Ανατριχιαστικό είναι στην όψη του το χαραγμένο «Δεν έχω οξυγόνο» το οποίο καλύπτει εκατοντάδες στρέμματα γης και που αποτελεί μήνυμα μνήμης και δικαίωσης προς όλα τα θύματα από την τραγωδία των Τεμπών.

Ο αδερφός του Ντένη Ρούτσι, ο οποίος ήταν ανάμεσα στους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στην χειρότερη σιδηροδρομική τραγωδία που γνώρισε η χώρα, αποφάσισε να «γράψει» με το τρακτέρ του το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» σε χωράφι 100 στρεμμάτων λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Ο Κριστιάν Ρούτσι με τον τρόπο αυτό θέλησε να τιμήσει τόσο τον αδικοχαμένο αδερφό του όσο και τα υπόλοιπα θύματα που «έφυγαν» την 28η Φεβρουαρίου 2023.

Ο Κριστιάν Ρούτσι με τη βοήθεια φίλου του διάλεξαν το συγκεκριμένο σύνθημα, το οποίο φώναξαν χιλιάδες πολίτες στο κέντρο του Συντάγματος την Κυριακή 26 Ιανουαρίου. Έτσι, αφού μελέτησαν την μεγάλη έκταση, έστειλαν το μήνυμά τους στις 15 Φεβρουαρίου.

Πρόκειται για την φράση που ακούγεται στα ηχητικά ντοκουμέντα από κινητό τηλέφωνο θύματος, λίγο μετά την φονική σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη πριν από 2 χρόνια.

«Όλο αυτό ξεκίνησε από μία ιδέα. Πήγαμε στο χωράφι, το μελετήσαμε. Ούτε μαθηματικοί είμαστε, ούτε σαΐνια» σημείωσε ο Κριστιάν Ρούτσι μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus FM.

«Πήραμε ιμάντες και διαστάσεις από τις άκρες του χωραφιού για να δούμε σε ποιο πλαίσιο θα γίνει τον “Δεν έχω οξυγόνο”. Γύρω στα 5 μέτρα ήταν η απόσταση από το ένα γράμμα στο άλλο» ανέφερε και σημείωσε ότι το έργο έγινε το περασμένο Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου. «Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση» συμπλήρωσε.

Από την πλευρά του, ο φίλος του Κριστιάν Ρούτσι, Ανέστης είπε: «Μία εβδομάδα το σχεδιάζαμε. Το Σάββατο ξεκινήσαμε 06:00 – 07:00, ανεβήκαμε στο χωράφι, ξεκινήσαμε με τα πόδια να το μετράμε μέτρο μέτρο. Με υπολογιστή και τοπογραφικό υπολογίσαμε τα κενά ανάμεσα στις λέξεις και στα γράμματα. Με πολλή προσπάθεια και κόπο φτάσαμε σε αυτό το αποτέλεσμα».

Μιλώντας για τον αδερφό του και πώς έμαθε ότι έχασε τη ζωή του στα Τέμπη σε ηλικία 22 ετών, ο Κριστιάν Ρούτσι ανέφερε: «Όλοι μας στην αρχή ήμασταν σε κατάσταση σοκ. Ήμουν στον στρατό όταν συνέβη. Γύρισα από την υπηρεσία μου εκείνο το βράδυ χωρίς να γνωρίζω ότι αδερφός μου ήταν στο τρένο εκείνο το βράδυ. Μου είπε ένας φαντάρος “έλα να δεις τι έγινε”.

Δεν γνώριζα τι γινόταν. Ήμουν σε σοκ μόνο που τα έβλεπα. Έπεσα για ύπνο, έβαλα το κινητό μου σε σίγαση. Όταν ξύπνησα, είδα 80 αναπάντητες από τη μητέρα μου. Την πήρα τηλέφωνο και με λυγμούς μου είπε, εύχομαι ποτέ κανείς να μην πάρει τέτοιο τηλεφώνημα στη ζωή του.

Βρέθηκα στη Λάρισα και μέχρι να βρεθώ έκλαιγα όλη την ώρα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Σκηνές πολέμου στη Λάρισα, ένας χαμός, ασθενοφόρα, κόσμος να κλαίει και να ψάχνει τα παιδιά του. Έβγαιναν σακούλες από τα ασθενοφόρα. Ήμασταν 4 μέρες στο ξενοδοχείο μέχρι να ταυτοποιηθεί ο αδερφός μου».