Το πρωί της Πέμπτης 27 Νοεμβρίου, στην εκπομπή της ΕΡΤ, Νωρίς νωρίς, βρέθηκε ως καλεσμένος ο Σταύρος Νιλολαΐδης. Ο ηθοποιός μίλησε για την παράσταση «Καραμέλες Ούζου», που παίζεται στο Θέατρο Μεταξουργείο, την οποία και σκηνοθετεί αλλά συμμετέχει και στο cast.

Προχώρησε, ωστόσο, και σε μία προσωπική εξομολόγηση για τον γιο του, για την σχέση του με την σύζυγό του, αλλά και για τα παιδικά του χρόνια και την αντιμετώπιση που είχε ο ίδιος και τα αδέρφια του από τους γονείς του.

Η εξομολόγηση του Σταύρου Νικολαΐδη στο Νωρίς νωρίς

«Γενικά είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να κάνω τους άλλους γύρω μου να γελάνε. Πολλές φορές όταν είμαι και σε παρέες και σε σημείο άγχους. Νιώθω ότι αν δεν κάνω τον άλλο να γελάσει, αν δεν πω κάτι αστείο, κάπως θα αισθανθεί. Πολλές φορές μου λένε ότι γνώρισαν τον τάδε κωμικό ηθοποιό και τους φάνηκε πολύ μουρτζούφλης και πολύ σοβαρός», είπε αρχικά και πρόσθεσε:

«Εμένα το παιδί μου μεγαλώνει… Καλά είναι και η μάνα του σούργελο! Κάνει και φάρσες και τέτοια! Οπότε είναι μοιραίο ότι και το παιδί θα γίνει χαβαλές. Το παιδί είναι 8μιση ετών τώρα και μας κάνει πλάκες και στους δύο. Το χιούμορ είναι σανίδα σωτηρίας σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής».

«Έχει πάρει και από τους δύο. Έχει πάρει από τη μάνα του περισσότερο έλεγχο και διπλωματία, αλλά έχει πάρει και τις εξάρσεις τις δικές μου κάποιες φορές όταν κάτι δεν του γίνεται…», συμπλήρωσε για τον γιο του.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, εξομολογήθηκε για τον χαρακτήρα του: «Τα τελευταία 10-15 χρόνια φροντίζω να ελέγχω τα όριά μου. Υπάρχουν άνθρωποι σαν τον πατέρα μου για παράδειγμα, που δεν άλλαξε ποτέ στη ζωή του. Μέχρι τα 90 του τώρα είναι ίδιος. Εγώ έβλεπα πράγματα σε μένα που, πριν από 15-20 χρόνια, με ενοχλούσαν και τα άλλαξα. Βοηθήθηκα πάρα πολύ, βέβαια, όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, που είναι ένας άνθρωπος που εκτός από στήριγμα, μου λέει την αλήθεια χωρίς να με χαϊδεύει, προσπαθώντας να βρει λύση και να με προστατεύσει. Και χωρίς να με “ανεβάζει” χωρίς λόγο…».

«Συνήθως οι έντονες νευρικές συμπεριφορές ξεκινούν από ανθρώπους που έχουν βιώσει απόρριψη, όπως κι εγώ και τα άλλα 2 μου αδέλφια, έχουμε βιώσει απόρριψη από τους γονείς μου. Δεν ήταν οι πιο υποστηρικτικοί άνθρωποι. Όχι ότι είχαμε κάτι σοβαρό, αλλά έτσι ήταν σαν άνθρωποι. Έβγαινα από μία πρεμιέρα και αντί να μου πουν “τι ωραίος που ήσουν”, μου έλεγε η μητέρα μου “πώς είναι έτσι τα μαλλιά σου;”. Στο γονεϊκό θέμα δεν θα έπρεπε να γνωρίζουν όλοι ότι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνεις στο παιδί σου είναι να το υποστηρίζεις και να το “ανεβάζεις”;», κατέληξε.