Πολλοί ίσως να μη γνωρίζουν ότι η ταινία του 2005 «Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ» δεν είναι αποκύημα της φαντασίας, αλλά βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που συγκλόνισαν τη Γερμανία και συγκεκριμένα στην υπόθεση της Ανελίζ Μισέλ.
Μεγάλωσε ως ευσεβής καθολική στη Βαυαρία της δυτικής Γερμανίας τη δεκαετία του 1960. Όταν η Μισέλ ήταν 16 ετών, ξαφνικά λιποθύμησε στο σχολείο και άρχισε να περπατάει ζαλισμένη. Αν και η ίδια η Μισέλ δεν θυμόταν το γεγονός, οι φίλοι και η οικογένειά της έλεγαν ότι βρισκόταν σε κατάσταση… έκστασης.
Ένα χρόνο αργότερα, η Ανελίζ Μισέλ βίωσε ένα παρόμοιο περιστατικό, όπου ξύπνησε σε έκσταση και έβρεξε το κρεβάτι της. Στη συνέχεια, το σώμα της υπέστη μια σειρά από σπασμούς, με αποτέλεσμα να τρέμει ανεξέλεγκτα, αφήνοντας πολλούς από τους κοντινούς της ανθρώπους σίγουρους ότι είχε καταληφθεί από τον δαίμονα.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ήταν ακόμη πιο ανησυχητικό: Η οικογένειά της την υπέβαλλε σε 67εξορκισμούς για να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα από τον δαίμονα και τελικά την άφησαν νεκρή την 1η Ιουλίου 1976 σε ηλικία μόλις 23 ετών
.
Η Ανελίζ Μισέλ γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1952, από ευσεβείς καθολικούς γονείς, τον Τζόζεφ και την Άννα. Ως νεαρή κοπέλα, η Μισέλ παρακολουθούσε τη λειτουργία δύο φορές την εβδομάδα και ήταν και η ίδια πιστή.
Σε ηλικία μόλις 16 ετών, η Μισέλ υπέστη τους πρώτους σπασμούς της. Παρά τα περιστατικά αυτά όμως προσπάθησε να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Μάλιστα συνέχισε να φοιτά στο Πανεπιστήμιο του Βίρτσμπουργκ, αν και οι συμμαθητές της την περιέγραφαν ως «κλειστή» και «βαθιά θρησκευόμενη».
Ωστόσο, οι κρίσεις συνεχίστηκαν. Μετά τη δεύτερη φορά που έπεσε σε έκσταση, η Ανελίζε Μισέλ επισκέφθηκε έναν νευρολόγο ο οποίος διέγνωσε επιληψία του κροταφικού λοβού, μια διαταραχή που προκαλεί επιληπτικές κρίσεις, απώλεια μνήμης και οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις.
Η επιληψία του κροταφικού λοβού μπορεί επίσης να προκαλέσει σύνδρομο Geschwind, μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από υπερθρησκευτικότητα.
Η παράξενη συμπεριφορά και η κυρίευση από δαίμονα
Η Ανελίζ Μισέλ και η οικογένειά της αναζήτησαν ιερείς για να τη βοηθήσουν από τον «δαίμονα που είχε καταβάλλει το σώμα της», αλλά όλοι οι κληρικοί στους οποίους απευθύνθηκε απέρριψαν τα αιτήματά τους, λέγοντας ότι «έπρεπε να ζητήσει ιατρική βοήθεια» και ότι χρειάζονταν ούτως ή άλλως την άδεια ενός επισκόπου.
Σε αυτό το σημείο, οι αυταπάτες της Μισέλ είχαν γίνει ακραίες:
Έσκιζε τα ρούχα από το σώμα της, έκανε ψυχαναγκαστικά έως και 400 καθίσματα την ημέρα, σερνόταν κάτω από ένα τραπέζι και γάβγιζε σαν σκύλος για δύο ημέρες.
Έφαγε αράχνες και κάρβουνο, δάγκωσε το κεφάλι ενός νεκρού πουλιού και έγλειψε τα ίδια της τα ούρα από το πάτωμα.
Τελικά, βρήκαν έναν ιερέα, τον Ερνστ Αλτ, ο οποίος πίστευε πως είχε καταβληθεί από τον δαίμονα. Δήλωσε μεταγενέστερα σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα ότι «δεν έμοιαζε με επιληπτική».
Η Ανελίζ Μισέλ έγραψε στον ιερέα Αλτ: «Δεν είμαι τίποτα, όλα πάνω μου είναι μια ματαιοδοξία, τι να κάνω; Πρέπει να βελτιωθώ; Προσευχήσου για μένα» ενώ του είπε: «Θέλω να υποφέρω για τους άλλους ανθρώπους… αλλά αυτό είναι τόσο σκληρό».
Ο Αλτ υπέβαλε αίτηση στον τοπικό επίσκοπο, Επίσκοπο Τζόζεφ Στανγκλ, ο οποίος τελικά ενέκρινε το αίτημα και έδωσε σε έναν τοπικό ιερέα, τον Άρνολντ Ρετζ άδεια να πραγματοποιήσει εξορκισμό, αλλά διέταξε να πραγματοποιηθεί τελείως μυστικά.
Πώς η Ανελίζε Μισέλ υποβλήθηκε σε βασανιστικούς εξορκισμούς
Οι εξορκισμοί υπάρχουν σε διάφορους πολιτισμούς και θρησκείες εδώ και χιλιετίες, αλλά η πρακτική έγινε δημοφιλής στην Καθολική Εκκλησία τον 16ο αιώνα με ιερείς που χρησιμοποιούσαν τη λατινική φράση «Vade retro satana» («Γύρνα πίσω, Σατανά») για να εκδιώξουν δαίμονες από τους θνητούς ξενιστές τους.
