Ο Υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος, μέσω ανάρτησής του στο Facebook, επέκρινε την αντιπολίτευση για τη χρήση όρων όπως «κλέφτες» και «λαθρέμποροι» κατά των πολιτικών αντιπάλων, τονίζοντας ότι τέτοιες πρακτικές είναι απαράδεκτες για ένα δημοκρατικό κόμμα. Ο Σκέρτσος υπογράμμισε τη σημασία του τεκμηρίου της αθωότητας και της απόρριψης της συλλογικής ευθύνης, καταδικάζοντας την ταύτιση της πολιτικής με την ποινική ευθύνη. Κατηγόρησε επίσης την αντιπολίτευση για έλλειψη ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, θεωρώντας ότι τέτοιες τακτικές παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές και δεν έχουν θέση σε μια δημοκρατία.
Πιο αναλυτικά
Με ανάρτησή του στο Facebook, ο Υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος εξαπέλυσε επίθεση στην αντιπολίτευση, κατηγορώντας την για εσκεμμένη ή αφελή σύγχυση ανάμεσα στην πολιτική και την ποινική ευθύνη, κάτι που – όπως επισημαίνει – οδηγεί σε ευθεία στοχοποίηση και δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιπάλων.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Άκη Σκέρτσου:
«Ποια ήταν η μήτρα του ναζισμού; Η ολοκληρωτική σκέψη και η βαθιά ρατσιστική θέση πως κάποιος άλλος, εν προκειμένω ένας ολόκληρος λαός -οι Εβραίοι- ευθύνονται για τα δεινά των Γερμανών του μεσοπολέμου και πρέπει να τιμωρηθούν για αυτά. Τα κρεματόρια των 6 εκατομμυρίων νεκρών Εβραίων, από παιδιά έως ηλικιωμένους, ήταν η τραγική κατάληξη που θα συνοδεύει ως στίγμα για πάντα την ανθρωπότητα.
Γι’αυτό και στον πυρήνα του σύγχρονου κράτους δικαίου και κάθε σύγχρονης δημοκρατίας βρίσκονται δυο ανεξίτηλες αρχές: η πρώτη είναι το τεκμήριο της αθωότητας -δηλαδή αυτός που κατηγορεί κάποιον για ένα έγκλημα πρέπει ο ίδιος να αποδείξει τις κατηγορίες του. Και όχι ο κατηγορούμενος ότι δεν έκανε αυτό για το οποίο κατηγορείται.
Η δεύτερη είναι ότι δεν υπάρχει συλλογική ή οικογενειακή ευθύνη για ένα έγκλημα. Αν ο πατέρας σου ή ο γιος σου κλέψει αυτό δεν σημαίνει αυτόματα πως είσαι κι εσύ κλέφτης.
Αυτά τα στοιχειώδη και αυτονόητα θα έπρεπε να τα θυμάται πιο συχνά η εγχώρια αντιπολίτευση και ειδικά όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί πολιτικοί. Δηλαδή, όσοι τοποθετούνται απέναντι στην ολοκληρωτική σκέψη, τον λόγο μίσους, το ρατσισμό και τον εκφασισμό της κοινωνίας, που, όμως, όλο και συχνότερα διολισθαίνουν στον ολοκληρωτικό, καταγγελτικό λόγο.
Για να το πούμε ξεκάθαρα: η επιπόλαιη ή επί σκοπώ σύγχυση που οδηγεί στην ταύτιση της πολιτικής με την ποινική ευθύνη ονομάζοντας συλλήβδην τους πολιτικούς αντιπάλους από «κλέφτες» έως «λαθρέμπορους», και από «δολοφόνους» έως «μέλη εγκληματικής οργάνωσης» δεν μπορεί να αποτελεί δημοκρατική θέση κανενός κόμματος και κανενός δημοκρατικά εκλεγμένου πολιτικού αρχηγού.
Η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου είναι μια βαθιά αντιδραστική θέση που παραπέμπει σε άλλες σκοτεινές εποχές και σίγουρα δεν έχει θέση σε μια δημοκρατία.
Δυστυχώς, μαρτυρά με τον πλέον εύγλωττο τρόπο και κάτι ακόμη: την πλήρη πολιτική αδυναμία της αντιπολίτευσης για τη διαμόρφωση μιας θετικής και ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης».
