Στη σύγχρονη πραγματικότητα, πολλές γυναίκες βιώνουν τη λοχεία ως μια περίοδο έντονης συναισθηματικής και σωματικής μετάβασης – όμως σπάνια μιλούν ανοιχτά για τις πιο σκοτεινές σκέψεις και αγωνίες που μπορεί να τη συνοδεύουν. Η δημοσιογράφος Φωτεινή Πετρογιάννη, σε μια ειλικρινή και βαθιά ανθρώπινη συζήτηση με τη Χριστίνα Μπόμπα στο vidcast της, αποφάσισε να σπάσει αυτό το ταμπού.

Μίλησε με θάρρος για τις φοβίες της, την αρρωστοφοβία που εντάθηκε μετά τη γέννηση του παιδιού της, και τις ψυχολογικές δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά την περίοδο της λοχείας. Τα λόγια της φωτίζουν μια αθέατη πλευρά της μητρότητας και προσφέρουν παρηγοριά και αναγνώριση σε πολλές γυναίκες που ίσως νιώθουν ότι είναι μόνες σε αυτό το βίωμα.

Η εξομολόγηση της Φωτεινής Πετρογιάννη

«Η πιο δύσκολη στιγμή στη λοχεία μου, νομίζω πως ήταν μία μεγάλη περίοδος που έκανα μαύρες σκέψεις όσον αφορά την υγεία μου. Γενικά είμαι ένας πολύ αρρωστοφοβικός άνθρωπος, το δουλεύω πάρα πολύ αυτό, τρέχω στους γιατρούς συνέχεια πιστεύοντας ότι κάτι έχω και εξετάζομαι διαρκώς. Έτσι κι αλλιώς το είχα αλλά διογκώθηκε στην εγκυμοσύνη, άλλαξε ταυτότητα και αυτό, εκεί που ήταν ‘Μην πεθάνω’ έγινε ‘Αχ, μήπως δεν προλάβω να ζήσω με το παιδί μου’. Μην πάθω κάτι και δεν ζήσω το παιδάκι μου. Ήταν μία πολύ μεγάλη περίοδος που συνέχεια πίστευα ότι κάτι έχω.

«Έπαιρνα τον μαστολόγο μου και του έλεγα ότι πιάνω πράγματα στο στήθος μου. Είναι υπέροχος γιατρός, γιατί μέσα σε όλο αυτό που ζω με την αρρωστοφοβία έχω τύχει και σε καλούς επιστήμονες που δεν εκμεταλλεύονται αυτό που μου συμβαίνει και είναι πολύ σημαντικό να το πω αυτό. Μου είπε ‘Πάρε το χρόνο σου, είναι φυσιολογικά αυτά που πιάνεις. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και στο στήθος σου να επανέλθεις’. Ήταν μία πολύ μεγάλη περίοδος που ένας πονοκέφαλος, ένας πόνος στο πόδι ή στην μέση για εμένα αυτόματα σήμαινε μία μαύρη σκέψη. Ότι κάτι έχω και θα πεθάνω, άρα δεν θα ζήσω με το παιδί μου πολλά χρόνια και άρα το παιδί μου δεν θα έχει τη μαμά του.

«Βρήκε όλο αυτό την ορμονική διαταραχή, τη στεναχώρια και θλίψη που αναπόφευκτα έχουν οι λεχώνες και πάτησε εκεί, περισσότερο σε μένα. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μαύρισαν οι σκέψεις μου όσον αφορά την υγεία μου, επειδή πονούσα. Μυοσκελετικά έχω διαλυθεί μετά την εγκυμοσύνη και αυτό είναι ρεαλιστικό που λέω. Στον αυχένα, τη μέση και την πλάτη και όλα αυτά, επειδή συνέβη αυτό με τον κόκκυγα. Όσο μου έδινε πόνους, τόσο αυτό διογκωνόταν, γιατί είχες κάτι να σκεφτείς. Όταν δεν έχεις κάποιο σύμπτωμα μπορείς σκεφτείς κάτι, αλλά όταν έχεις αυτό τρέχει με γοργούς ρυθμούς».