Η πρακτική του καθολικού εξορκισμού κωδικοποιήθηκε στο Rituale Romanum, ένα βιβλίο χριστιανικών πρακτικών που συγκεντρώθηκε τον 16ο αιώνα.
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, οι εξορκισμοί ήταν πολύ σπάνιοι μεταξύ των Καθολικών, αλλά η αύξηση των ταινιών και των βιβλίων όπως «ο Εξορκιστής» στις αρχές της δεκαετίας του 1970 προκάλεσε ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για την πρακτική.
Τους επόμενους δέκα μήνες, μετά την έγκριση του Επισκόπου για τον εξορκισμό της Ανελίζ Μισέλ, ο Αλτ και ο Ρετζ πραγματοποίησαν 67 εξορκισμούς, που διήρκεσαν έως και τέσσερις ώρες, στη νεαρή γυναίκα. Μέσω αυτών των συνεδριών, η Μισέλ αποκάλυψε ότι πίστευε ότι είχε καταληφθεί από έξι δαίμονες: τον Εωσφόρο, τον Κάιν, τον
Ιούδα τον Ισκαριώτη, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Νέρωνα και τον Φλάισμαν έναν ατιμασμένο ιερέα.
Όλα αυτά τα πνεύματα θα συνωστίζονταν για την εξουσία του σώματος της Ανελίζ Μισέλ και θα επικοινωνούσαν από το στόμα της με ένα χαμηλό γρύλισμα.
Πώς πέθανε η Ανελίζ Μισέλ;
Κατά τη διάρκεια του εξορκισμού της, η Ανελίζ Μισέλ συνέχισε να επιδεινώνεται σωματικά και ψυχικά.
Οι δαίμονες μέσα της μάλωναν μεταξύ τους. Σύμφωνα με την ίδια, ο Χίτλερ έλεγε: «Οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι σαν γουρούνια. Νομίζουν ότι όλα τελειώνουν μετά θάνατον. Συνεχίζονται» και τον Ιούδα να λέει ότι ο Χίτλερ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας «μεγαλόστομος» που «δεν είχε κανέναν πραγματικό λόγο» στην Κόλαση.
Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των συνεδριών, η Ανελίζ Μισέλ μιλούσε συχνά για το «θάνατό της για να εξιλεωθεί για τους άτακτους νέους της εποχής και τους αποστάτες ιερείς της σύγχρονης εκκλησίας».
Έσπασε τα κόκαλα και έσκισε τους τένοντες στα γόνατά της επειδή γονάτιζε συνεχώς σε προσευχή.
Κατά τη διάρκεια αυτών των 10 μηνών, η Μισέλ ήταν συχνά ακινητοποιημένη ώστε οι ιερείς να μπορούν να διεξάγουν τελετές εξορκισμού. Σταδιακά σταμάτησε να τρώει και τελικά πέθανε από υποσιτισμό και αφυδάτωση την 1η Ιουλίου 1976.
Κατά τη στιγμή του θανάτου της, η Μισέλ ζύγιζε μόνο 23 κιλά και υπέφερε από πολλαπλά κατάγματα και πνευμονία. Πέθανε σε ηλικία μόλις 23 ετών.
Η δίκη που συγκλόνισε τον κόσμο
Μετά τον θάνατό της, η ιστορία της Ανελίζ Μισέλ έγινε εθνική υπόθεση στη Γερμανία, αφού οι γονείς της και οι δύο ιερείς που πραγματοποίησαν τον εξορκισμό κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Οδηγήθηκαν ενώπιον του δικαστηρίου για πρώτη φορά στις 30 Μαρτίου 1978.
Η κατηγορούσα αρχή κάλεσε γιατρούς να καταθέσουν ότι η Μισέλ δεν ήταν δαιμονισμένη, αλλά μάλλον έπασχε από σοβαρή ψυχική ασθένεια που οφειλόταν στη θρησκευτική της ανατροφή και σε προβλήματα σωματικής υγείας. Η υπεράσπιση παρουσίασε μια ηχογράφηση του εξορκισμού για να προσπαθήσει να δικαιολογήσει τις πράξεις της.
Τελικά, οι δύο ιερείς κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και καταδικάστηκαν σε έξι μήνες φυλάκιση (η οποία αργότερα ανεστάλη) και τρία χρόνια αναστολής.
Οι γονείς εξαιρέθηκαν από κάθε τιμωρία, καθώς είχαν «υποφέρει αρκετά», ένα κριτήριο για την επιβολή ποινής στο γερμανικό δίκαιο. Αργότερα, η Καθολική Εκκλησία τροποποίησε το πόρισμά της, δηλώνοντας ότι η Μισέλ ήταν ψυχικά άρρωστη και όχι δαιμονισμένη.
Η έμπνευση για τον εξορκισμό της Έμιλι Ρόουζ
Δεκαετίες μετά τη δίκη, κυκλοφόρησε το 2005 η διάσημη ταινία τρόμου «Ο Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ» βασισμένη στην ιστορία της Ανελίζ Μισέλ. Η ταινία ακολουθεί μια δικηγόρο (την οποία υποδύεται η Λόρα Λίνεϊ) η οποία αναλαμβάνει μια υπόθεση ανθρωποκτονίας εξ αμελείας στην οποία εμπλέκεται ένας ιερέας που φέρεται να πραγματοποίησε έναν θανατηφόρο εξορκισμό σε μια νεαρή γυναίκα.
