέον εργάζεται για την κυβέρνηση εκεί. Θα προσπαθήσουμε ξανά. Ο κουνιάδος της είναι σπουδαίος νευρολόγος στην Αμερική και τον συμβουλευτήκαμε. Η απάντηση του Pier Fayad: “Για τον εγκέφαλο, περισσότερα από εμένα, ξέρει μαθητής μου, ο Παναγιώτης Βαρελάς”.

Ο δρ Βαρελάς έρχεται στην Ελλάδα από μονός του, χωρίς να δεχτεί χρήματα για τον Γεράσιμο, αψηφώντας τον τυφώνα Daniel στις 4 Σεπτεμβρίου 2023. Και από τότε είναι συνεχώς στο πλευρό μας, μαζί με τη σύζυγό του Μαριάννα Σπανάκη, επίσης νευρολόγο. Διαγράφεται ένα πλάνο για την Αμερική. Θα ήταν ασφαλέστερο να έχουν γίνει οι διορθωτικές εγχειρήσεις – κρανιοπλαστικές- για το ταξίδι. Κάτι που στην Ελλάδα θα αργούσε» περιέγραψε η μητέρα του Γεράσιμου.

«Πήραμε και τη σύσταση των Ελλήνων χειρουργών, να κάνουμε τα πάντα στις ΗΠΑ, για να υπάρχει και μια γνώση και ιατρική συνέχεια με τους γιατρούς εκεί. Επιλέγεται το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Harvard στη Βοστόνη. Ο Γεράσιμος ταξίδεψε χωρίς το κρανίο του, με τα κόκαλα διατηρημένα σε πάγο. Φτάνοντας εκεί, οι γιατροί αποφάσισαν να βάλουν μοσχεύματα 3D εκτύπωσης, ως πιο ασφαλή επιλογή. Οι δύο εγχειρήσεις έγιναν πανεύκολα, χωρίς επιπλοκές» συγκλονίζει.

«Τον Απρίλιο του 2024 μπήκε σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα ανίχνευσης συνείδησης, στο οποίο βρέθηκαν ενεργά σημεία. Το επόμενο στάδιο θα ήταν να εφαρμοστούν ηλεκτρόδια στα συγκεκριμένα σημεία. Αυτό, όμως, δεν ήταν εφικτό, γιατί στην πράξη δεν θα μπορούσαν να εντοπιστούν τα σημεία, λόγω της ακραίας και εκτεταμένης βλάβης. Οι στόχοι της Αμερικής επετεύχθησαν».

«Οι γιατροί είπαν πως δεν έχουν τίποτε άλλο να προσφέρουν και πως ο Γεράσιμος είναι -ακόμη και γι’ αυτούς- “μοναδικός ασθενής”. Αν η Αμερική δεν μπορεί, τότε ποιος; Ο ερευνητής γιατρός είχε αναφέρει πως ένα μέρος των ειδικών εξετάσεων γίνεται και στην Ιταλία, πάντα σε ερευνητικό επίπεδο. Κάτι που ίσως χρειαστεί σε μια πενταετία, Θεού θέλοντας, να αποφύγουμε το μακρινό ταξίδι στην Αμερική. Ασθενείς σαν τον Γεράσιμο δεν βελτιώνονται μήνα με τον μήνα. Ο ίδιος ο γιατρός είπε πως πέρα από αυτό, δεν ξέρει κάτι άλλο για το συγκεκριμένο κέντρο της Ιταλίας.

Ξεκινάει μια επικοινωνία της κακιάς ώρας με τους Ιταλούς, πέρασαν δύο μήνες να γνωριστούμε, στα zoom. Στο μεταξύ, ο Γεράσιμος αντιμετώπισε πέτρες στα νεφρά, παρενέργεια του κώματος και δύο ακόμα εγχειρήσεις. Ευτυχώς που προέκυψαν στη Βοστόνη. Και αυτές αντιμετωπίστηκαν άμεσα και με επιτυχία» συνεχίζει.

«Πήγαμε στην Ιταλία χωρίς γραπτό πλάνο. Μας είπαν πως θα τον παρακολουθούν νύχτα μέρα και πως θα εκμεταλλευτούν την παραμικρή κίνηση με ηλεκτροδιεγέρσεις. Πέρασαν 50 ημέρες, δεν είχα δει κάποιον άλλον πέρα από τους συνηθισμένους γιατρούς, ρωτούσα, δεν έπαιρνα απαντήσεις ακόμη και στα συμβούλια. Λοιμώξεις, που δεν είχαν προκύψει ξανά από τον Απρίλιο του 2023, και κακή νοσηλεία.

Την περασμένη Τρίτη και αφού με τα πολλά έβαλαν το πρόγραμμα σε λειτουργεία, μας είπαν πως δεν έχουν βρει κάποια συνειδητή κίνηση του Γεράσιμου. Αλλά θέλουν άλλες τρεις εβδομάδες. Τους είπα πως είχαν ζητήσει έναν μήνα και τους έδωσα τρεις. Και πως θα φύγουμε τέλος του μήνα. Και από δύο 20λεπτα την εβδομάδα -τόσο ήταν η “συνεχής παρακολούθηση”- η ερευνήτρια μπαίνει στο δωμάτιο δύο φορές την ημέρα. Ο Γεράσιμος, όταν ήρθε στην Ιταλία, χρειαζόταν κέντρο αποκατάστασης υποβοηθούμενης διαβίωσης. Τώρα χρειάζεται νοσοκομείο. Αν σουλουπώσω την ενότητα “Ιταλία”, θα ήταν: έγιναν κάποιες μελέτες συνείδησης και οι γιατροί αποφάνθηκαν πως δεν ανίχνευσαν κάποια συνειδητή κίνηση του Γεράσιμου. Και όπως είπε ακριβώς ο γιατρός, “δεν στερείτε κάποια ευκαιρία από το παιδί αναχωρώντας”» λέει.

«Μακάρι όλος αυτός ο πόνος να είχε άλλο αποτέλεσμα. Χωρίς τους γιατρούς της Λάρισας, την ξαδέρφη μου, τον δρα Βαρελά, τίποτα δεν θα ήταν εφικτό, μόνη μου δεν θα τα κατάφερνα. Και οφείλω ευγνωμοσύνη, επίσης, στους ανθρώπους του ΕΟΠΥΥ, ιδιαίτερα της Λάρισας. Κι επειδή κάποιοι μπορεί να σχολιάσουν τα έξοδα. Κάνω εικόνα να ρωτάνε “Πόσο κόστισε στο ελληνικό κράτος ο Γεράσιμος;”. Θα απαντούσα με τα ίδια λόγια: “Πόσο κόστισε στον Γεράσιμο το ελληνικό κράτος;”. Εννοείται πως ευχαριστώ όλους τους συνανθρώπους μου που συμπάσχουν και προσεύχονται για εμάς. Η δύναμη της δέησής τους με βρίσκει κατά κύματα χειροπιαστά, το νιώθω όταν καταρρέω και την επόμενη στιγμή ανασηκώνομαι. Χωρίς τους καλούς μου φίλους, ανά την Ελλάδα και όχι μόνο, δεν θα είχα σταθεί όρθια έως εδώ. Ειλικρινά εύχομαι να είμαι αντάξια της αγάπης τους».

«Μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει καλή ιατρική κουβέντα. Προσεύχομαι να δώσει ο Θεός τον τελευταίο λόγο. Δεν έχω πάψει να ελπίζω στο θαύμα» κατέληξε η μητέρα του Γεράσιμου.