- Η δήλωση του Μητσοτάκη για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 1.500 ευρώ μέχρι το 2030 φαίνεται ανέφικτη και αποτυπώνει την απογοήτευση για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, οι οποίοι υποφέρουν από χαμηλούς μισθούς και κακές συνθήκες εργασίας.
- Η Ελλάδα παραμένει σε κατάσταση οικονομικής αδράνειας, με τους μισθούς να είναι πολύ κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε., και η εξάρτηση από φθηνή εργασία εμποδίζει την ανάπτυξη και τις επενδύσεις.
- Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας αντικαθίστανται από αλγορίθμους που περιορίζουν τις μισθολογικές αυξήσεις, ενώ η επιχειρηματική ελίτ της χώρας δεν δείχνει διάθεση για επενδυτικό πατριωτισμό και προτιμά να στηρίζεται σε κρατικές επιδοτήσεις.
Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Σε μια χώρα υπό δημογραφική κατάρρευση, όπως η Ελλάδα, η δήλωση του Μητσοτάκη ότι ο κατώτατος μισθός έως το 2030 θα ανέλθει στα 1.500 ευρώ ακούγεται σαν υπόσχεση ευθανασίας. Χιλιάδες Έλληνες χάνονται στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας, εκατοντάδες χιλιάδες ξενητεύτηκαν, αλλά για τον πρωθυπουργό, όπως και τον υπουργό Οικονομικών Κ. Χατζηδάκη, που δεν έχουν εργαστεί ούτε ώρα στη ζωή τους, πέρα βρέχει. Ο χορτάτος, αν δεν έχει δυο δράμια φιλότιμο, δύσκολα θα χωρέσει στα ρούχα του πεινασμένου…
Η χώρα βγήκε θεωρητικά από τα Μνημόνια, αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν να μη βγήκε ποτέ. Ειδικά στο θέμα των μισθών εξακολουθεί να μαίνεται η επίθεση που τους κρατά στάσιμους καθηλώνοντας την οικονομία σε ένα παρηκμασμένο πρότυπο, όπου η λειτουργία της βασίζεται στην κακοπληρωμένη και φθηνή εργασία, παρά στην ύπαρξη επενδυτικών κεφαλαίων. Ό,τι καλό συμβαίνει οφείλεται στον επαγγελματικό πατριωτισμό των εργαζομένων.
Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Σύμφωνα με τη Eurostat, που συγκαταλέγεται πλέον, κατά το Μαξίμου, στους εχθρούς του έθνους, η Ελλάδα, με μέσο ετήσιο μισθό πλήρους απασχόλησης 17.000 ευρώ, είναι τρίτη από το τέλος στην Ε.Ε και έπονται η Ουγγαρία με 16.900 ευρώ και η Βουλγαρία με 13.600, όταν ο μέσος όρος στην Ένωση είναι 37.900 ευρώ.
Αυτοί οι μισαλλόδοξοι «πουθενάδες», που στρίγγλιζαν επί Τσίπρα ότι «μένουμε Ευρώπη», πού πήγαν σήμερα, αλήθεια; Έχουνε πάρει πρέφα την Κοινοτική Οδηγία που ορίζει ότι το 80% της εργασίας (πρέπει να) ορίζεται υποχρεωτικώς από συλλογικές συμβάσεις εργασίας;
Κι έχουνε πάρει επίσης χαμπάρι, οι… αχάμπαροι, που λένε και στην Κύπρο, ότι, αντί των παραπάνω, μια δήθεν ανεξάρτητη «επιστημονική» επιτροπή, από αυτές τις «θεσμικές αρκούδες» που τις βαράς τα ντέφια και χορεύουν αναλόγως, πρότεινε, και φυσικά έγινε αποδεκτό, να αντικατασταθούν οι συλλογικές συμβάσεις από… έναν αλγόριθμο, ο οποίος ουσιαστικά απαγορεύει τις μισθολογικές αυξήσεις; Ακόμα και σε περιπτώσεις όπου θα δικαιολογείται αύξηση, αυτό θα τίθεται υπό την αίρεση άλλης «επιστημονικής» επιτροπής, η οποία μπορεί να αποφαίνεται -και φυσικά κανείς δεν αμφιβάλλει ως προς το τι θα κάνει- ότι «δεν συντρέχουν λόγοι»…
Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που, όπως πάντα, σχετίζονται με τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας και πάντα αφορούν εμάς, που καλούμαστε να πληρώσουμε τον βαρκάρη. Από τα χρόνια του σχεδίου Μάρσαλ η επιχειρηματική… ελίτ της χώρας παθαίνει αλλεργία κάθε φορά που καλείται να επιδείξει επενδυτικό πατριωτισμό. Όταν έχεις συνηθίσει να βγάζεις το παντεσπάνι σου αξιοποιώντας έναν κρατικοδίαιτο και παρασιτικό καπιταλισμό, είναι δύσκολο να τρέχεις με τις γόβες στα χωράφια…
Παρακολουθούμε όλα αυτά, την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπόσχεται, τινάζοντας τον λαιμό του με μια κωμική υψιπέτεια, που ανήκει στην αναλυτική αρμοδιότητα άλλης Επιστήμης, ότι έως το τέλος της τετραετίας ο κατώτατος μισθός θα φτάσει τα 950 ευρώ, ενώ οι τιμές στα ράφια και στην αγορά γης κάνουν πάρτι -εδώ πράγματι τα Μνημόνια τελειώσανε!- κι ο κοσμάκης δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι. Το 2030, όμως, κυρ- Στέφανε, θα το γλεντήσουμε…
