Τώρα υπάρχει το Astra. Ακόμη και πριν 50 χρόνια, όμως, όσοι αναζητούσαν αρετές όπως η έμφαση στον ολοκληρωμένο χαρακτήρα, η άνεση στο ταξίδι και η μέγιστη απόδοση, το έβρισκαν σε Opel: είτε ήταν ένα Ascona ή ένα Manta. Αμφότερα λανσαρίστηκαν το καλοκαίρι του 1975 στη δεύτερη γενιά τους. Τα Ascona B και Manta B γιόρτασαν τις πρεμιέρες τους στη Φρανκφούρτη, βασισμένα στην ίδια πλατφόρμα, αλλά με διαφορετικούς χαρακτήρες και απευθυνόμενα σε διαφορετικές ομάδες αγοραστών.
Τα θεμέλια για την επιτυχία και των μπήκαν από την πρώτη γενιά. Το Ascona A λανσαρίστηκε το 1970 ως η «νέα εποχή της Opel», γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ του Kadett και του Rekord. Την ίδια χρονιά, έκανε το ντεμπούτο του το Manta A – ένα μοντέλο που, όπως και το χαρακτηριστικό έμβλημά του με το σαλάχι, έγινε ένα cult classic. Και τα δύο μοντέλα βρήκαν γρήγορα τον δρόμο τους στις καρδιές εκατοντάδων χιλιάδων αγοραστών με την ισορροπημένη σχεδίασή τους. Το 1975 κυκλοφόρησε η δεύτερη γενιά, με το Ascona B να ήταν σημαντικά πιο ευρύχωρο. Το αμάξωμα ήταν περίπου 20 εκατοστά μακρύτερο και 4 εκατοστά φαρδύτερο από πριν, ενώ το μεταξόνιο αυξήθηκε κατά σχεδόν 9 εκατοστά. Η πιο ομαλή και λειτουργική σχεδιαστική γλώσσα της δεύτερης γενιάς μοντέλου, σε σύγκριση με το Ascona A, καταδεικνύει πώς οι μηχανικοί και οι σχεδιαστές της Opel γνώριζαν ήδη πώς να εστιάζουν στα ουσιώδη.
Η αποδοτικότητα είναι το κλειδί: παρά τη μεγαλύτερη μετωπική επιφάνεια, ο συντελεστής οπισθέλκουσας και, κατά συνέπεια, η κατανάλωση καυσίμου μειώθηκαν. Το ίδιο ισχύει και για τον θόρυβο από τον αέρα, καθώς ολόκληρο το αμάξωμα εξελίχθηκε περαιτέρω με γνώμονα τις αεροδυναμικές παραμέτρους. Επίσης, οι περίπου 20% μεγαλύτερες γυάλινες επιφάνειες είχαν θετική επίδραση τόσο στην αίσθηση του χώρου όσο και στην περιμετρική ορατότητα, βελτιώνοντας έτσι την ασφάλεια. Ένα άλλο παράδειγμα της προσοχής στη λεπτομέρεια το γυάλινο κάλυμμα των οργάνων του cockpit, του οποίου το ειδικό σχήμα απέτρεπε τις ενοχλητικές αντανακλάσεις του φωτός.
Βασισμένο στην ίδια τεχνική βάση με το Ascona B, αλλά σχεδιασμένο ως σπορ κουπέ, το Manta B ήρθε να προσφέρει το 1975 ασυνήθιστο για την εποχή χαρακτήρα στην κατηγορία του, συνδυάζοντας κορυφαίες επιδόσεις και άριστο χειρισμό με εξαιρετική οικονομία καυσίμου και υποδειγματικό χώρο για πέντε άτομα. Χαρακτηριστικό της δεύτερης γενιάς Manta είναι το κομψό, επιμηκυμένο σχήμα του με το χαμηλό καπό, αλλά και τα μεγάλα ορθογώνια φανάρια. Το roll bar, αναπόσπαστο μέρος της παθητικής ασφάλειας, είναι επίσης στάνταρ. Οι πολυάριθμες – και πολύ σπορ – εκδόσεις και τα ειδικά μοντέλα συνέβαλαν στη δημιουργία του μύθου των Ascona και Manta B. Η Opel παρουσίασε το Manta GT/E το 1975 ως «συλλεκτικό αντικείμενο με σπορ δυναμική και αγωνιστική κομψότητα», με ματ μαύρο καπό του, σχεδόν πλήρης απουσία χρωμιωμένων εξαρτημάτων και σπορ τιμόνι με μεταλλικές ακτίνες και όργανα που κυμαίνονταν από το στροφόμετρο μέχρι το βολτόμετρο και το μανόμετρο πίεσης λαδιού, να κερδίζουν το κοινό. Από κοντά η απόδοση των 105 ίππων και η τελική των 185 χλμ./ώρα, που ήταν εφάμιλλη ή ξεπερνούσε ονομαστικά ισχυρότερων μοντέλα του ανταγωνισμού.
