Ο Δημήτρης Φιντιρίκος, σήμερα, Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου, έκανε μια σπαρακτική ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram. Ο επιχειρηματίας, όπως έκανε γνωστό, επισκέφτηκε το νεκροταφείο προκειμένου να τιμήσει με την παρουσία του τον πατέρα του, ο οποίος έχει φύγει από τη ζωή εδώ και κάποια χρόνια μετά από σοβαρό εγκεφαλικό που υπέστη.

Ο επιχειρηματίας παρόλο που είναι ιδιαίτερα ενεργός στα social media, σπάνια μοιράζεται πτυχές της προσωπικής του ζωής, ενώ, δεν του αρέσει να μιλά για το θάνατο του πατέρα του. Ωστόσο, στο παρελθόν έχει κάνει ακόμη μια αναφορά στον ίδιο, με ένα story όπου μοιράστηκε ένα συγκινητικό μήνυμα. Συγκεκριμένα, είχε γράψει: «Το να χάσεις ένα γονιό είναι τόσο παράξενο επειδή περνάς το υπόλοιπο της ζωής σου μην μπορώντας να δεις ή να μιλήσεις σε αυτόν ξανά, αλλά ακόμη νιώθεις ότι θα το κάνεις. Κάθε τόσο, σε “χτυπά” η συνειδητοποίηση ότι κυριολεκτικά δεν θα επιστρέψει. Και τότε νιώθεις το συναίσθημα ότι τον χάνεις ξανά από την αρχή» – δείτε το εδώ.

Η επίσκεψη του Δημήτρη Φιντιρίκου στον τάφο του πατέρα του

Ο Δημήτρης Φιντιρίκος λοιπόν, δημοσίευσε στα social media μια φωτογραφία από τον τάφο του πατέρα του, στον οποίο δίπλα είναι θαμμένη η γιαγιά του. Και τα δύο πρόσωπα για εκείνον είναι πολύ ξεχωριστά, καθώς όπως είχε αποκαλύψει στο παρελθόν οι γονείς του χώρισαν μετά από αρκετά χρόνια κοινής πορείας και εκείνος επέλεξε να σταθεί στο πλευρό της μητέρας του, όμως, ουσιαστικά τον μεγάλωσε η γιαγιά του, διότι εκείνη ήταν οδοντίατρος και καθηγήτρια Πανεπιστημίου και έλειπε συχνά από το σπίτι.

Η σχέση που είχε ο Δημήτρης Φιντιρίκος με τον πατέρα του

Σε παλαιότερη και μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στο περιοδικό OK! και στον δημοσιογράφο Νίκο Γεωργιάδη, ο Δημήτρης Φιντιρίκος είχε μιλήσει για την σχέση με τους γονείς του, αλλά και για τον θάνατο του πατέρα του.

«Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Πάντα παίρνω το μέρος του αδύναμου, οπότε στη συγκεκριμένη συνθήκη στήριξα τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ναυτιλιακός πράκτορας. Είχαμε πάντα περίεργη σχέση. Στα 24 μου, ένα βράδυ, μου τηλεφώνησε και μου είπε μόνο ασθμαίνοντας “έλα”. Δεν γνώριζα καν πού μένει. Έμαθα από φίλους πού είναι το σπίτι του, έτρεξα εκεί, σκαρφάλωσα από τους σωλήνες της αποχέτευσης στον δεύτερο όροφο, έσπασα την μπαλκονόπορτα και τον βρήκα στο πάτωμα σε κωματώδη κατάσταση.

Ταυτόχρονα είχε έρθει η αστυνομία επειδή νόμιζαν ότι έκανα διάρρηξη. Επειδή ήταν διαβητικός, θεώρησα ότι είχε πάθει υπογλυκαιμικό σοκ. Ήταν 3.00 τα ξημερώματα, δεν εφημέρευε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο κοντά και τα ιδιωτικά δεν μας δέχονταν γιατί έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το πρωί να δουν τα λογιστήριά τους αν είχε ιδιωτική ασφάλεια. Έμεινε σε κώμα για τρεις μήνες, μέχρι που έφυγε. Ήταν πολύ δύσκολο να τον βλέπω έτσι, έναν άνθρωπο που ουσιαστικά δεν είχα περάσει χρόνο μαζί του τα τελευταία χρόνια.

Τη μία μέρα οι γιατροί με ρωτούσαν αν θέλω να δώσω τα όργανά του γιατί δεν έχει πιθανότητες να ζήσει – είχα πει αμέσως “ναι” –, την άλλη μου έλεγαν ότι ο οργανισμός του αντέδρασε και την επομένη, επειδή είχαν περάσει πολλές μέρες από το εγκεφαλικό επεισόδιο, ότι δεν θα επανερχόταν κανονικά ποτέ. Τότε είπα ότι αν ήταν να έμενε για πάντα φυτό, καλύτερα να έφευγε έχοντας ζήσει μια ζωή περήφανος και όρθιος. Έτσι είμαι κι εγώ, δεν ήθελα ποτέ να σκύψω το κεφάλι μου σε κανέναν, αλλά να κοιτάζω τους άλλους στα μάτια. Είμαι ευγνώμων που μεγάλωσα με δυσκολίες», είχε αποκαλύψει για τις τελευταίες στιγμές του πατέρα του.