Ήταν το μακρινό 1965 στην εξωτική Τόνγκα στον Ειρηνικό ωκεανό.

Στην πρωτεύουσα Nukualofa είναι αλήθεια πως δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνεις. Ειδικά αν βρίσκεσαι στην εφηβεία και επιπλέον η καθημερινότητά σου είναι κυρίως σχολείο και μαθήματα και μάλιστα όχι σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα, αλλά στο οικοτροφείο της αγγλικανικής σχολής του Αγίου Ανδρέα.

Όπως αποκάλυψαν αργότερα και οι ίδιοι, 6 έφηβοι ηλικίας από 13 έως 19 ετών, αποφασίζουν να το σκάσουν. Απλά αναζητούσαν μια περιπέτεια και το να μπουν σε μια βάρκα με σκοπό να φτάσουν κάπου αλλού.

Κάπως έτσι οι Luke Veikoso, «Stephen» Tevita Fatai Latu, Sione Fataua, «David» Tevita Siolaʻa, Kolo Fekitoa, and «Mano» Sione Filipe Totau, ένα ωραίο ξημέρωμα του καλοκαιριού του 1965, με ελάχιστη προετοιμασία, σαλπάρουν προς το άγνωστο.

Χαρακτηριστικό του πόσο ανίδεοι ήταν υπήρξε το γεγονός ότι οι μόνες προμήθειες που πήραν μαζί τους ήταν μπανάνες, καρύδες, νερό κι ένα γκαζάκι. Άλλωστε το βαρκάκι που έκλεψαν από έναν ψαρά της περιοχής, τον οποίο δεν συμπαθούσαν και ιδιαίτερα, δεν είχε και πολύ διαθέσιμο χώρο.

Όταν σουρούπωσε σταμάτησαν κι έριξαν άγκυρα, αλλά πολύ γρήγορα τα ρεύματα έγιναν τόσο δυνατά ώστε να μην είναι σε θέση να κουμαντάρουν το πλοιάριο. Όταν ξημέρωσε κατάλαβαν ότι την είχαν πατήσει. Βρίσκονταν στη μέση του πουθενά, δίχως την παραμικρή ιδέα για το προς τα πού είναι οποιαδήποτε στεριά.

Μετά από 8 ολόκληρες μέρες περιπλάνησης και κινούμενοι δίχως καν να το γνωρίζουν προς τα νοτιοδυτικά, οι 6 έφηβοι είχαν ήδη καταναλώσει όλες τις προμήθειες, και η έλλειψη νερού τους είχε καταστήσει εντελώς αφυδατωμένους και απελπισμένους.

Τα κύματα τους είχαν παρασύρει περίπου 320 χιλιόμετρα μακριά από την Τόνγκα, όταν –επιτέλους- αντίκρισαν στεριά. Ο Mano ήταν ο πρώτος που βούτηξε για να φτάσει ως εκεί, αφού έτσι κι αλλιώς το βαρκάκι είχε υποστεί ζημιές και έμπαζε νερά από παντού.

Όπως αποδείχθηκε αργότερα, βρίσκονταν στο ακατοίκητο νησί ‘Ata.

Ωστόσο καθώς ο καιρός περνούσε γινόταν ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι κανείς εκεί έξω δεν τους έψαχνε πια. Για την ακρίβεια, πίσω στην πατρίδα τους, μετά τις έρευνες των πρώτων ημερών, όλοι προεξόφλησαν τον θάνατό τους. Έκαναν μάλιστα και τις κηδείες τους, αφού κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν δυνατόν να έχουν φτάσει τόσο μακριά και να έχουν επιβιώσει.

Μετά το πρώτο διάστημα, τα παιδιά αντιλήφθηκαν πλήρως την δυσχερή κατάστασή τους. Οργάνωσαν μια απόπειρα να ξεφύγουν φτιάχνοντας μια σχεδία, αλλά αυτή διαλύθηκε μόλις λίγα μίλια μακριά από την ακτή.

Επιστρέφοντας πίσω, πλέον είχε ωριμάσει η ιδέα ότι η ‘Ata θα ήταν το σπίτι τους για πολύ καιρό και προφανώς είχαν ωριμάσει και οι ίδιοι. Καθοριστικό για την επιβίωσή τους ήταν το γεγονός ότι βρήκαν τα ερείπια ενός εγκαταλελειμμένου καταυλισμού από τον προηγούμενο αιώνα, που αποτελούσε ένα σημάδι ότι οι άνθρωποι ήταν δυνατό να επιβιώσουν εκεί.

Όλα αυτά μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1966 όταν είδαν να πλησιάζει ένα πλοίο! Όπως αργότερα αποκάλυψε ο κυβερνήτης, είδε με τα κιάλια του τους ναυαγούς, αλλά φοβήθηκε να πλησιάσει έχοντας ακούσει ιστορίες για εγκληματίες και πειρατές που κρύβονταν σε αυτά τα νησιά. Τότε ο Stephen αποφάσισε να κολυμπήσει μέχρι εκεί και μιλώντας αγγλικά εξήγησε στον καπετάνιο Peter Warner τι είχε συμβεί.

Ζητώντας επιπλέον πληροφορίες και επιβεβαιώνοντας την ιστορία τους μετά από επικοινωνία με την Τόνγκα μέσω ασυρμάτου, ο ναυτικός από την Τασμανία επέστρεψε την εξάδα πίσω στην πατρίδα.