Μια άκρως εξομολογητική συνέντευξη παραχώρησε Γιώργος Καπουτζίδης στο περιοδικό Κ της εφημερίδας Καθημερινής και τη δημοσιογράφο Μαρία Αθανασίου.

Μεταξύ άλλων, ο γνωστός ηθοποιός και σεναριογράφος μίλησε για την προσωπική του ζωή (δείτε εδώ τι είπε) αποδοχή της διαφορετικότητας, την ευθύνη που έχει ο δημόσιος λόγος, ενώ παράλληλα τόνισε πως με τις τοποθετήσεις τους προσπαθεί να είναι ειλικρινής και βοηθητικός.

Όσα είπε ο Γιώργος Καπουτζίδης

Η δημόσια συζήτηση που γίνεται για την αποδοχή της διαφορετικότητας, τη συμπερίληψη και τα δικαιώματα θεωρείς ότι έχει φέρει κάποια αλλαγή;

Εξαρτάται για ποια συζήτηση μιλάμε. Υπάρχουν συζητήσεις που είναι πάρα πολύ βοηθητικές και υπάρχουν συζητήσεις που είναι επιβλαβείς. Υπάρχουν δημοσιογραφικές προσεγγίσεις που είναι εξαιρετικά ενισχυτικές στο να πάμε προς τα εμπρός και άλλες οι οποίες είναι εξαιρετικά επιβλαβείς. Είναι ένας πάγκος με φρούτα, αν θέλεις, που έχει το πιο φρέσκο και το πιο σάπιο. Επαφίεται στον άνθρωπο στο τι θα επιλέξει να δει, ποιον θα επιλέξει να διαβάσει και να ακούσει.

Πολλά άτομα της γενιάς που μεγαλώνει τώρα – έφηβοι, 20αρηδες – είναι πολύ πιο ανοιχτά, ξέρουν πολύ περισσότερα πράγματα. Υπάρχουν φωνές οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν αφάνταστα έναν έφηβο, μια έφηβη που βρίσκεται σε μια φάση που ψάχνει να βρει την αλήθεια και υπάρχουν και κάποιες άλλες οι οποίες μπορούν να κάνουν πάρα πολύ κακό και σε πηγαίνουν προς έναν πνευματικό μεσαίωνα.

Φαντάζομαι ότι έχεις συναίσθηση του γεγονότος ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε θεωρούν πρότυπο. Εννοώ ότι κάτι που θα πεις ή κάτι που θα κάνεις ή ο δρόμος που θα ακολουθήσεις μπορεί κάποιον να τον εμπνεύσει ή να τον απελευθερώσει. Αυτό το νιώθεις σαν ευθύνη;

Δεν θέλω να το πολυσκέφτομαι είναι η αλήθεια, γιατί είναι και ένα βάρος το οποίο δεν θεωρώ ότι έχω τη δύναμη να κουβαλήσω. Εγώ προσπαθώ να λέω κάτι το οποίο να είναι βοηθητικό και ειλικρινές. Ειλικρινές για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και αν μπορεί να είναι βοηθητικό, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Από εκεί και πέρα ένας άνθρωπος είμαι και εγώ, με τα καλά μου, με τα κακά μου, με τις ευκολίες μου, με τις δυσκολίες μου. Πιστεύω πάρα πολύ στην καλοσύνη, πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Αυτή είναι οδηγός μου, αυτήν έχω σαν πρότυπο και από εκεί και πέρα προσπαθώ με βάση αυτό να κινηθώ και να υπάρχω.

Δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνω λάθος. Δεν νιώθω ότι πρέπει να είμαι πρότυπο ή ότι πρέπει να έχουμε ντε και καλά πρότυπα. Πρέπει όμως να έχουμε λίγο τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά. Να παίρνουμε όμορφα στοιχεία από ανθρώπους που βλέπουμε και που εκτιμάμε. Όχι να αντιγράψουμε έναν, όχι να ακολουθήσουμε έναν. Ο καθένας οφείλει να χαράξει τον δικό του δρόμο για την ευτυχία του. Εγώ στην τελική ανάλυση αυτή τη στιγμή προχωρώ χωρίς να έχω κάποιο πρότυπο.

Οπότε μη νομίζετε ότι έχω κι εγώ έναν φάρο που με οδηγεί και έρθετε από πίσω. Παιδιά, δεν έχω μάνιουαλ. Από εκεί και πέρα, αισθάνομαι ότι έχω μια ευθύνη επειδή έχω δημόσιο λόγο.