Λίγο πριν αποχαιρετήσει τη χρονιά, η Σταματίνα Τσιμτσιλή ανοίγει την καρδιά της στο περιοδικό ΟΚ! και μιλά με ειλικρίνεια για όλα όσα τη σημάδεψαν. Με αφοπλιστική διάθεση, κάνει τον προσωπικό της απολογισμό, αναφέρεται στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, στη μητρότητα, αλλά και στις δύο σημαντικές αποφάσεις που πήρε για την ψυχική της ισορροπία.

Η παρουσιάστρια εξηγεί γιατί επέλεξε να ξεκινήσει ξανά ψυχοθεραπεία, πώς έμαθε να λέει λιγότερα «ναι» και γιατί πλέον βάζει σε προτεραιότητα την ηρεμία, την οικογένεια και τις στιγμές που έχουν ουσιαστική αξία.

Απόσπασμα από την συνέντευξη της Σταματίνας Τσιμτσιλή

Η χρονιά που φεύγει τι γεύση σου αφήνει;

Επειδή πολύ συνειδητά πάντα κοιτάω το ποτήρι μισογεμάτο κάνοντας τον απολογισμό της χρονιάς προσπαθώ να εστιάζω στις καλές και χαρούμενες στιγμές. Σίγουρα όταν έχεις μια έντονη καθημερινότητα και οικογενειακές υποχρεώσεις, υπάρχουν δύσκολες στιγμές, στιγμές έντασης. Συνειδητά λοιπόν επιλέγω να εστιάσω στα όμορφα. Νιώθω πως ήταν μια έντονη χρονιά, αρκετά απαιτητική, με διακυμάνσεις, με πολλές υποχρεώσεις.

Κάποιες στιγμές χρειάστηκε κι εγώ να κάνω τον απολογισμό μου και να σκεφτώ αν όλα αυτά που κάνω τα κάνω σωστά. Πολλές φορές όλες αυτές οι υποχρεώσεις μού δημιουργούν ένα άγχος που είναι δύσκολο να το διαχειριστώ. Οπότε ήταν μια χρονιά που αναζήτησα και λίγο την προσωπική μου ηρεμία μέσα σε όλη αυτή την πολύβουη καθημερινότητα. Δηλαδή αποζήτησα πιο έντονα να είμαι στην θαλπωρή του σπιτιού με τους δικούς μου ανθρώπους και συνειδητά μείωσα λίγο τις πολλές εμφανίσεις, τις άσκοπες μετακινήσεις. Ήταν μια απόφαση που πήρα προς το κλείσιμο της σεζόν.

Εγώ νόμιζα πως ανέπτυξες μια πιο έντονη εξωστρέφεια φέτος.

Στο πρώτο μισό της σεζόν, ναι. Σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις των παιδιών μου γιατί είμαι αυτή που θα τα παραλάβω από το μεσημέρι, θα τα διαβάσω, θα τα συνοδεύσω στις δραστηριότητες, θα πάρω τους βαθμούς τους πιέστηκα πολύ μέσα μου.

Πώς διαβάζεις ταυτόχρονα τρία παιδιά;

Καλά, με δύο παιδιά στην προεφηβεία και ένα μικρούλι στη Β’ Δημοτικού δεν τα διαβάζω ως δασκάλα. Αλλά είμαι εκεί να τους θυμίσω «γράφεις διαγώνισμα, να σε εξετάσω» ή σε οτιδήποτε άλλο θέλουν. Είμαι εκεί να φάμε μαζί το μεσημέρι, να συζητήσουμε, να κάνω τον ταξιτζή της γειτονιάς που τα πάει δεξιά και αριστερά, γιατί ο Θέμης έχει μια καθημερινότητα που πριν από τις 21.00 δεν του επιτρέπει να είναι στο σπίτι. Είμαι και άνθρωπος που θέλω να προλάβω να δω και τους φίλους μου, να πιω έναν καφέ, να είμαι εντάξει στη δουλειά. Όλο αυτό κάποια στιγμή με έφτασε σε ένα σημείο που είπα «κοίτα, δεν βγαίνει έτσι. Δεν αντέχω» και πήρα δύο σημαντικές απόφάσεις.

Ξεκίνησα ξανά έναν κύκλο ψυχοθεραπείας ύστερα από αρκετά χρόνια και πολύ συνειδητά μείωσα τα «ναι» που έλεγα σε άσκοπες υποχρεώσεις. Κάποια στιγμή η διαχείριση της καθημερινότητας με έκανε να νιώθω ότι «κρασάρω». Δεν με άφηνε να απολαύσω τα όμορφα που υπάρχουν στη ζωή μου. Δηλαδή, αυτά που θεωρούμε αυτονόητα, για τα οποία όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε να είμαστε ευγνώμονες. Δηλαδή, έχω τρία γερά παιδάκια, είμαι καλά με τον άνθρωπό μου, έχω μια δουλειά που αγαπώ. Αλλά ερχόταν η Δευτέρα, έφτανε η Παρασκευή και έμοιαζε σαν ένα μικρό εικοσιτετράωρο, που τελείωνε και πάρα πολύ γρήγορα. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι μεγαλώνουμε με ώθησε να κάνω πιο σωστές επιλογές στη ζωή μου, να μη χαραμίζομαι, να μην ξοδεύομαι.

