Στην αρχαία Ελλάδα έχουμε πολύ γνωστές μάγισσες όπως η Κίρκη και η Μήδεια. Άλλωστε η μαγεία στον ελλαδικό χώρο ασκείτο από πολύ νωρίς και είχε δικά της χαρακτηριστικά.

Η κορυφαία ίσως μορφή μάγισσας στην αρχαία ελληνική ποίηση είναι η Μήδεια, όπως παρουσιάζεται στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη αλλά και στον τέταρτο «Πυθιόνικο» του Πινδάρου.

Η Μήδεια, η οποία κατέχει την τέχνη των μαγικών βοτάνων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως δηλητήρια, είναι το πρότυπο της μοχθηρής, εκδικητικής μάγισσας που σκοτώνει ακόμη και τα ίδια τα παιδιά της, για να εκδικηθεί τον άπιστο σύζυγο της!

Από την άλλη η Κίρκη, ήταν η πρώτη μάγισσα του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Η ελληνορωμαϊκή μυθοπλασία είναι γεμάτη αναφορές βέβαια και σε άλλες μάγισσες όπως η Περιμήδη, η Παμφίλη, η Διοτίμα, η Οινοθέα κ.α.

Μια αρχαία παράδοση θέλει οι γυναίκες του Θεσσαλικού κάμπου να είναι περίφημες μάγισσες που με τις γητειές τους κυριαρχούσαν στον έρωτα, κατέβαζαν το Φεγγάρι και σήκωναν τους νεκρούς.

Είχαν για προστάτιδα τη θεά Εκάτη και γνώριζαν όλες τις ιδιότητες των φυτών, ειδικά τις τοξικές. Λέγεται πως την καλή μάγισσα την αναγνώριζαν από τη δύναμη που ασκούσε στο φεγγάρι. Ενώ στα Ασπρόγεια έχουν ένα μυθο, σύμφωνα με το οποία πολλοί έχουν δει τρεις μάγισσες σε στέγες σπιτιών να χορεύουν και να κατεβάζουν το φεγγάρι.

Στο πέρασμα των χρόνων οι μάγισσες έγιναν μέρος της λαϊκής παράδοσης και του παραμυθιού και ποτέ δεν έλειψαν από μια καλή ιστορία.