Στην αρχαία Αθήνα, η εργασία στα ορυχεία ήταν η πιο ανεπιθύμητη λόγω των εξαιρετικά σκληρών συνθηκών.
Μόνο δούλοι, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, εργάζονταν εκεί, αναγκασμένοι να ανοίγουν στοές για την εξόρυξη μεταλλευμάτων υπό ανυπόφορη ζέστη το καλοκαίρι και τσουχτερό κρύο το χειμώνα.
Ο εξαερισμός ήταν σχεδόν ανύπαρκτος, καθιστώντας την εργασία επικίνδυνη, όπως στα ορυχεία του Λαυρίου και τα χρυσορυχεία του όρους Παγγαίο.
Τα παιδιά στέλνονταν σε στενά περάσματα, συχνά σε βάθος 100 μέτρων κάτω από το έδαφος, όπου οι ενήλικες δεν μπορούσαν να χωρέσουν.
Πιο αναλυτικά
Αγρότες υπήρχαν. Αρχιτέκτονες υπήρχαν. Ξυλουργοί, ψαράδες, εργάτες, τεχνίτες ναι. Υπήρχε όμως και μια δουλειά που κανείς δεν ηθελε.
Αυτή δεν ήταν άλλη από τη δουλειά στο ορυχείο. Βλέπετε ήταν τόσο κακές οι συνθήκες που εκεί κατέληγαν να εργάζονται μόνο δούλοι.
Η δουλειά τους ήταν κάθε μέρα να ανοίγουν στοές με τις αξίνες τους για να βγάλουν τα πολύτιμα μεταλλεύματα. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη το καλοκαίρι, το κρύο ήταν τσουχτερό το χειμώνα.
Απ΄την άλλη, ο εξαερισμός ήταν σχεδόν πολυτέλεια, που πολλοί κατέληγαν την ώρα της δουλειάς – για παράδειγμα στα ορυχεία του Λαυρίου και στα χρυσορυχεία του όρους Παγγαίο, που εκτείνεται στους σημερινούς νομούς Καβάλας και Σερρών.
Μέσα στους εργαζόμενους φυσικά ήταν και παιδιά δούλοι. Κι όμως εκεί που δεν χωρούσαν οι ενήλικες, έστελναν παιδιά που σέρνονταν σε βάθος ακόμη και 100 μέτρα κάτω από το έδαφος.
