Ο Νικόλαος Ντε Γκρες, γνωστός για τη δράση του μέσω της Axion Hellas, μίλησε για την καλλιτεχνική του ταυτότητα και την επιθυμία του να αποφεύγει τίτλους και επισημότητες.
Παρά την αναγνώρισή του για την προσφορά του σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας, ο ίδιος προτιμά να αναγνωρίζεται ως καλλιτέχνης, κάτι που του δίνει χαρά και κίνητρο.
Ο Νικόλαος αισθάνεται αποδεκτός από τους Έλληνες, όχι λόγω της καταγωγής του, αλλά ως άνθρωπος, και εκτιμά το φιλότιμο που χαρακτηρίζει τους Έλληνες, όπως το βίωσε σε ένα περιστατικό στο Σύνταγμα.
Με χιούμορ αναφέρει ότι γινόταν αντιβασιλικός όταν τον μάλωνε ο πατέρας του, δείχνοντας την ανθρώπινη πλευρά του.
Πιο αναλυτικά
Με αφορμή τη συμμετοχή του στην Art Athina, ο Νικόλαος Ντε Γκρες μίλησε στη Real Life και τη Μαρίνα Τσικλητήρα για το έργο του και για τον εαυτό του, τονίζοντας πως θέλει να μένει μακριά από τίτλους και επισημότητες.
Παρότι είναι γνωστός για τη δράση του μέσω της Axion Hellas, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει ιδρύσει και με τον οποίο ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα παρέχοντας βοήθεια σε απομακρυσμένες περιοχές, εκείνος θέλει να τον χαρακτηρίζουν πρωτίστως για κάτι άλλο: «Ως καλλιτέχνη. Αυτό με εκφράζει, αυτό με σηκώνει από το κρεβάτι το πρωί και μου βάζει χαμόγελο στο στόμα», δηλώνει ο Νικόλαος Ντε Γκρες.
Ο Νικόλαος Ντε Γκρες για τη σχέση του με την Ελλάδα και τους Έλληνες
Και όταν τον ρωτούν πώς συστήνεται; «Νικόλαος. Σκέτο. Ούτε Νίκος, ούτε Νικόλας, ούτε Νικολάκης. Και σίγουρα όχι με τίτλους ή επώνυμα. Το δέχομαι από ευγένεια, αλλά δεν το επιδιώκω με τίποτα».
Ο Νικόλαος παραδέχεται ότι νιώθει πλήρως αποδεκτός από τον κόσμο – όχι λόγω καταγωγής, αλλά ως άνθρωπος: «Με σταματούν στον δρόμο, μου μιλούν… αφού πρώτα μου ξεκαθαρίσουν ότι δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη ιδεολογία», λέει γελώντας.
«Πρόσφατα ένας κύριος ήρθε και μου είπε: “Είμαι εντελώς αντιβασιλικός, αλλά ξέρω τον εθελοντισμό που κάνετε και θέλω να σας συγχαρώ”. Και εγώ αντιβασιλικός γινόμουν όταν με μάλωνε ο μπαμπάς!»
Όταν τον ρωτούν ποιο χαρακτηριστικό των Ελλήνων τον συγκινεί περισσότερο, απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη: το φιλότιμο. «Περπατούσα πριν έξι μήνες με τη μητέρα μου στο Σύνταγμα, χτύπησα το κεφάλι μου και έπεσα. Σταμάτησε ένα ταξί, ένα μηχανάκι, ένα περιπολικό, βγήκε ο περιπτεράς… Κανείς δεν είχε προσέξει ποιος είμαι. Απλώς είδαν έναν άνθρωπο που έπεσε και έσπευσαν να βοηθήσουν. Αυτό δεν το βρίσκεις αλλού στον κόσμο», δήλωσε κλείνοντας.