Ωστόσο, υπάρχει ένας αριθμός που εξακολουθεί να κάνει τις καρδιές των ενθουσιωδών του μηχανοκίνητου αθλητισμού και των οπαδών των ράλι να χτυπούν πιο γρήγορα όταν συνδέονται με τα Ascona B και Manta B: το 400! Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το Ascona πέτυχε πολυάριθμες νίκες σε διεθνή ράλι. Το 1974, οι Walter Röhrl και Jochen Berger κέρδισαν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι με ένα Ascona A. Ακολούθησαν έξι πρωταθλήματα Γερμανίας. Αλλά η κορύφωση της Opel ήρθε με τη νέα, σπορ κορυφαία έκδοση, το Ascona 400 , που παρουσιάστηκε το 1979 : με κινητήρα DOHC 2,4 λίτρων και 144 ίππους, πίσω δισκόφρενα και πεντατάχυτο κιβώτιο ταχυτήτων, αποτέλεσε τη βάση για το αγωνιστικό των 260 ίππων με το οποίο ο Röhrl τελικά κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1982! Κάτι που έκανε το Opel Ascona 400 Group 4 τον τελευταίο πισωκίνητο πρωταθλητή στο WRC.
Το «400» τελικά μεταπήδησε στο Manta. Το 1981, η Opel παρουσίασε το Manta 400 ως διάδοχο του Ascona 400 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης και στο IAA στη Φρανκφούρτη. Ενώ η έκδοση δρόμου του κινητήρα 2,4 λίτρων 16V συνέχισε να παράγει 144 ίππους, ο κινητήρας του αγωνιστικού απέδιδε περίπου 280 άλογα. Το 1983, οι Erwin Weber και Gunter Wanger εξασφάλισαν το Γερμανικό Πρωτάθλημα Ράλι με ένα Manta 400, ενώ στη Γαλλία ο Guy Fréquelin (μετέπειτα αγωνιστικός διευθυντής στην παντοκρατορία της Citroen) κέρδισε τον εγχώριο τίτλο στην ίδια χρονιά.
Το Manta B, στις διάφορες εκδόσεις του, έβγαινε από το εργοστάσιο μέχρι το 1988 και, με 13 χρόνια παραγωγής, εξακολουθεί να θεωρείται η παλαιότερη γενιά επιβατικού αυτοκινήτου Opel. Ταυτόχρονα, εντυπωσίασε με συντελεστή οπισθέλκουσας 0,352, υποδειγματικό για την εποχή του, καθιστώντας το κουπέ ακόμα καλύτερο από ορισμένα σπορ αυτοκίνητα της εποχής. Ο πιθανός «διάδοχος» βρισκόταν ήδη στα αρχικά στάδια στα τέλη της δεκαετίας του 1980: η Opel παρουσίασε το Calibra το 1989. Το διαχρονικά όμορφο δίθυρο αυτοκίνητο από το Rüsselsheim έγινε γρήγορα το πιο επιτυχημένο σπορ κουπέ της δεκαετίας του 1990. Με συντελεστή οπισθέλκουσας 0,26, διατέλεσε ως το πιο αεροδυναμικό αυτοκίνητο παραγωγής για δέκα χρόνια, παραμένοντας μέχρι σήμερα ένα από τα πιο aero focused όλων των εποχών.
Το άρθρο Opel Ascona B και Manta B γιορτάζουν μισό αιώνα ευτυχίας εμφανίστηκε πρώτα στο AutoGreekNews.
