Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα τεχνολογικής προόδου γενικότερα, όχι μόνο στην αυτοκίνηση, είναι η βελτίωση της οδικής ασφάλειας. Της ενεργητικής και κυρίως της παθητικής των τετράτροχων, που από κινητοί «τάφοι» έχουν εξελιχθεί σε φρούρια. Μια πρόοδος που απεικονίζεται με εκπληκτικό, αλλά συνάμα σοκαριστικό, τρόπο στα crash tests.

Από την παρανόηση της «γερής λαμαρίνας» στα παλιά αυτοκίνητα, που έβλεπες τον οδηγό να σκάει στο τιμόνι επειδή αμάξωμα-πλαίσιο δεν απορροφούσαν τίποτα από την πρόσκρουση, περάσαμε στις ελεγχόμενες ζώνες παραμόρφωσης και τους αερόσακους. Οι κατασκευές έγιναν «εύθραυστες» με την πρώτη ματιά, αλλά στην ουσία εκτίναξαν τη ζωτικότητα της καμπίνας επιβατών. Τα πλάνα από δοκιμές πρόσκρουσης μεταξύ καινούργιων και παλιών αυτοκινήτων δείχνουν με τον πιο γλαφυρό, παραστατικό και εκπληκτικό τρόπο, το πόσο έχουν αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα στην παθητική ασφάλεια τα τελευταία 20-30 χρόνια.

Οι διαφορές στις παραμορφώσεις πλαισίων-αμαξωμάτων και η ακεραιότητα του ζωτικού χώρου των επιβατών, δηλαδή την καμπίνα, καταδεικνύουν πόσο λάθος προσέγγιση είναι αυτή περί «τανκ» για τα παλιά και «χάρτινων» για τα καινούργια αυτοκίνητα. Και μάλιστα ούτε καν χρονολογίας 2024 ή 2025, αλλά ακόμα και μιας δεκαετίας πίσω. Δείτε πόσο λιγότερο τσαλακώνεται ένα Toyota Auris (Corolla στην Αυστραλία, λόγω ANCAP) του 2015 και πόσο «φυσαρμόνικα» γίνεται ένα Corolla του 1998, με διαφορά εξέλιξης μεταξύ τους όχι 20 ή 30 χρόνια, αλλά μετά βίας 17.

Το πιο χαρακτηριστικό/ενδεικτικό/σοκαριστικό video επί του θέματος, πάντως, είναι εκείνο του Insurance Institute for Highway Safety (IIHS) μεταξύ δυο Chevrolet: ενός Malibu του 2009 κι ενός Bel Air από τη δεκαετία του 50. Τότε που πράγματι, τα αυτοκίνητα φτιάχνονταν από μασίφ ατσάλι παντού, δίχως ζώνες παραμόρφωσης, δίχως ζώνες, δίχως τίποτα. Έμπαινες μέσα, πήγαινες και είχες το σκεπτικό ότι σε προστατεύουν τα σίδερα. Δείτε πόσο προστάτευαν, και μετά ένα ποτ πουρί από crash test μεταξύ καινούργιων-παλιών.