Να καθιερώσει το ούζο ως ποτό που μπορεί να καταναλωθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και όχι μόνο το καλοκαίρι, επιδιώκει ο Γιάννης Βαρβαγιάννης που αποτελεί έναν από τους διαχειριστές της ποτοποιίας Βαρβαγιάννη, ανήκοντας στην έκτη γενιά της επιχειρηματικής οικογένειας.

Η Ποτοποιία Βαρβαγιάννη έχει συμπληρώσει φέτος 164 χρόνια ζωής, έχοντας ιδρυθεί το 1860 από τον 50χρονο Ευστάθιο Βαρβαγιάννη. Ο Γιάννης Βαρβαγιάννης σε συνέντευξή του στο newsit.gr, σημειώνει: «Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου το ούζο. Η συνταγή παραμένει αναλλοίωτη. Όσο και να εξελιχθούμε, το ούζο μας θα παραμένει αναλλοίωτο, όπως το έφτιαχναν εκείνα τα πρώτα χρόνια, το 1860 στο Πλωμάρι. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι ως εταιρεία εξελισσόμαστε, μεγαλώνουμε, εκσυγχρονίζουμε τις εγκαταστάσεις μας».

Η ποτοποιία Βαρβαγιάννης, που παράγει, ετησίως, 60.000 κιβώτια εννέα λίτρων το καθένα, εξάγει το 25% της παραγωγής της σε περίπου 26 χώρες, έχοντας, κατά καιρούς, γίνει στόχος εξαγοράς. Ωστόσο, όπως αναφέρει κατηγορηματικά ο διαχειριστής της εταιρείας,  η πώληση της Βαρβαγιάννης δεν ανήκει στα σχέδια της διοίκησης.

Περιγράφοντας τις συνθήκες στις οποίες δραστηριοποιείται η εταιρεία, ο κ. Βαρβαγιάννης σημειώνει πως υφίσταται αθέμιτος ανταγωνισμός λόγω των πωλήσεων χύμα ούζου, το οποίο  δεν υπόκειται σε κανενός είδους ποιοτικό έλεγχο.

Ταυτόχρονα, ο ειδικός φόρος κατανάλωσης αποτελεί τροχοπέδη για την ισχυροποίηση των ρυθμών ανάπτυξης του συγκεκριμένου κλάδου, διευρύνοντας το κόστος για τους παραγωγούς. «Όσο μια εταιρεία αναπτύσσεται και κάνει περισσότερες πωλήσεις, τόσο πληρώνει και περισσότερους φόρους» τονίζει ο κ. Βαρβαγιάννης.

Διψήφια άνοδος

Η φετινή χρονιά ολοκληρώνεται με περίπου διψήφιους ρυθμούς ανάπτυξης για την ποτοποιία Βαρβαγιάννης, η οποία το 2023 ενίσχυσε κατά 28%, σε 3,25 εκατ. ευρώ τον κύκλο εργασιών. Εμφάνισε ακόμη αποτελέσματα προ τόκων και φόρων ύψους 262.500 ευρώ (+29,3%) και καθαρά κέρδη 195.000 ευρώ (από 163.000).

Η εταιρεία ολοκληρώνει την αδειοδότηση για υλοποίηση καινούργιας μονάδας, ενώ δρομολογεί και την αναβάθμιση, σε επίπεδο κτηρίου και εξοπλισμού, των υφιστάμενων εγκαταστάσεων.

Η έκτη γενιά

Όπως αναφέρει η ιστοσελίδα της εταιρείας, ο Ευστάθιος Βαρβαγιάννης μαζί του έφερε την τέχνη της απόσταξης αλλά και τον πρώτο αποστακτήρα, αγορασμένο από την Κωνσταντινούπολη, ως θεμέλιο λίθο της νέας του επιχείρησης. Η ποτοποιία έκανε τα πρώτα της βήματα και το ούζο της οικογένειας αποκτούσε σταδιακά τους πρώτους του φίλους. Όμως μόλις δεκατρία χρόνια (το 1873) αργότερα ο ιδρυτής πεθαίνει και τα ηνία της μικρής ακόμα επιχείρησης αναλαμβάνει ο γιος του Ιωάννης Βαρβαγιάννης σε ηλικία 46 ετών. Εκείνος, απέκτησε πέντε παιδιά: την Αδαμαντία, τη Σουλτάνα, τον Ευστάθιο, την Αικατερίνη και το Νικόλαο.

Ο Ιωάννης Βαρβαγιάννης βοήθησε την επιχείρηση να αναπτυχθεί σε μια περίοδο αρκετά ευνοϊκή για την οικονομία του Πλωμαρίου. Εκμεταλλεύτηκε την πολύ ζωηρή εμπορική δραστηριότητα του λιμανιού του χωριού και κατάφερε να διανείμει το ούζο της οικογένειας όχι μόνο εντός και εκτός Πλωμαρίου, αλλά και πέρα από τα σύνορα της Λέσβου, για πρώτη φορά. Επέκτεινε το πρώτο αποστακτήριο της οικογένειας το οποίο εξόπλισε με έναν επιπλέον χάλκινο άμβυκα, οι οποίοι σώζονται μέχρι σήμερα. Πέθανε το 1906, σε ηλικία 79 ετών.

Ο Ιωάννης Βαρβαγιάννης έμεινε στο τιμόνι της επιχείρησης για 41 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 1987. Για 127 χρόνια και τέσσερις γενιές η Ποτοποιία Βαρβαγιάννη διοικήθηκε από ένα πρόσωπο κάθε φορά. Από τον Ιδρυτή Ευστάθιο Βαρβαγιάννη το 1860 στον γιο Ιωάννη Βαρβαγιάννη και από εκεί στον εγγονό Ευστάθιο Βαρβαγιάννη και τον δισέγγονο Ιωάννη Βαρβαγιάννη, ηγέτης ήταν πάντα ένας.

Το 1987 για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ποτοποιία Βαρβαγιάννη απέκτησε συνιδιοκτήτες, τα τρία παιδιά του Ιωάννη: Στάθη, Μανώλη και Βάγια, τα οποία αύξησαν τις δυνατότητες παραγωγής, δημιούργησαν το «Ούζο Βαρβαγιάννη Πράσινο» το 1997 και πέτυχαν διείσδυση σε νέες εξαγωγικές αγορές.

Η νέα -έκτη κατά σειρά- γενιά περιλαμβάνει τους Γιάννη, Αντρέας, Φωτεινή, Μαρία, Γιάννη, Ειρήνη και Γιάννη που «κρατούν στα χέρια τους ένα πολύτιμο οικογενειακό θησαυρό που δεν είναι μόνο οι άμβυκες και οι συνταγές. Είναι κυρίως η σιωπηρή υποχρέωση που οι ίδιοι έχουν αυτοβούλως αναλάβει». Να διαφυλάξουν την οικογενειακή παράδοση, τις αξίες και το όραμα της παλιάς ποτοποιίας», όπως σημειώνεται στην ιστοσελίδα της ποτοποιίας