Όταν έκλεισες τα 40, δεν το είχες νιώσει αυτό;

Όχι, όχι. Ίσως επειδή ήμουν ήδη με τον άνθρωπό μου, έχουμε κάνει τα παιδιά μας, επαγγελματικά νιώθω καλά. Η ηλικία μου σε σχέση με αυτά που υπάρχουν στη ζωή μου μοιάζει απόλυτα συμβατή, οπότε δεν άγχωσε. Δεν θέλω να νιώθω ότι περνάνε τα ωραία χρόνια της ζωής και με αν σε άσκοπες μετακινήσεις και συναντήσεις. Ήταν του 2025 αυτό. Τον Σεπτέμβριο που γύρισα από πει ότι θέλω να επενδύσω στην ψυχική μου ηρεμία και απλά ξοδευόμαστε για μένα ένα μάθημα τις διακοπές είχα το έκανα πολύ συνειδητά.

Αν μπορούσες να αφήσεις πίσω μια στιγμή και να πάρεις μαζί σου μια άλλη από τη χρονιά που πέρασε, ποιες θα ήταν αυτές;

Γενικώς είναι πολύ ψηλά στην καρδιά μου και στο μυαλό μου όλες αυτές οι στιγμές που μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας, με τον Θέμη, κάποια ταξίδια που καταφέρνουμε να κάνουμε οικογενειακά. Επειδή αποζητούμε ο ένας την παρέα του άλλου και δεν είναι πολλές οι στιγμές που μπορούμε να είμαστε μόνο οι πέντε μας, όταν το πετυχαίνουμε, το απολαμβάνουμε. Προς το παρόν αποτελούμε καλή παρέα και για τα παιδιά μας. Περνάμε καλά, γελάμε, το διασκεδάζουμε.

Αλλά είναι τρία, δεν είναι εύκολο.

Οι κόρες μου είναι πια 12,5 και 11,5 χρόνων, έχουν μια διαμορφωμένη προσωπικότητα. Τα κορίτσια είναι αρκετά ώριμα και πια δεν έχουν την ταλαιπωρία του να σε κάνω μπάνιο, να σου βρω τι θα βάλεις ή «μαμά, άμα βαριέμαι, τι να κάνω;». Έχουν το πρόγραμμα τους, τις σκέψεις τους, επιζητούν πιο ουσιαστική επικοινωνία. Ο Γιάννης είναι λίγο ακόμα στο μεταίχμιο.

Το δικό σου μικρόβιο της τηλεόρασης το έχει πάρει, πιστεύεις, κάποιο από τα παιδιά σου;

Σε αυτή τη φάση είναι καλοί μαθητές και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει, όχι με την έννοια της βαθμοθηρίας, αλλά γιατί βλέπω ότι είναι παιδιά που θέλουν να έχουν μια συνέπεια στις υποχρεώσεις τους, τους ενδιαφέρει να’χουν μια καλή εικόνα στην τάξη. Πριν από λίγες μέρες πήγα να πάρω τους βαθμούς τους και συγκινήθηκα. Όλοι οι δάσκαλοι ανεξαιρέτως μου είπαν ότι, πέρα από το μαθησιακό κομμάτι, βλέπουν πως είναι καλά παιδιά, καλοί χαρακτήρες. Και αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ, έφυγα κλαμένη και σκεφτόμουν «εντάξει, το έζησα κι αυτό».

Τα παιδιά προς το παρόν δεν έχουν παρουσιάσει κάποια κλίση. Εννοείται ότι θα θέλαμε ιδανικά κάποιος να ασχοληθεί με το δικηγορικό γραφείο που υπάρχει εδώ και 70 χρόνια από τον παππού και μακάρι να είναι εκεί οι τρεις ή, έστω, κάποιος από τους τρεις. Εγώ αυτό που τους εξηγώ για τη δική μου τη δουλειά είναι να μη μένουν στο κομμάτι της λάμψης, «Α, η μαμά έχει εκπομπή» ή «ντύνεται ωραία, βάφεται». Στη δική μου δουλειά, που λέγεται δημοσιογραφία, για να ξεχωρίσεις θέλει πολλή προσπάθεια. Δεν τους αποθαρρύνω, αλλά δεν τους το ωραιοποιώ. Κι εγώ θυμάμαι ότι μέχρι ταέλεγα πως θα γίνω γιατρός και ξαφνικά στα 17 είπα ότι θα γίνω δημοσιογράφος.