Η Κατερίνα Στικούδη, σε συνέντευξή της στο κανάλι Mindset Talks του Γιώργου Τσαμαδιά, μίλησε για την εμπειρία της στον πρωταθλητισμό και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε λόγω της πίεσης στον χώρο. Αναφέρθηκε στις υπερβολές και τη βία που υπήρχαν τότε, τονίζοντας τη σημασία της εξατομικευμένης προσέγγισης στην προπόνηση. Παρά τις δυσκολίες, η Στικούδη εκτιμά τα μαθήματα ζωής που απέκτησε, όπως η επιμονή και η στοχοθέτηση, ενώ υπογραμμίζει τη διαφορά μεταξύ σεβασμού και φόβου προς τον προπονητή, επισημαίνοντας τη σημασία της σύνδεσης και της υποστήριξης από αυτόν.
Πιο αναλυτικά
Η Κατερίνα Στικούδη ήταν καλεσμένη στο κανάλι του Γιώργου Τσαμαδιά στο YouTube, Mindset Talks. Η γνωστή τραγουδίστρια αναφέρθηκε στην πορεία της στον πρωταθλητισμό, μίλησε ανοιχτά για τις δυσκολίες που συνάντησε εξαιτίας της πίεσης που υπήρχε στον χώρο, αλλά και για τα σημαντικά μαθήματα ζωής που πήρε μέσα από αυτή την εμπειρία.
Όσα εξομολογήθηκε η Κατερίνα Στικούδη στη νέα της συνέντευξη
«Οι γονείς μου αποφάσισαν να πάμε στο κολυμβητήριο και να αθληθούμε με τον αδερφό μου, όταν ήμασταν 5 ετών. Ήταν κάτι που μας άρεσε πάρα πολύ, το έκανα για 13 ολόκληρα χρόνια. Έζησα όμορφες στιγμές, επιτυχίες αλλά και πολύ πόνο και κλάμα. Ήταν τότε και οι εποχές πολύ διαφορετικές. Ήταν λίγο πιο σκληρά τότε τα πράγματα», ανέφερε αρχικά η Κατερίνα Στικούδη.
Και πρόσθεσε: «Δεν ξέρω αν θα μας κάνει καλό ή κακό που δεν είναι τόσο σκληρά αλλά υπήρχαν υπερβολές πολλές. Κι εγώ πιστεύω ότι έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, υπήρχε ένα τσουβάλιασμα αθλητών. Δεν μπορούν όλοι να κάνουν τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή, γιατί διαφορετικά τα σώματα και η οργανισμοί, άλλες ανάγκες έχει ο ένας και άλλες ο άλλος. Θα μου πεις, σε μια ομάδα πόσο ο προπονητής να κάνει εξειδίκευση ή να το κάνει πιο ατομικό; Κι όμως, εγώ πηγαίνω για baby swimming τα παιδιά μου και υπάρχει μέσα προπονήτρια, η οποία ασχολείται με το κάθε παιδάκι και του δίνει το χρόνο του. Δεν είπα ξεχωριστά 50 λεπτά στον καθένα, γιατί δεν μπορούμε να την κλωνοποιήσουμε ή να βάλεις μέσα 25 δασκάλους γιατί είναι 25 τα παιδιά, αλλά υπάρχει χρόνος να αντιμετωπιστεί κάθε αθλητής διαφορετικά».
Μιλώντας για την εμπειρία του πρωταθλητισμού και τα μαθήματα που έχει πάρει από αυτόν, η τραγουδίστρια είπε: «Έχω καλή ανάμνηση με την άποψη ότι ο πρωταθλητισμός μου άφησε πολλά καλά σαν προσωπικότητα. Να βάζω στόχους, να μην τα παρατάω, να θέλω να γίνομαι καλύτερη. Όλα αυτά τα αποκτάς μέσα από τον πρωταθλητισμό, δεν το συζητώ αλλά η γενιά μας είχε περάσει και πάρα πολλή βία. Λεκτική, σωματική, από όλα και δεν μιλούσαμε κιόλας. Το θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα έρθει ο προπονητής κι αν δεν έχουμε κάνει ζέσταμα θα μας πατήσει και δυο σφαλιάρες. Υπήρχε ένας φόβος. Άλλο ο σεβασμός των προπονητή και άλλο ο φόβος. Ο σεβασμός είναι όμορφο πράγμα, ο φόβος όχι, γιατί με τον προπονητή σου πρέπει να υπάρχει ένα connection, μια σύνδεση που να μπορείς να πεις και δύο-τρία πράγματα παραπάνω αύριο-μεθαύριο. Είναι ένας άνθρωπος που σε πουσάρει όχι μόνο στο να σηκώσεις τα κιλά ή να γίνεις καλύτερος, αλλά σε βοηθάς τη ζωή σου».
