Η Γαλλία, η Βρετανία και άλλες χώρες ετοιμάζονται να αναγνωρίσουν το Κράτος της Παλαιστίνης, ως ανεξάρτητη χώρα, τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου, στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή η πρωτοβουλία, που προωθεί ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, δεν μπορεί παρά να εγκριθεί. Έχει υπέρ της τη συνέπεια και τις αρχές, σχολιάζει στο κύριο άρθρο της η γαλλική εφημερίδα Le Monde.

Η Γαλλία υποστήριζε πάντοτε τη λύση των δύο κρατών, η οποία καθορίστηκε στο σχέδιο διαχωρισμού της Παλαιστίνης που εγκρίθηκε τον Νοέμβριο του 1947 υπό την αιγίδα των νεοσύστατων ακόμα τότε, Ηνωμένων Εθνών.

Αυτή η στήριξη συμμορφώνεται με μία θεμελιώδη αρχή, το δικαίωμα των Λαών στην αυτοδιάθεση. Η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης σημαίνει την αναγνώριση της ύπαρξης ενός Παλαιστινιακού Λαού, κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, και της ύπαρξης ενός εδάφους πάνω στο οποίο θα μπορεί να ασκηθεί το δικαίωμα του λαού στην αυτοδιάθεση, σημειώνει η Le Monde.

Αναγνωρίσεις ένθεν κακείθεν

Αυτό το έδαφος, που αποτελείται από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, κατακτήθηκε και αποικίστηκε με τη βία από το Ισραήλ, και το απαράδεκτο μιας τέτοιας κατάκτησης είναι μια ακόμα θεμελιώδης αρχή του Διεθνούς Δικαίου που δεν πρέπει να υπόκειται σε καμία εξαίρεση, εκτός αν υιοθετούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά με στόχο να εξυπηρετηθούν συμφέροντα που αλλάζουν.

Αυτή η αναγνώριση συνεπάγεται παράλληλα την αναγνώριση του Ισραήλ από χώρες που μέχρι τώρα αρνούνταν να το κάνουν και μια οριστική αποδοχή του εβραϊκού κράτους από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους. Είναι μια αναγκαία εγγύηση για την ασφάλειά του.

Οι αντίπαλοι της λογικής που βασίζεται σε αυτές τις αρχές της αναγνώρισης του Κράτους της Παλαιστίνης αντιπαραθέτουν μόνο επιχειρήματα ευκαιριακού χαρακτήρα, γράφει η Le Monde. Ο χρόνος που επιλέγεται δεν είναι ο κατάλληλος, λένε, και προτείνουν η αναγνώριση να αναβληθεί. Αυτή η αναγνώριση θα ήταν νίκη για τη Χαμάς, που είναι υπεύθυνη για τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου 2023, από τις οποίες ξεκίνησε, έκτοτε,  ο κύκλος των πολέμων που είναι τα τελευταία χρόνια σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή.

Το πρώτο επιχείρημα είναι αποδεκτό μόνο με τον όρο να αποστρέψουμε τα μάτια από όσα διαδραματίζονται σήμερα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Αυτή η κλιμάκωση έχει πείσει τον Εμανουέλ Μακρόν ότι η Γαλλία δεν μπορεί πλέον να περιμένει για να ενταχθεί στην συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών των Ηνωμένων Εθνών. Αυτά, αξίζει να θυμίσουμε, θεωρούν εδώ και πολύ καιρό ότι η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης είναι πράξη δικαιοσύνης, ικανή να θέσει τέλος σε μια σύγκρουση που έχει γεννήσει υπερβολική καταστροφή.

Εγκλεισμός σε Μπαντουστάν

Η πραγματικότητα είναι ότι το Ισραήλ δεν περιορίζεται στο να διαβεβαιώνει και να επαναλαμβάνει, δια του πρωθυπουργού του Μπενιαμίν Νετανιάχου, ότι δεν θα υπάρξει ποτέ παλαιστινιακό κράτος. Η πραγματικότητα είναι ότι κάνει τα πάντα για να το εμποδίσει, και ότι βρίσκεται στο σημείο να θριαμβεύσει.

Η πραγματικότητα είναι ότι η ισραηλινή λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα δεν παρουσιάστηκε ποτέ στο παρελθόν τόσο ξεκάθαρα. Πρόκειται για την καταστροφή της Γάζας,  για να πιεστούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι κάτοικοί της να φύγουν στην εξορία, ή να μετακινηθούν και να κλειστούν σε γκέτο, αντίστοιχα με τα Μπαντουστάν του απαρτχάιντ, στην Νότια Αφρική. Το σχέδιο αυτό αφορά κυρίως τους Παλαιστινίους της Δυτικής Όχθης, αλλά και όσους θελήσουν να κλειστούν σε αυτές τις  περιοχές, όπου θα υπόκεινται σε στρατιωτική, οικονομική και ανθρωπιστική πίεση η οποία θα αποβλέπει επίσης στο να καταστήσει τελικά αναπόφευκτη την αναχώρησή τους.

Το δεύτερο επιχείρημα δεν είναι πιο πειστικό. Κανείς δεν μπορεί ταυτόχρονα να στιγματίζει δικαίως τη Χαμάς επειδή αρνείται το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει, και παράλληλα να ισχυρίζεται ότι θα χαιρόταν για μια πρωτοβουλία που επαναβεβαιώνει με την βούλα τη νομιμότητα του εβραϊκού κράτους. Χωρίς να λησμονείται ότι η γαλλική πρωτοβουλία συνοδεύεται από έκκληση για αφοπλισμό και για οριστική περιθωριοποίηση ενός κινήματος που έχει απαξιωθεί από τη βαρβαρότητα και τον δεσποτισμό του, την Χαμάς.

Μήνυμα σε δύο Λαούς

Αυτή η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης αποτελεί μήνυμα απευθυνόμενο σε δύο Λαούς. Έχει στόχο να αφαιρέσει από τον ισχυρό (το Ισραήλ), που είναι περικλεισμένο σε μια οδυνηρή ιστορία, την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, και στο να διατηρήσει μια σπίθα ελπίδας για αυτόν που δεν παύει να υφίσταται αυτή την παντοδυναμία (τους παλαιστίνιους) τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη.

Τα πρακτικά όρια αυτής της πρωτοβουλίας, μπροστά στην αδιάλλακτη στάση του Μπενιαμίν Νετανιάχου που υποστηρίζεται τυφλά από τον Ντόναλντ Τραμπ, είναι προφανή. Αλλά η αναμονή, σήμερα, ισοδυναμεί με προκήρυξη ανικανότητας και, στην ουσία, με αποδοχή ενός σχεδίου που αναλαμβάνει την εθνοκάθαρση.

Η Γαλλία, τέλος, δεν είναι μόνη. Κατάφερε να συσπειρώσει τις αραβικές χώρες, μέσω των οποίων περνά η πλήρης ενσωμάτωση του Κράτους του Ισραήλ στην περιοχή της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, καθώς και δυτικούς εταίρους που παρέμεναν για πολύ καιρό αδρανείς.

Η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης δεν θα είναι αρκετή για να φέρει την ειρήνη, προφανώς. Ωστόσο, η εγκατάλειψή της σημαίνει ότι θα επιταχύνει την καταστροφή της λύσης των δύο κρατών, δηλαδή την εξασφάλιση ενός πολέμου χωρίς τέλος.